Secretly Love 9: ฝันดี
1561 คำ
2 วันต่อมา
มหาวิทยาลัย S
สองวัน สองที่ฉันไม่เจอกระทิงและเขาไม่ได้มาเรียนไม่มีการติดต่อใดใดทั้งสิ้น ไม่ใช่ว่าฉันไม่โทรหาหรือส่งข้อความไปฉันพยายามแล้วแต่เขาไม่มีการตอบกลับเลย
“ไผ่เพื่อนไปไหนเนี่ย?” เมลที่เห็นว่าอาการของฉันไม่ปกติมาสองวันแล้วก็ถามไผ่ซึ่งเป็นเพื่อนกระทิงเขาน่าจะรู้ดีที่สุด
“พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันหายไปเลยเนี่ย”
“มันหายไปกับข้าวสวย”
“เรื่องนั้นพวกเรารู้แล้วย่ะ ยัยนี่นี้ยังไงมีผัวเป็นตัวตนยังจะมายุ่งกับแฟนอื่น” เมลพูดอย่างใส่อารมณ์
“เหอะ คงจะเลิกกับผัวอ่ะดิเลย ซมซานมาหาไอ้กระทิง” โอโซนบอกอย่างหงุดหงิด
“เราหวังว่าเธอจะดึงไอ้กระทิงออกมาได้นะ” ชินมองมาที่ฉัน
“ฉัน..กำลังพยายาม” ฉันบอกและมองหน้าพวกนั้น
“ชอบมันมากี่ปีแล้วล่ะ?” โอโซนถามฉัน ซึ่งเขาน่าจะสังเกตอาการฉันได้บ้าง
“หืม?” ชินและไผ่มองฉันและโอโซนอย่างสงสัย
“จะ.. 4 ปีแล้วมั้ง?” ฉันบอกไปอย่างไม่ปกปิด
“จริงดิ”X2 ชินและไผ่ร้องถามอย่างไม่เชื่อ
“โอ๊ยยยย มันชอบตั้งแต่ปี 1 แต่ไม่ทำห่าอะไรสักทีพึ่งจะมารู้ตัวมั้ง” วุ้นพูดเสริมด้วยอารมณ์หงุดหงิดกับการกระทำของฉัน ที่พึ่งจะเริ่มทำอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเอง
“โห โคตรนาน” ไผ่ร้องอย่างตกใจ
“เธอทนได้ไงว่ะ”
“ตอนนี้..ก็ไม่ทนแล้วไง” ฉันบอก
“ไม่คิดว่าสายไปหรือไง?” โอโซนถาม
“ไม่รู้สิ แค่อยากลอง” ฉันส่งสายที่จริงจังไปให้
“ไม่กลัวเจ็บหรอ?” ไผ่ถามบ้าง
“....” ฉันไม่ได้ตอบแต่ยิ้มบางๆส่งไป ประมาณว่าเรื่องเจ็บหน่ะ ฉันไม่กลัวหรอกเพราะ...
“มันเป็นพวกเสพติดความเจ็บปวดดดดด” วุ้นมันตอบแทนและส่งสายตาไม่พอใจมาให้
ฉันรู้ว่าเพื่อนๆของฉันเป็นห่วงมากที่ฉันทำตัวแบบนี้ แต่พวกมันก็ยังคอยอยู่ฉันเสมอ
“เวอร์” ฉันบอกมัน
“ไม่เวอร์นะ ลิเคียวเป็นพวกกกยิ่งเจ็บยิ่งทน แต่ถ้าไม่ทนเมื่อไหร่แปลว่าทุกอย่างจบ” แก้วใสเสริมวุ้น
“รู้ดี”
“ก็แก้วใสเพื่อนลิเคียวนิ(O ^ ~ ^ O)” พูดแล้วทำหน้าตาภูมิใจ
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน” โอโซนบอกฉัน
“อืม”
“พวกเราด้วยถ้ามีอะไรเกี่ยวกับไอ้กระทิงจะรายงานให้” ชินบอกส่วไผ่พยักหน้าตาม
“ขอบใจ”
บ้านลิเคียว
5 ทุ่มแล้วแต่ฉันยังไม่หลับ อาจเพราะเคยชินเวลาทำงานหรืออาจจะเพราะกำลังพยายามติดต่อกระทิงอยู่แต่ไม่ได้เลย ไปไหนของเขานะ? เรียนก็ไม่ได้ไปอีกต่างหาก เห้อออ~
Rrr..โอโซน
เพราะเขาบอกจะช่วยเลยแลกเบร์กันไว้ทั้งสามคนนั่นแหละ
“ว่าไง?” ฉันรับสาย
“มาที่ SS ผับ”
“ทำไม?” ถึงจะออกไปแต่ฉันลุกแต่งตัวแล้วเพราะโอโซนบอกว่าถ้าเกี่ยวกับกระทิงจะโทรหา งั้นหมายความว่าที่โอโซนโทรมาก็เพราะกระทิง
“ไอ้กระทิงเมาอย่างหมามาดูหน่อย”
“อืม” ติ๊ก ฉันวางสายและรีบขับรถออกไป คราวนี้รถยนต์นะเพราะถ้าฉันต้องเป็นคนพากระทิง มอไซต์คงไม่ไหว
SS ผับ
บรื้นๆ เอี๊ยดดดด
ฉันใช้เวลาขับรถจากบ้านมาที่นี่ไม่ถึง 20 นาทีไม่รู้ว่าเพราะถนนโล่งหรือห่วงกระทิงกันแน่ ฉันว่าไม่น่าเกิน 2-3 วันค่าปรับเรื่องความเร็วของฉันน่าจะมาที่บ้านให้แม่ด่าเล่นๆแน่
“ลิเคียว!!” พอฉันลงจากรถปุบก็มีเสียงตะโกนเรียกและคนที่เรียกก็คือชินที่กำลังโบกมืออยู่
“กระทิงอยู่ไหน?”
