บัญชารักจากหัวใจ

ความลับไม่มีในโลก

บทที่ 7 ความลับไม่มีในโลก

เกือบสองปีที่อยู่ด้วยกันมาเธอรู้ว่าเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่เธอคนเดียว เขามีผู้หญิงอีกหลายคนผลัดเปลี่ยนเป็นคู่นอน แต่ไม่เคยมีใครกล้าเสนอหน้ามาวุ่นวายที่บ้านหลังนี้ เขาดีกับเธอมากทุกเรื่อง แค่นี้เธอยอมได้อยู่แล้ว

“ดีมาก เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ตาปูนตั้งแต่วันนี้เลยนะ” เขาหมายถึงการให้เธอได้เผชิญหน้ากับจันทรา

“ค่ะ” เอมอรรับปากแข็งขัน ส่งยิ้มละไมให้สามี ผลลัพธ์ที่ได้คือใบหน้าเข้มดุดวงนั้นโน้มลงมาหาอย่างหวังผล เธอไม่หลบการจู่โจมของเขา หลับตาพริ้มยื่นหน้ารับอย่างเต็มใจ

สาธรใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวเหนี่ยวสะโพกกลมกลึงของภรรยาขึ้นมาเกยบนตัก บีบกระชับลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างก่อนล้วงลึกเข้าไปภายใน กอบกุมบัวคู่งามที่เบ่งบานมากขึ้นหลังจากคลอดลูก ริมฝีปากไม่ยอมถอนออกจากปากอิ่ม ยังคงล้วงชิมลิ้มรสหนักหน่วง ตักตวงอย่างหิวกระหาย

เอมอรหักห้ามใจ จับมือปลาหมึกของสาธรเอาไว้ ผละหนีจากจูบที่เรียกร้องนั้น รีบเอ่ยเตือนเสียงพร่าเมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วเป็นคำถาม

“คุณจันทรารออยู่นะคะ”

“จริงสินะ” มือใหญ่ไล้แก้มภรรยาเล่นเบามือ ดวงตาระยับไปด้วยความกระหายหิวแต่ถ้าเขา..กับเธอตอนนี้ ต้องมีใครขึ้นมาขัดจังหวะแน่ “เรารีบไปจัดการกับปัญหาให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับมาต่อดีกว่า”

จันทราเบิกตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าหญิงสาวที่เดินตามหลังน้องชายสามีมาด้วยถนัดตา ไฟริษยาลุกโชนโดยไม่ต้องคิดให้มากความ รู้ชัดแล้วว่าทำไมสามีถึงมาที่นี่บ่อยนัก ที่แท้ก็ยังไม่ตัดขาดกับนางคนใช้ชั้นต่ำนี่เอง

“แกนี่เองที่นัดคุณพี่ให้มาหาที่นี่บ่อยๆ”

เอมอรรีบหลบกับแผ่นหลังของสามีเมื่อเห็นอีกฝ่ายถลาเข้ามา รีบปฏิเสธเสียงสั่นเครือ “เปล่านะคะ อรไม่ได้ทำ”

สาธรขวางจันทราเอาไว้ จ้องเธอด้วยสีหน้าดุดัน แววตาส่องประกายไม่พอใจ พยายามใจเย็นอย่างที่สุด

“ตกลงคุณจันทรามาหาใครที่นี่ ถ้ามาหาผมก็คุยธุระมา แต่ถ้ามาหาพี่สาธิตก็เชิญกลับไปได้เพราะเขาไม่ได้มาที่นี่”

“หลีกไป!” หล่อนไม่ตอบ กลับอวดอำนาจแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้านอย่างเขาแม้แต่น้อย

“ที่นี่เชียงดาวไม่ใช่กรุงเทพ กรุณาให้เกียรติกันด้วยคุณจันทรา”

“เธอปกป้องผู้หญิงคนนั้นทำไมสาธร มันเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวของฉันไม่มีความสุข มันทำลายครอบครัวพี่ชายเธอนะ”

“ครอบครัวไม่มีความสุขเพราะคุณกับสามีไม่ปรับความเข้าใจกันต่างหาก คุณเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้ใครจะทนได้” มีเมียเหมือนมีแม่แบบนี้เอง พี่ชายเขาถึงอยู่ไม่ติดบ้าน ถ้าหล่อนอ่อนหวานรู้จักเอาใจบ้างคงดี

