Secretly Love 10: ไม่สนใจแล้ว

1768 คำ

เช้าต่อมา ฉัน... ยังไม่ได้นอนพอกระทิงหลับไปฉันก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวเพื่อให้เขาสบายตัวมากขึ้น ส่วนฉันก็นั่งมองเขาทั้งคืนพร้อมกับความคิดต่าง ๆที่ไหลเข้ามาในหัว และมันทำให้ฉันตัดสินใจได้ว่า...ควรทำยังไงต่อไป “อือออ แสบตา~” คนที่นอนหลับอยู่เริ่มขยับตัวเมื่อแสงจากด้านนอกส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ “....” ฉันได้แต่นั่งมองเขาพลิกตัวไปมา “ข้าวสวย!!!” พลึ่บ! และดีดตัวขึ้นพร้อมเรียกชื่อคนที่เขารัก “เห้อ~” ฉันถอนหายใจออกมาดังๆเพื่อต้องการให้กระทิงได้ยิน “ลิเคียว?” กระทิงมองฉันอย่างงงๆ “ใช่ ฉันเอง” “แต่ฉันจำได้ว่าเมื่อคืน...” เขาทำท่าครุดคิดเพราะไม่เชื่อว่าคนที่อยู่กับเขาเป็นฉัน “ฉันเป็นคนอยู่กับนายทั้งคืน.. ตั้งแต่ร้านเหล้าจนถึงคอนโด” “จริง?” “ข้าวสวยเขาคืนดีกับแฟนแล้วจะมาอยู่กับนายเพื่อ?” ฉันกอดอกถาม เมื่อคืนนี้หลังจากที่กระทิงหลับไป โอโซนก็ส่งไลน์มาบอกว่าข้าวสวยกับไปคืนกับนายคิมแล้ว และทิ้งกระทิงไว้เหมือนเคย “นั่นสินะ..” เขามองเหม่อ “นายไปอาบน้ำเถอะจะได้..” “ไม่ล่ะ! เดี๋ยวกูจะนอนต่อส่วนมึงขอบใจมากสำหรับเมื่อคืน...” เขาพูดโดยไม่มองหน้าฉัน “มะ..” “กลับไปเถอะ” กระทิงล้มตัวนอนอีกครั้ง “.....” “มึงชอบกูใช่ไหม?” จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาพร้อมยันตัวขึ้นมานั่งมองหน้าฉัน “ใช่...” เขา... จำเรื่องเมื่อคืนได้สินะ “งั้นมึงกับกูก็เลิกกันซะ!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง แต่เรื่องอะไรต้องทำตาม? เพราะเรื่องที่ฉันคิดมาทั้งคืนจนไม่ได้นอนคือฉันตั้งใจจะทำให้กระทิงเลิกรักข้าวสวยและมาชอบฉันแทนให้ได้ เอาว่ะ! พยายามสักตั้ง!! “ไม่เลิก” ฉันตอบไปอย่างมุ่งมั่น “นี่! ลิเคียว!!” “ฉันไม่เลิกเพราะฉันจะทำให้นายมาชอบฉันให้ได้!” “ทำได้?” เลิกคิ้วถามอย่างท้าทาย “เออ! และจะทำให้ดู! ฉันไม่สนใจแล้วว่านายจะรัก จะชอบใคร ฉันแค่ทำตามใจของฉันเท่านั้น!” ฉันยืนขึ้นและพูดอย่างใส่อารมณ์ “....” กระทิงมองหน้าฉันเงียบๆ “แค่นายเปิดโอกาสให้ฉันเข้าไปก็พอ... ไม่ต้องทำอะไรเท่านั้น ฉันจะดึงนายออกมาจากความเจ็บปวดที่ข้าวสวยมอบให้นายเอง” ฉันจ้องมองเข้าไปในตาของเขาและรอว่า..