รักอันตราย ของนายโรคจิต

อดใจไม่ไหว

“งั้นพักก่อนไหม” ฉันรีบพยุงเขาให้มานั่งพิงต้นไม้ก่อนจะส่องไฟหาคนอื่นแต่ก็ไม่เจอ เขาดูไม่ค่อยสบายจริงๆ ด้วย

“อ๊ะ….ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อซะสิ” จู่ๆ อาร์ทก็มองฉันตาขว้างเขาเลือกที่จะหลบหน้าฉันแต่มือก็แย่งผ้าเช็ดหน้าของฉันไป เขาคงอายฉันจึงรีบหันหลังให้เขา

ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่กำลังยืนหันหลังให้ผม ก่อนจะสูบดมกลิ่นหอมอ่อนๆ บนผ้าเช็ดหน้าของเธอมันช่วยทำให้ผมผ่อนคล้ายอารมณ์ปรารถนาที่รุนแรงให้ลดลงได้

หลังจากที่ผมรู้สึกดีขึ้นพวกเราก็เดินทางกันต่ออีกแต่ดูยิ่งมืดเท่าไร พี่น้ำก็ยิ่งผวาและหวาดกลัวมากขึ้นเธอสะดุดกิ่งไม้บ่อยขึ้นและเริ่มมองซ้ายขวาจนเผลอสะดุดกิ่งไม้ล้ม

“โอ๊ย….บ้าจริง” เธออุทานดูเหมือนเธอจะโมโหเล็กน้อย

“ให้ผมช่วย” ผมยื่นมือออกไป

“ขอบใจ” เพียงแค่มือของเราสัมผัสกันใจผมก็เต้นแรงอาการที่ว่าควบคุมได้เริ่มที่จะควบคุมไม่ได้อีกแล้ว

น้ำนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ใหญ่ที่คราวนี้เป็นทีของเธอที่ต้องเจ็บไม่รู้ว่าทำไมทำที่เวลากลางคืนความจะหนาวเย็นแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนแปลกๆ

ยิ่งเธอขยับตัวมากเท่าไรกลิ่นกายของเธอก็ยิ่งทำลายสติของเขา อาร์ทกลื่นน้ำลายเหนี่ยวๆ ลงคออย่างยากลำบากริมฝีปากของเขาแห้งสายตาของจ้องมองไปที่ใบหน้าหญิงสาวด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ดูเหมือนข้อเท้าจะแพงนะครับ” ผมแสร้งเดินไปดูข้อเท้าของรุ่นพี่สายตาก็มองไปข้างหลังที่ตอนนี้ผมแอบเห็นแสงไฟ ผมไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งกับพวกเราตอนนี้ เวลานี้

“ให้ผมไปตามคนมาช่วยพี่ดีไหมครับ”

“อะไรนะแต่ฉัน”

“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ…..ผมไปไม่นานหรอก” ผมส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่ก่อนจะเดินไปทางที่มีแสงไฟเมื่อกี้

สามชั่วโมงผ่านไปฉันได้ยินเสียงคล้ายคนตะโกนเรียนชื่อฉัน แต่มันไม่ใช่เสียงอาร์ท และพอฉันจะตะโกนตอบก็คล้ายมีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง ฉันกลัวไม่กล้าที่จะหันกลับไปมอง ฉันได้แต่ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว และนั้นทำให้ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตามฉันมา ฉันเริ่มกลัวมากขึ้น ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่มีใครสักคน สมองของฉันมันสั่งให้รีบไปจากที่นี้ แต่วินาทีที่ฉันกำลังจะหันกลับก็มีมือของใครเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูกฉันไว้แน่น

เธอพยายามขัดขืนคนร้ายก่อนที่ดวงตาของเธอจะปิดลง

ผมก้มลงมองพี่น้ำที่ตอนนี้เธอสลบไปแล้วก่อนจะหันไปทางที่มีเสียงเรียกและแสงไฟฉายหลายดวง ใช่ทุกคนกำลังตามหาเธอผมตัดสินใจแบกเธอขึ้นแล้วรีบเดินไปรถที่เตรียมไว้ผมบอกไปแล้วอยากจะทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น เหมือนที่คนรักเขาทำกัน

ที่โกดังแห่งหนึ่งซึ่งดูมืดมิดผมสวมหน้ากากสีเสื้อผ้าสีดำ ผมจ้องมองไปที่ใบหน้าของพี่น้ำที่ตอนนี้ดูเหมือนเธอกำลังจะตื่นได้แล้วหลังจากที่หลับไปนานเป็นชั่วโมง ผมไม่อยากทำร้ายร่างกายของเธอมากนักหรอกแต่เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ให้ความร่วมมือผมจึงจำเป็นต้องหมัดมือของเธอแล้วขึงไว้กับหัวเตียง

“ไง….ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมฉลาดพอที่ทำเครื่องดัดเสียงทำให้เสียงของผมดูเปลี่ยนไปเพื่อให้เธอจำไม่ได้

“แกเป็นใคร…..แกจะทำอะไรกับฉัน”

น้ำเงยหน้ามองข้อมือที่ถูกรวบมัดขึงเอาไว้เธอพยายามดิ้นรนเพื่อจะหนีแต่มันก็เปล่าประโยชน์ยิ่งเธอดิ้นมันก็ยิ่งรัดและยิ่งทำให้เธอเจ็บมากขึ้น

“อย่าสิครับ….ผมไม่ชอบที่เห็นพี่เจ็บ” ผมบอกเธอก่อนจะใช่ผ้าเช็ดเลือดที่ไหลออกมาอย่างเบามือ

“ไอ้โรคจิต” เธอตะโกนด่าผม ใช่ผมโรคจิต ผมก็แค่ต้องการเธอมากก็แค่นั้นผิดหรือไงที่อยากให้เธอเป็นของผมเพียงคนเดียว