“เธออย่าว่าฉันแบบนี้นะ นางนั่นน่ะนางบำเรอพี่ชายเธอ ฉันจ้างให้มาเป็นคนใช้แต่มันสะเออะทำหน้าที่แทนฉันซะนี่” โดนถากถางว่าเพราะตัวเองคือสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข ความโมโหก็ยิ่งกำเริบหนักถึงขั้นประจานเอมอรเสียงดัง

สาธรกำหมัดแน่น สูดลมหายใจลึก ระงับอารมณ์เดือดดาลที่เกิดขึ้นเพราะอาการสั่นของคนที่หลบอยู่กับแผ่นหลัง

“เลิกดูถูกคนอื่นสักที ผมไม่อยากฟัง เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”

“ไม่กลับ! จนกว่าอีนางบำเรอคนนั้นจะบอกว่ามาอยู่ที่นี่ทำไม”

“หยุดเดี๋ยวนี้!” สาธรชี้นิ้วใส่หน้าจันทรา ขบกรามแน่นจนขึ้นสันน่ากลัว “ให้เกียรติกันบ้าง เธอเป็นภรรยาของฉัน”

จันทราเบิกตาค้าง.. แล้วหัวเราะดังขึ้นๆ เหมือนได้ฟังเรื่องตลก จ้องสาธรเขม็ง “เธอบอกว่าอีนางบำเรอคนนี้เป็นเมียของเธองั้นเหรอสาธร ฮึ! หึๆๆ หึๆๆ ฉันอยากจะบ้าตาย ฮาๆๆ ฮาๆๆ พี่กับน้องมีนางบำเรอคนเดียวกัน ฮาๆๆ”

“ฉันบอกให้เธอหยุด!”

“อีนางบำเรอเอมอร” จันทราท้าทาย เลิกคิ้วยั่วยวน ลอยหน้าไปมาเข้าใส่สาธร “อีนางบำ”

ฉาด!

“คุณธร!” เอมอรเรียกสามีทั้งน้ำตาด้วยความตกใจ รีบกอดเอวเขาไว้มั่นเมื่อเขาทำท่าจะถลาเข้าไปกระชากคนที่ล้มลงขึ้นมาทำร้ายอีก

“คุณจัน!” สาธิตวิ่งเข้าไปในห้องรับแขก เห็นภรรยาล้มอยู่บนพื้นก็รีบวิ่งไปประคอง เมื่อเห็นหน้าเธอชัดๆ เขาถึงกับตกใจ เพราะปากเธอเต็มไปด้วยเลือด “เกิดอะไรขึ้น”

ชื่นกับเชยและเพื่อนร่วมงานอีกสองคนที่วิ่งตามสาธิตเข้ามายืนนิ่งไม่ปริปาก แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นคงกวนโมโหเจ้านายสุดขีดถึงได้กลายเป็นแบบนั้น

ชื่นสะกิดเรียกทุกคนออกไป ปล่อยให้เจ้านายจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นเองเพราะเห็นเป็นเรื่องภายในครอบครัว

จันทราละจากสามีหันไปจ้องน้องชายของเขาด้วยสายตาอาฆาต “อยากรู้ก็ถามน้องชายสารเลวของคุณดูสิ” แม้จะเจ็บแต่ฝีปากก็ยังกล้าเหมือนเดิม “ไอ้หน้าตัวเมียทำร้ายแม้กระทั่งผู้หญิง”

“อย่าค่ะคุณธร” เอมอรกอดสามีจากด้านหลังไว้แน่น รั้งเขาไว้สุดแรง

“นี่มันอะไรกันวะไอ้ธร ทำไมมึงต้องทำกับเมียกูขนาดนี้?” สาธิตชักสีหน้าใส่น้องชาย ตวาดถามเสียงดัง

“พี่รีบเอาอีนี่ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะกระทืบมันจมตีน” สาธรไม่ตอบแต่ออกคำสั่งแทนด้วยเสียงตวาดดังไม่แพ้กัน

“ฉันจะให้คุณพ่อเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด” จันทราเอาบิดามาข่มขู่