กระทิงจะตอบออกมายังไง “เอาสิ” “....?” “กูจะพยายามให้ความร่วมมือกับมึง แต่ทั้งหมดก็เพื่อกูไม่ใช่เพราะมึง” “ฉันไม่สนหรอกเพราะอะไร เพราะในอนาคตนายต้องรักฉันอยู่ดี” ฉันพูดไปอย่างมั่นใจ “แน่ใจว่าทำได้?” “...อืม” “ก็ดี..ว่าแต่มึงตาดำจัง?” กระทิงยื่นหน้ามาใกล้ฉัน “ยะยังมะไม่นอน” ฉันตอบออกไปอย่างตกใจเพราะจู่ๆเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ทำไม?” “แค่คิดอะไรนิดหน่อย...” “งั้นมานอนดิ” ตุบๆ กระทิงตบที่ที่นอนข้างๆเขา อยากนอนเหมือนกันแต่มันคงได้เวลาที่ฉันต้องกลับบ้านแล้วเพราะว่านัดกับพ่อเอาไว้ รู้งี้ไม่น่านัดไว้เลยว่ะ “อยากนอนเหมือนกัน...” “แล้วไม่นอน?” “อืม ต้องกลับแล้วนัดกับพ่อไว้” ฉันบอกและยืดตัวขึ้นอีกครั้ง “อ๋อออ งั้นล็อกห้องให้ด้วยจะนอน” พูดจบคลุมโปรงและนอนไปแล้ว... “เห้อ~”ฉันถอนหายใจก่อนออกจากห้องและไม่ลืมที่จะล็อกห้องตามที่เขาบอก ใครจะเข้ามาปล้ำหรือไง? บ้านลิเคียว ฉันจอดรถและเดินเข้าบ้านระหว่างทางก็มีการทักทายจากนักมวยพ่อบ้างนิดหน่อยเพราะเราก็ถือว่าสนิทกับมานานเพราะนักมวยพ่อฉันฝึกซ้อมกันมาตั้งแต่เด็กๆ จนบ้างคนเรียนจบไปแล้ว “หายหัวไปทั้งคืนเยี่ยมจริงๆลูกกู” พอก้าวเข้าบ้านเสียงเทศนาจากพ่อฉันก็ดังขึ้น ลูกครึ่งญี่ปุ่นอะไรพูดไทยคล่องเชียว แม่ฉันสอนมาดีจริงๆ เหอะ “โถ่~พ่อเคียวไม่ไปทำอะไรเสียหายหรอกน่า~” ฉันเดินเข้าไปกอดพ่ออ้อนๆ ปกติไม่ค่อยมีโมเม้นแบบนี้หรอก “จะทำอะไรก็ป้องกันด้วย หลานพ่อเลี้ยงได้แต่โรคขี้เกียจมารักษา” “พ่อ!!!!” ดูพ่อฉันพูดเข้ารักฉันเหลือเกินนนนนน “ไปอาบน้ำแต่งตัวไปต้องออกไปข้างนอก” “ขอนอนก่อนได้ไหม?” ง่วงมากกกก ตาเป็นหมีแพนด้าเลยส่องกระจกในรถเมื่อกี้ “ไม่ได้!! ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าค่อยกลับมานอน” หลังจากโดนไล่มาอาบน้ำฉันก็จัดการทำความสะอาดตัวเองและแต่งตัวตามสไตร์ตัวเองที่มันออกจะดูมืดมนสักหน่อยแต่โคตรเท่ “ดำทั้งตัวไปงานศพใคร?” ไม่สงสัยว่าเสียงใครพ่อฉันเอง เพราะแม่ฉันไปทำงานเป็นพยาบาลเคยบอกไปยัง? “พ่อมั้ง?” “ไอ้ลูกเวร!!!!” เราเดินมาหน้าบ้านเพื่อจะมาเอารถออก ซึ่งข้างบ้านมีป้าองุ่นแม่ของส้มโอกำลังรดน้ำต้นไม้และมองเข้ามาในบ้านฉันอย่างสนใจ อ่อ หมู่บ้านรั้วข้างบ้านเป็นต้นไม้สูงประมาณอกซึ่งให้ความรู้สึกธรรมชาติ ถ้าได้เพื่อนบ้านดี.... “ไปไหนกันจ๊ะพ่อลูก?” ฉันเคยบอกยังว่าป้าแกแอบชอบพ่อฉัน? “....” แต่เราพ่อลูกไม่ได้สนใจเช็คสภาพรถก่อนออกจากบ้าน “แต่.. ลิเคียวพึ่งเข้าบ้านมาเองน่า ออกไปอีกแล้วไม่พักผ่อนบ้างเหรอ?” “เอาเวลามาเสือกไปดูลูกตัวเองดีกว่าครับคุณองุ่น ป่ะ! ลิเคียว” พ่อผู้ซึ่งเป็นลูกครึ่งที่ด่าเก่าที่สุด ฮ่าๆๆๆ ป้าแกน่าเอ๋อแดกไปเลยว่ะ บนรถ “ฮ่าๆๆๆพ่อโคตรเจ๋งอ่ะ” ฉันยกนิ้วโป้งสองนิ้วพร้อมขำดังลั่นรถ “เหอะ! เสือกทุกวัน~พ่อสงสัยแกไม่ไปทำมาหากินบ้างเลอะ?” พ่อฉันทำหน้าจริงจัง “ปล่อยไปเถอะพ่อ” “พยายามปล่อยอยู่แต่เจ๋อหน้ามาไม่หยุด” พ่อฉันพูดหงุดหงิด วันต่อมา มหาวิทยาลัย S มาเรียนแหมือนเดิมเพิ่มเติมกำลังเดินตามกระทิง เพราะเมื่อกี้นี้พอฉันจอดรถปุบกระทิงก็มาพอดีตอนนี้เราเลยเดินข้างกันเรียบร้อย อ๋อ! ส่วนเมื่อวานที่ไปกับพ่อก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่ไปรับแม่ที่โรงพยาบาลและทานข้าวกับเพื่อนสมัยเรียนของพ่อแค่นั้นกลับไม่มีอะไร เห็นบอกมีลูกชายคนหนึ่งแต่ไม่ได้ไปทานข้าวด้วย ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว “มึงมาตามกูทำไมเนี่ยยย?” กระทิงถามเมื่อฉันเดินตามเขาต้อยๆ เขาไปซ้ายฉันไปซ้าย เขาไปขวาฉันไปขวาเลยอาจจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย “เอ้า! เป็นแฟนกันก็ต้องเดินด้วยกันแปลกตรงไหน?” “มะ” “ว้าวๆๆมาด้วยกันซะด้วยยยย~” เสียงร้องแซวจากชินดังมาแต่ไกล “เสียงดังสัส!!!” ไผ่ด่าชิน “เอ้า!! เราต้องประกาศเปิดคู่รักคู่ใหม่ของวิศวะสิวะ ฮ่าๆๆ” ชินพูดแล้วหัวเราะ “ไหนๆๆๆใคร?” เมล วุ้น และแก้วใสวิ่งมาจากไหนไม่รู้มาเสนอหน้าถามด้วย “ก็กระทิงกับลิเคียววววๆๆ” ดังกว่าเดิมอีก และตอนนี้ทุกคนในคณะก็กำลังมองมาที่กลุ่มพวกเรายืนอยู่ “เบาๆเถอะไอ้ชิน” กระทิงบ่นๆ “ไม่ปฏิเสธซะด้วยยย หรือว่าเมื่อคืนนั้นมีอะไรเกิดขึ้น...” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์หาฉันกับกระทิง “ไม่มี” กระทิงตอบส่วนฉันพยักหน้าตาม “แน่ใจ๊?” โอโซนถามบ้าง “เออ!” / “เออ!” คราวนี้เราตอบพร้อมกัน และหันหน้ามองกัน “ฮั่นแน่~มองตากันเสียด้วยยย~” เพื่อนฉันแซวบ้าง “พูดพร้อมกันใจตรงกันแล้วหรือเปล่าแบบนี้?” แก้วใสพูดเขินๆ เพื่อนฉันมันซับพอยต์ดีเกินไปหรือเปล่า? “กระทิง...” และระหว่างที่เรากำลังยืนคุยก็มีเสียงเรียกชื่อกระทิงดังขึ้น ทุกคนที่กำลังหัวเราะก็เงียบลง และไม่ต้องสงสัยนะว่าเสียงใครเพราะอยู่คนเดียว... “ข้าวสวย...” “เอ่อ นั้นแฟนกระทิงเหรอ?” เธอถามเสียงสั่นๆนิดน้อย เสียใจ? เรื่องอะไรล่ะ? ในเมื่อเธอมีแฟนแล้ว “คะคือ..” “อ๋อ! ใช่ค่ะ ฉันลิเคียวเธอข้าวสวยใช่ไหม?” ฉันแกล้งยิ้มกว้างเป็นมิตรเพราะถ้ามามีปัญหากับข้าวสวยตอนนี้กระทิงกับฉันเราไปกันได้อยากแน่ “คือ..เราถามกระทิง” อ่า ยัยนี้มันเมินการแนะนำตัวของฉัน ปกติฉันไม่ค่อยนะเว้ย เสียฟอร์มชะมัด “...คือ” เขายังคงอึกอักอาจเพราะเจอสายตาเศร้าของข้าวสวยไป เหอะ มารยาป่ะ? “กระทิงตอบไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน?” ฉันพยายามให้เขาพูดเพราะถ้าไม่ฉันจบแน่ “อืม” สุดท้ายก็พูดมาถึงแม้ว่าจะแค่ อืม ก็เถอะ “ถะถ้ายังนั้นข้าวยินดีด้วยนะ รักกันนานๆนะ ข้าวไปล่ะ” เธอพูดน้ำตาคลอส่วนกระทิงตอนนี้ตาละห้อยไปแล้ว ข้าวสวยเดินจากออกไปด้วยท่าทางเหมือนเสียใจที่แฟนนอกใจ แต่มันไม่ใช่ไง หล่อนมีผัวและแค่หวงก้างเท่านั้น หมับ! ฉันคว้าแขนกระทิงเอาไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังก้าวขาตามข้าวสวยไป “ปล่อย..” เขากัดฟันบอกฉัน “ไม่ปล่อยและไม่ให้ไป... เพราะถ้าไปนายจะ” “แต่ข้าวสวยเสียใจ!!!” เขาตวาดเสียงดัง “ฉันไม่สนใจว่ายัยนั้นจะเสียใจหรือร้องไห้!!!” “ลิเคียว!!!” “งั้น...ตอนที่ยัยนั้นมีแฟนและนายกำลังเสียใจเธอตามไปปลอบนายไหม?” ฉันถามด้วยสายตาตัดพ้อ “.....” “ไม่ใช่ไหมล่ะ? งั้นนายจะตามไปทำไหม?” “....” “นายบอกจะให้โอกาสและความร่วมมือกับฉันเพราะฉะนั้น นี้คือการให้ความร่วมมือครั้งแรกนั้นคือนายห้ามตามเธอไป” ฉันมองหน้าเข้าอย่างจริงจัง “....” เรายืนจ้องหน้ากันนานเท่าไหร่ไม่รู้จนเพื่อนๆต้องห้ามและชวนไปเรียน “พอๆเลิกมองหน้าและไปเรียนค่ะ กะเทยเครียดดดดด” เมลเดินนำไปก่อน “รอกูด้วยความรักแม่งหน้าปวดหัว” วุ้นวิ่งตามไปอีกคน “ป่ะ! เรียนกันวันนี้นายทำดีมาก^^” ฉันจับมือกระทิงและชื่นชมไปทีนึ่ง พร้อมจูงมือเขาไปห้องเรียน “เหอะ! มึงก็เหมือนกัน ลิเคียว” หมับ! เขายื่นมืออีกข้างมาลูบหัวฉัน ตึกตักๆๆๆ อ่า-///- แค่นี้ก็มีกำลังใจต่อไปแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more