Ep.8
1635 คำ
ต่อมา...
“ด้า...ถ่ายโฆษณาเสร็จ ช่วงเย็นแกมีนัดกับคุณธามไทนะ ฉันจะเดินทางแล้ว” อิ๋วเอ่ยบอกตามตารางนัดของวันนี้ วีด้าต้องเดินทางไปเซ็นสัญญากับธามไทเป็นการส่วนตัว ตามข้อตกลงแลกกับค่าตอบแทนมหาศาลที่อีกฝ่ายเสนอให้มากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว
“โอเคๆ เดินทางปลอดภัยนะ” วีด้าตอบกลับ พร้อมกับเตรียมตัวเริ่มงาน อิ๋วลางานทั้งสัปดาห์ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวที่ญี่ปุ่น กว่าจะกลับคงเป็นช่วงกลางสัปดาห์หน้านู้น~
การถ่ายทำกินเวลานานกว่าสี่ชั่วโมงและจบลงอย่างสมบรูณ์ ในช่วงเย็นของวัน สายตาคู่สวยมองนาฬิกาแขวนผนัง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังจะไปไม่ทันตามเวลานัด
“ตายๆ ไปไม่ทันแน่เลย” เปลี่ยนชุดเสร็จวีด้ารีบวิ่งมายังรถยนต์ส่วนตัวทันที มือบางกดปุ่มสตาร์ท เท้าเล็กเหยียบคันเร่ง ขับรถออกไปจากลานจอด มุ่งหน้าไปยังโรงแรมหรูใจกลางเมือง
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องรัวๆตามจังหวะสับเท้าของวีด้า ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างเร่งรีบเข้ามาภายในโรงแรม ผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์มีพนักงานต้อนรับยืนปฏิบัติหน้าที่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างเป็นมิตร
ร่างบางระหงก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์กดหมายเลขสูงสุด เพื่อไปยังชั้นผู้บริหาร ตามคำบอก
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น พร้อมกับประตูลิฟท์เปิดออกกว้าง วีด้าเดินออกมาพลางปรายตามองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ในมือ ก่อนจะหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานเลขา
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับคุณวีด้า เข้าไปรอในห้องได้เลยครับ นายติดประชุมสำคัญไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะกลับมา ต้องขอโทษที่ให้รอนะครับ”
“....ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันเข้าไปรอด้านในนะ” วีด้าถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเธอมาถึงเลยเวลานัดสิบห้านาที โชคดีที่เขาติดงาน
มือเล็กเปิดประตูเข้ามาภายในห้องทำงานกว้างของประธานโรงแรม สายตาคู่สวยกวาดมองสำรวจโดยรอบ ก่อนจะพาตัวเองนั่งลงบนพื้นโซฟาตัวใหญ่มุมหนึ่งของห้อง
ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ บวกกับความเหนื่อยล้าสะสม ทำให้ร่างกายต้องการพักผ่อน เปลือกตาบางหนักอึ้ง มือเล็กยกขึ้นปิดปากหาววอด ความง่วงงันเริ่มกัดกิน กระทั่งวีด้าฝืนทนต่อไปไม่ไหว ผล็อยหลับไปในที่สุด
แกร๊ก!
นานเท่าไหร่ไม่รู้ ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยฝีมือของธามไท สองเท้าหนักก้าวเดินช้าๆเข้ามีในห้อง ก่อนที่สายตาคมจะสะดุดกับคนตัวเล็กนั่งเอนตัวแนบแผ่นหลังไปกับพนักพิงโซฟาหลับตาพริ้ม ทำคนเข้ามาใหม่เผยรอยยิ้มกว้าง มองจ้องดวงหน้าสวยด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ธามไทหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาวหลับสนิท ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเวลานี้เจ้าของห้องกลับมาแล้ว
"ขี้เซา" มือหนาทั้งสองข้างค้ำยันโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเธอลอยปะปนในอากาศระยะใกล้เพียงคืบ ให้เขาได้ดอมดมเข้าลึกสุดปอด
"ตัวโคตรหอม" ร่างสูงอดใจไม่ไหวอีกต่อไป กดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนหนักๆ ทำให้สาวเจ้ารู้สึกตัวตื่น แต่กลับไม่ทันได้เห็นคนฉวยโอกาส อีกทั้งคนตัวสูงยังตีเนียนราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังไงอย่างงั้น
"เอ่อ...คุณประชุมเสร็จแล้วหรอคะ?" เสียงหวานงัวเงียเอ่ยถาม สายตาคู่สวยมองจ้องอีกฝ่ายอย่างรอคำตอบ
"ครับ... ผมหิว ออกไปหาอะไรกินก่อนได้มั้ย ค่อยคุยงาน"
"....ค่ะ ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ย" ฉันก็หิวเหมือนกัน ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น" นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งเป็นห้องน้ำส่วนตัวไม่เคยอนุญาตให้ใครได้ใช้ แต่กับเธอคนนี้กลับยอมง่ายๆ...เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
วีด้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวล้างหน้าล้างตาและแต่งเติมเครื่องสำอางนิดหน่อย
แกร๊ก!
ประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับร่างบางระหงก้าวเดินออกมา เรียกให้ธามไทละสายตาจากไอแพดเงยหน้าขึ้นมอง
“ไปเลยมั้ย..”
“...” วีด้าพยักหน้างึกๆเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินตามธามไทออกไปจากห้อง ลงไปยังลานจอดรถ
“ไปรถผม”
“แล้วรถฉันล่ะ จอดที่นี่ ไม่หายใช่มั้ยคะ?” ประโยคนั้นของเธอเรียกให้คนเดินนำหน้าหันกลับมา
“หึ! ถ้าหายเดี๋ยวซื้อให้ใหม่” ร่างสูงกลั้วหัวเราะในลำคอให้กับความคิดของเธอ
โรงแรมผมระบบรักษาความปลอดภัยเป็นอันดับหนึ่ง และไม่เคยมีประวัติรถหาย ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอคิดอย่างนั้น
“ฉันบันทึกเสียงคุณไว้ในหัวแล้วนะ ถ้าหายขึ้นมาคุณต้องซื้อให้ฉัน”
ขับรถออกมาซักพักก็ถึงร้านอาหารชื่อดังครอบครัวเขามักมาทานที่นี่บ่อยๆ รสชาติอาหารถูกปาก วัตถุดิบสดสะอาดบรรยากาศดี
"สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ"
ทั้งสองช่วยกันเลือกสั่งอาหารสี่ห้าอย่าง รวมทั้งเครื่องดื่ม กับพนักงานเสริฟ
“สั่งเยอะแบบนี้เราจะกินหมดหรอคะ” มากันแค่สองคนเขาสั่งอาหารเหมือนมาเป็นกลุ่ม กินไม่หมดเสียดายแย่
“เธอก็กินเยอะๆสิ”
“ได้ไงล่ะคะ ฉันเป็นนางแบบนะ” วีด้ายู่หน้าให้ จะให้ฉันกินเยอะจนพุงกางได้ที่ไหนกันเล่า
"หึหึ!"
จากนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เป็นเวลาเดียวกับพนักงานเสริฟยกถาดอาหารเข้ามาจัดวางลงบนโต๊ะ แต่ทว่าไม่ทันได้ลงมือทานอาหาร เสียงใสแจ๋วของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกทั้งสองคนให้หันไปมอง
“ธาม เจ๊ว่าแล้วต้องใช่”
“มากับใคร” ธามไทเอ่ยถามพี่สาว สายตาคมมองผ่านไหล่เล็กไปด้านหลัง เห็นเนเน่กับแพนพายเดินตามมา 'แม่ง!มาครบทีมเลย บังเอิญชิบหาย!' ธามไทคิดในใจ เจอแก๊งนี้ทีไรปวดหัวทุกที
“มากับเน่ แล้วก็แพน แล้วนี่....” โมเดลถามกลับสายตามองไปยังวีด้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“วีด้าพรีเซนเตอร์คนใหม่ของโรงแรม วีด้านี่เจ๊โมเดลพี่สาวผม”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ...พี่จำได้แล้ว วีด้านางแบบแถวหน้าที่กำลังฮ็อตตอนนี้ใช่มั้ยคะ”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ”
“เน่...เน่ เดินเร็วๆ” โมเดลตะโกนเรียกเนเน่ด้วยท่าทีตื่นเต้น
“มีอะไร” เนเน่ถามกลับ ทิศทางที่เธอเดินมามองไม่เห็นวีด้า เพราะมีโมเดลยืนบังอยู่
“เน่คนนี้ไงที่บอกจะติดต่อถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ” ประโยคนั้นของโมเดลทำธามไทหันควับคอแทบหัก