“กูแนะนำให้มึงไปแจ้งตำรวจก่อนเป็นอันดับแรก แล้วค่อยให้พ่อมึงมาออกหน้า อย่าลืมบอกพ่อมึงด้วยนะว่าบุกรุกเข้ามาในบ้านเขา แล้วยังด่าเมียเขาด้วยถึงโดนแบบนี้” ถึงบิดาเธอจะมีตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โต แต่เขาเองก็มีเส้นสายเหมือนกัน ระดับรัฐมนตรียังมีมาเล่นที่บ่อนของเขาตั้งหลายคน เห็นเขานิ่งๆ อย่าคิดว่ากลัว แค่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยเท่านั้นแหละ

“ทำไมต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกันด้วยวะ กูถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็เล่าให้ฟังหน่อยไม่ได้หรือไง?” สาธิตร้อนใจ โน่นก็น้อง นี่ก็เมีย เรื่องราวบานปลายก็มีแต่เสียหน้าไปเปล่าๆ

“อรว่าคุณท่านพาคุณนายกลับไปก่อนเถอะค่ะ ขืนอยู่ต่ออรอาจจะห้ามคุณธรไม่ได้นะคะ”

“ไม่ไปจนกว่าจะรู้เรื่อง เล่ามา” สาธิตขู่แกมขอร้อง มองวงแขนที่โอบรัดรอบเอวน้องชายเอาไว้ รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจเหลือเกิน

สาธรเห็นสายตาที่มองมาคู่นั้นของพี่ชาย จึงยกแขนโอบเอมอรเข้ามาแนบอก ส่งสายตาไปหาพี่ชายแล้วส่งเลยไปยังเมียของเขา

“เมียพี่หาว่าเมียผมเป็นนางบำเรอ ทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข หาว่าอรเธอนัดแนะพี่ให้มาพบที่นี่” สาธรเน้นแต่ใจความสำคัญ

“ก็แค่นั้นเอง ทำไมต้องลงมือหนักขนาดนี้ด้วย”

สาธรเลือดขึ้นหน้า ถีบเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เท้าที่สุดจนกระเด็นด้วยความยัวะสุดขีด ที่ได้ยินพี่ชายพูดประโยคนั้นออกมา

“ถ้าพี่พูดจาหมาๆ แบบนี้ พี่รีบพาอีนี่ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว” เขาชี้หน้าจันทรา มองทั้งสองคนอย่างเอาเรื่อง ผัวกับเมียสันดานคล้ายกันแบบนี้นี่เองถึงอยู่ด้วยกันได้ พูดออกมาได้ไงว่าแค่นั้นเอง “เมียพี่พี่รัก เมียผมผมก็รัก อย่ามาดูถูกกันแบบนี้”

“ก็มันเรื่องจริงนี่!” จันทรายังไม่ยอมจบ เห็นสามีเข้าข้างยิ่งได้ใจ

“แล้วมึงล่ะ” สาธรปรี่เข้าไปหาแต่ต้องชะงักเพราะแรงรั้ง

“อย่าค่ะคุณธร” เอมอรขอร้องสามี

“กูทำไม” จันทราเชิดหน้าท้าทาย

“มึงน่ะยิ่งกว่าอรเค้าอีก กว่าจะถึงพี่กูผ่านผู้ชายมากี่คนแล้ว อย่านึกว่ากูไม่รู้นะ ที่ไม่พูดเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง พูดไปก็มีแต่เสียกับเสีย แต่มึงก็ช่างท้าทายอารมณ์กูเหลือเกิน”

“กรี๊ด” จันทราดิ้นเร่า ได้แต่ชี้หน้าจนปัญญาจะโต้ตอบ

“พี่จัดแจงเอาอีนี่กลับไปที ขอเจอกันแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ ลาทีลาขาดในชาตินี้ ไอ้ชื่นไอ้เชยส่งแขก” สาธรตะโกนเรียกลูกน้องแล้วโอบไหล่ภรรยาเดินขึ้นชั้นบน ไม่หันไปมองแขกทั้งสองอีกเลย

แท้จริงแล้วเขาไม่ใช่คนหยาบคาย แต่ก็ไม่ยอมให้ใครหยามเด็ดขาด เขาไม่เคยดูถูกคนที่ต่ำกว่าและมักจะให้ความช่วยเหลือเสมอ ถึงแม้จะทำธุรกิจที่ผิดต่อกฎหมายแต่จิตใจไม่ได้เลวทรามตามไปด้วย เขาถือคติแรงมาก็แรงไป ดีมาก็ดีตอบ ช่วยได้ก็ช่วย...