“ไม่ถึง 20 นาทีหลังจากที่ไอ้โซนโทรไปเธอ แม่ง โคตรสุดยอดว่ะ” เขาไม่ตอบเอาแต่พูดอะไรไร้สาไร้อยู่
“กระทิง?”
“โอเคๆตามมาเลยครับบบ แต่ถ้าเห็นสภาพมันอย่าพึ่งเลิกชอบมันวะล่ะ”
“คงยาก..”
“ง้อวววว ตามมาเลยจ้า~”
ฉันเดินตามชินมาที่ห้อง VIP 2 ที่เปิดได้ต้องรวยมากๆและแน่นอนว่าหนุ่มๆกลุ่มนี้ฐานะร่ำรวยจะปิดผับเลี้ยงยังได้เลย
พอเข้ามาในห้องก็เจอกับควันบุหรี่ก่อนเลยอันดับแรกที่ปะทะเข้ามาที่หน้าของฉัน พอควันเริ่มจางหายไปก็ปรากฎร่างผู้ชายสามคนที่กำลังนั่งอยู่ นั่นคือ โอโซน ไผ่ และกระทิง
“มาล่ะอ่ะ?” โอโซนทักก่อนคนแรก
“อืม” ฉันตอบรับนิดหน่อยและเดินไปนั่งข้างๆกระทิงที่ตอนนี้กำลังเมาได้ที่เลย พรึ่บ!
“ครายยย? อย่ามาน้ามมตรงเน้นนน” เขาพูดเสียงยานที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมามาก
“ฉันเอง...”
“ฉ้านนหนายยหรือว่า..ข่าวสวยยย” ในหัวของเขาคิดถึงแต่เธอหรือไง ไม่สิ ทั้งในสมองและหัวนั่นแหละ
“ไม่ใช่..” ฉันพูดเบาๆ ส่วนอีก 3 คนก็เงียบกริบให้ความร่วมมืออย่างดี
“ม่ายช่ายก็ออกปายยย” พูดแล้วผลักไหล่ไล่ฉัน
“ไม่ไป.. ไม่ใช่ข้าวสวยแต่คือ ลิเคียว” ฉันพยายามมองหน้ามองตาเขา
“หืมม? ลิเคียวว”
“อืม”
“ลิวเคียวๆๆ ไหนอ่า?” แปร๊ด! ขึ้นกลางใจเต็มๆ
“ลิเคียวแฟนมึงไง จำได้เหรอ?” ชินเป็นคนตอบ
“อ๋อออ จำด้ายยยแล้วแฟงงงฉ้านนน” พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจมากขึ้น
“ใช่ ฉันคือแฟนนาย แล้วนายจะมาเสียใจเพราะคนอื่นทำไมกัน?” หมับ! ฉันใบหน้าของกระทิงให้มาโฟกันที่ฉัน
“....”
“ลืมคนอื่นเถอะนะ และมองแค่ฉัน...”
“เธอชอบฉ้านเหรอ?” ถ้าฉันตอบไปตอนนี้จะเป็นยังไงนะ
“ใช่ ฉันชอบนาย”
“งั้นนน ช่วยฉ้านนห้ายยหายเจ็บด้ายม่ายย?” เขาพูดพร้อมน้ำตาคอ
“ได้สิ”..ถ้านายยอมเปิดใจให้ฉัน
“สัญญา~”
“อืม สัญญา” ฉันมองตากระทิงเพื่อส่งสัญญาณว่าฉันจะทำตาม..ที่สัญญากันไว้
“ฉันว่าเธอพามันกลับเถอะ” โอโซนบอก
“อืม งั้นฉันฝากพวกนายเอารถกระทิงไปส่งด้วยแล้วกัน”
“ได้เลย!”
คอนโดกระทิง
ถึงแม้ว่าตอนนี้พาขึ้นรถจะมีชินกับไผ่ช่วยแบก แต่ว่าการพาขึ้นโดยมีฉันคนเดียวเนี่ยมันเหนื่อย
ติ๊ง ถึงสักที เมื่อลิฟท์มาจอดชั้นของห้องกระทิงฉันก็รีบพาเขาไปที่ห้องทันที
“แล้วคีย์การ์ดล่ะ? กระทิง” ฉันเรียกเขาเพื่อจะเอาคีย์การ์ด
“หา~”
“ก็นี่ไงกำลังหาแล้วอยู่ไหน?”
“อยู่นี่!!!” แล้วก็ชูให้ฉันดู
“งั้นก็เอามา” ฉันแบบมือขอ
“ม่ายยยห้ายย” ปิ้วๆๆ ไม่ให้แล้วยังแกว่งไปมาอีก เห้อ เมาแล้วกลายหรือยังไงเนี่ย?
“นายเป็นเด็กหรือไง?” ยิ่งหนักๆอยู่เพราะกระทิงกำลังเอาแขนพาดที่ไหล่ฉันไว้
“ใคร!!!? ใครเด็ก?” พอโดนว่าแล้วพูดชัดเชียว
“นายไง? เด็กชายกระทิงเพราะไม่ยอมให้คีย์การ์ดฉัน” การพูดแดกดันแบบนี้น่าจะเป็นทางเดียวที่กระทิงจะยอมให้กุญแจ
“หึ เอาปายยย” นั่นไง ฉันรับคีย์การ์ดมาเปิดประตู
ตี่ดี่~
หมับ พรึ่บ
“ว้ายยย กระทิงงง” ฉันร้องเมื่ออยู่ๆกระทิงก็กระชากแขนฉันเข้ามาที่ห้องนอน
ปัง!!! และปิดประตูเสียงดัง ตุบ!!
“อ๊ะ! นายจะทำอะไรเนี่ยกระทิง?” ฉันถามเมื่อเขาผลักฉันลงบนเตียงและคล่อมฉันเอาไว้
“ก็จายยยพิสูจน์งายยว่าม่ายยเด็ก*^*” หึหึ ท่าทางของเขามันน่ารักนะถึงแม้อาจจะดูคุมคามไปหน่อยก็เถอะ
“อ๋อออ แล้วจะต้องพิสูจน์ไงอ่ะ?” ถามว่าอ่อยไหม? ตอบเลยไม๊!!!
“อืมม แบบนี้”
“อุ๊ปส์ o.O” อะเอาจริงดิ ตอนแรกก็ท้าทายแต่ไม่คิดว่าจะทำจริง เพราะจู่ๆ กระทิงก็ทาบริมฝีปากลงมาที่ปากของฉัน เพราะฉันมั่วแต่ตกใจเลยทำให้รุกล้ำเข้ามาได้..
“ไง?เชื่อยังงงง”
“....” ฉันไม่ได้ตอบแต่มองหน้ากระทิงนิ่งๆเพราะฉันเองกำลังไม่เข้าใจสิ่งที่กระทิงทำ เป็นเพราะว่าเมา...หรือว่าอยากทำจริงๆ
“....” ตอนนี้เราต่างคนต่างนิ่งไปเพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี หน้าของกระทิงก็เริ่มขยับใกล้เข้าเรื่อยๆ จนเรา..
จูบกันอีกครั้ง..
เมื่อจูบกันอยู่สักพักเหมือนมือไม้ของกระทิงจะไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฉัน ปากของเขาเลื่อนลงไปที่ลำคอทั่วมีการจูบอยู่ตลอดและสุดท้ายเขาก็ร่องรอยไว้ที่คอฉัน
จ๊วบ~
“หอมจังงง~” ฟืดดด~
“พอแล้วไหม?” ฉันพยายามห้ามก่อนที่อะไรจะเกินไปกว่านี้...
“ฮือออ” อ้าว อยู่ๆก็ร้องไห้เฉย
“เป็นระ..”
“ข้าวสวยย มองมาที่กระทิงบ้างง” พรึ่บ เขาพูดแล้วฟุบลงที่ไหล่ของฉัน ตอนนี้ไม่ใช่เขาที่ร้อง ตอนนี้น้ำตาฉันมันก็เอ่อขึ้นมาบ้างแล้ว
“....”
“รักนะครับ ข้าวสวย จุ๊บๆ” เขาจูบลงที่หน้าผากของฉัน
“นอนเถอะ ฮึก!” ฉันบอกเขา
“จะไม่ไปหนายยใช่ไหม?”
“อืม” ฉันตบปากรับคำพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาพอดี
- ผู้เขียน