“กรี๊ดด...วีด้าตัวจริงสวยกว่าในรูปอีก” เน่เนกรี๊ดลั่น เมื่อเห็นใบหน้าของนางแบบที่ชื่นชอบ และทาบทามอยากได้มาถ่ายแบบเสื้อผ้าแบรนด์ของเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
“ธาม..พวกเจ๊ขอนั่งด้วยได้มั้ย คุณวีด้ารังเกียจมั้ยคะหากพวกเราสามคนจะขอร่วมโต๊ะด้วย” ไม่พูดเปล่าและไม่รอคำเอ่ยอนุญาต โมเดล เน่เน แพนพาย พากันลงบนเก้าอี้ที่ว่างอย่างถือวิสาสะ ธามไทถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ ราวกับรู้อนาคตเบื้องหน้าต้องเกิดเรื่องวุ่นๆขึ้น
“เรียกด้าเฉยๆก็พอค่ะ” ความเป็นกันเองไม่ถือตัวของวีด้า ทำให้ทั้งสี่คนพูดคุยกันถูกคอ ทั้งเรื่องงานเรื่องเที่ยวถูกยกมาเป็นประเด็นทั้งหมด ธามไททำเพียงนั่งนิ่งฟังเงียบๆเท่านั้น
“คืนนี้ไปเที่ยวคลับด้วยกันมั้ยด้า เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง” เนเน่เอ่ยชวน
“ไปด้วยกันนะ รับรองสนุกชัวร์” โมเดลพูดเสริม พลางยกมือขึ้นจับแขนเรียวของวีด้า
“เอ่อ....” วีด้าเอ่ยอึกอัก ไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบยังไง ในเมื่อตอนนี้ยังไม่ได้คุยงานตามที่นัดไว้ สายตาคู่สวยมองหน้าชายหนุ่มอย่างขอความเห็น ทว่า เขากลับนิ่งเฉยราวกับไม่เข้าใจความต้องการของเธอ
เท้าเล็กใต้โต๊ะอาหาร ยกขึ้นเขี่ยเท้าหนาสวมรองเท้าหนังเบาๆเพื่อให้เขาสนใจเธอ
“หึ!....” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะในลำคอได้ยินแค่คนเดียว รับรู้ถึงแรงสัมผัสเบื้องล่าง ร่างสูงหลุบตามองต่ำ ก่อนจะมองสบสายตากับเธอ พลางพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ไปก็ได้ค่ะ”
“เจ๊สองคนมีพี่ด้าไปด้วยแล้ว คืนนี้แพนขอบายนะ พรุ่งนี้มีสอบ”แพนพายเอ่ยบอกยิ้มๆ มือเล็กยื่นของบางอย่างให้เนเน่อย่างแนบเนียนโดยที่คนอื่นไม่ทันได้เห็น
“โอเค...เดี๋ยวเจ๊ไปส่ง เจอกันที่คลับเซอร์เวย์นะ” โมเดลเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะเดินตามเนเน่กับแพนพายออกไปจากร้าน ธามไทจึงเรียกพนักงานเช็คบิลค่าอาหารทั้งหมด เดินนำวีด้าออกมาขึ้นรถสปอร์ตหรู ขับไปยังคลับของเพื่อนสนิท
“เรายังไม่ได้คุยงานกันเลยนะคะ” ระหว่างรถจอดติดไฟแดงสี่แยกใหญ่ เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“กลับจากคลับค่อยคุยไง” ใบหน้าหล่อเหลาหันมองคนตัวเล็กนั่งเบาะข้างคนขับ วีด้าเองก็มองมาที่เขาเช่นกัน ใช้เวลาไม่นานธามไทก็ขับรถเข้ามาจอดสนิทในลานจอดวีไอพีของคลับ
“เสร็จรึยัง?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม สายตาคมมองดูคนตัวเล็กบรรจงเติมลิปกลอสลงบนริมฝีปากบางอย่างใจเย็น
- ผู้เขียน