“ผมได้ยินบ่อยครับ”

“ไอ้บ้า”

ฉันตะโกนด่าไอ้โรคจิตตรงหน้าเขาใส่หน้ากากสีขาวดำฉันพยายามดิ้นหนีเมื่อเขาขยับมานั่งใกล้ๆ ฉันแล้วเตียงมันก็เล็ก ฉันหันไปมองรอบๆ ซึ่งมันมีรูปภาพฉันเต็มไปหมด เขาตามติดชีวิตฉันทั้งที่โรงเรียนที่ทำงานและแม้กระทั่งที่พัก

“แกมันโอ้โรคจิตขโมยชุดชั้นในฉันนิ”

“ฮ่าๆๆๆ ……ในที่สุดพี่ก็จำผมได้….แหมผมก็นึกว่าพี่จะจำผมไม่ได้ซะอีก” เอาพูดขึ้นพร้อมโชว์กางชั้นในสีดำของฉัน

“ปะ….ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันขอร้อง” ฉันเริ่มหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้ามากขึ้นเมื่อเขาสูบดมมันต่อหน้าฉันน้ำเสียงและท่าทางของเขามันเริ่มเปลี่ยนไป

“อ๊าสสส…..” เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นร่างกายของฉันมันร้อนผ่าวเมื่อเขาใช้ลิ้นไล้เลียชุดชั้นในของฉันไปมาอย่างหื่นกระหาย เสียงหายใจของเขาแรงขึ้นและแรงขึ้นและดูเมื่อเขาจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้จึงรีบลุกออกห่างจากฉัน นั้นทำให้ฉันได้โอกาสพยายามดิ้นรนเพื่อหนีเขาอีกครั้ง

“ดิ้นไปก็เท่านั้นล่ะครับ….ไม่ว่าอย่างไงผมก็ปล่อยพี่ไปไม่ได้แล้ว” ฉันรู้สึกหวาดกลัวกับสายตาของเขาที่จ้องมองมาที่ฉันเขาเดินเข้ามาหาฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขามีของชิ้นใหม่มาให้ฉันดูมันคือผ้าเช็ดหน้าที่ฉันให้อาทร์ไป

“ทำไมมาอยู่ที่แก….อาร์ทล่ะแกทำอะไรอาร์ท” ใช่ ฉันจำได้ว่าเขาออกไปหาคนมาช่วยฉันหลังจากนั้นเขาก็ทิ้งฉันให้รอเขา ไม่นานก็มีเสียงเรียก หรือว่ามันจะทำร้ายอาร์ท

“ไม่รู้สิ…..อยากเข้ามายุ่งเอง” ผมแสร้งทำเป็นลองใจพี่น้ำดูและดูเหมือนว่าเธอจะโมโห

“ไอ้เลว….ไอ้ชั่วไอ้โรคจิตแกทำอะไรอาร์ทห่ะ”

“ไม่เอาสิครับ….อย่าเป็นห่วงคนอื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าผมสิเดียวพี่ก็โดนทำโทษหรอก” ผมแอบยิ้มดีใจที่อย่างน้อยพี่น้ำก็เป็นห่วงผมซึ่งไม่ใช่ไอ้โรคจิตตอนนี้

“แกจะทำอะไรกับฉัน….แกจะทำอะไรอย่านะ” ผมรีบเข้าไปปิดตาของพี่น้ำเอาไว้แน่น

“ไอ้บ้า…ไอ้โรคจิตปล่อยฉันไปเดียวนี้เลยนะ”

“ผมไม่โง่ปล่อยพี่ไปหรอกครับ….ผมบอกพี่ไปแล้วว่าผมปล่อยพี่ไปไม่ได้ผมว่าเรามาทำความรู้จักกันให้ดีมากกว่านี้ดีกว่าครับ” เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูลมหายใจของเขาร้อนผ่าวและน้ำเสียงที่แหบพร่า

“ไม่….ฉันไม่อยากรู้จักแกได้ยินไหมฉันจะแจ้งตำรวจว่าแกข่มขืนฉัน”

“พี่กล้าเหรอครับ….”

พี่น้ำเม้นปากแน่นใช่เธออายที่จะแจ้งความแล้วตั้งแต่ที่ชุดชั้นในเธอหายแล้ว ผมค่อยๆ ถอดหน้ากากออก

เขาจ้องมองไปที่ร่างหญิงตรงหน้าอย่างใจเย็นหญิงก่อนจะถอดถุงมือออกแล้วเดินเข้าไปหาหญิงตรงหน้า

ตุบ ฉันรีบขยับหนีเมื่อได้ยินเสียงเขามานั่งไกลๆ ฉันและที่สำคัญเขากำลังก้มลงใช้จมูกเขาไล่ไปมาตามไล่ผมของฉันอย่างหื่นกระหาย

“อ๊า…ทำไมพี่หอมไปทั้งตัวอย่างนี้ครับ”

ฉันพยายามเบี่ยงใบหน้าหนีริมฝีปากร้อนของเขา เสียงหายใจของเขาแรงขึ้น และแรงขึ้น

“ยะ….อย่าทำนะปล่อยฉัน” น้ำขอร้องด้วยน้ำตาเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนของเขาที่กำลังไล่วนอยู่ที่ติงหูของเธอแต่ก็มันก็ไม่เป็นผล ร่างบางรู้สึกเก็งไปหมดเมื่อลิ้นของเขาลากผ่านลำคอขาวเนียนไปมาเขาทั้งดูทั้งเม้มมือก็ลูบไล้ไปมาตามร่างกาย

“อ๊า…..พี่ทำให้ผมทำไม่ไหวแล้วนะ”