ผมไม่ชอบ

1460 คำ
ทันทีที่เสียงดนตรีดังขึ้นผู้ชมที่คอยมากำลังใจหนุ่มๆ ต่างก็โหhส่งเสียงกรีดร้องเมื่อพวกเขาทั้งห้าออกมาเต้น แมน บอย ยูโร กัปตัน และอาร์ท พวกเขาสวมเสื้อเชิดสีขาวปิดกระดุมแค่ไม่กี่เม็ดกางเกงสีดำกับเนกไทสีดำก็สามารถส่งเสียงเรียกจากสาวๆ ได้เป็นพัน ถึงมันจะเป็นการแสดงที่แสนจะตื่นเต้นแต่สำหรับน้ำแล้วเธอไม่ค่อยชอบเท่าไร เธอรู้สึกเบื่อและกำลังจะลุกออกไปนั้นทำให้เธอรับรู้ถึงสายตาคู่นั้นอีกครั้ง ร่างบางรีบหันไปมองหาสายตาคู่นั้นแต่ก็ไม่พบแต่แล้วเธอก็สบตาเข้ากับใครคนหนึ่งบนเวทีที่กำลังเต้นและร้องเพลงไปด้วยเขากำลังจ้องมาที่เธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่สายตานั้นมันไม่ใช่ “อาร์ทเหรอ” ไม่ใช่จะเป็นเขาได้อย่างไง เขาคงมองแฟนคลับอยู่ละสิ “นี่จะรีบไปไหน….ซื้อดอกกุหลาบไปให้กับหนุ่มๆ ที่เธอชื่นชอบสิ” ฟ้าเพื่อนที่เรียนในห้องเดียวกันเธอถือช่อดอกกุหลาบมาให้ฉันและดูเหมือนเธอจะยัดเยียดมันให้ฉัน สุดท้ายแล้วฉันก็รับช่อดอกไม้นั้นมาจนได้ทุกคนต่างก็ได้รับช่อดอกกุหลาบเยอะ ฉันหันไปมองบอยที่กำลังรับช่อดอกกุหลาบของสาวๆ แต่กว่าฉันจะพาร่างกายอันแสนจะเปราะบาง มาอยู่ข้างหน้าเวทีนั้นว่ายากแล้วแต่นี้ยังต้องดิ้นรนเอาช่อดอกกุหลาบไปให้ใครอีก “บอย….บอย?” หมับ ฉันหันไปมองที่ข้อมือเมื่อมีใครบางคนคว้าที่ข้อมือฉันไว้แน่นจนมันแทบจะหัก “อาร์ท” “ดอกกุหลาบนี้พี่ให้ผมไม่ได้หรือไง” ผมยิ้มหวานส่งให้คนตรงหน้าแต่ดูเหมือนเธอจะงงอยู่ ผมจึงได้ส่งยิ้มไปให้แต่ก็ออกแรงที่ข้อมือเธอไปนิดหนึ่งเมื่อก่อนหน้านี้ได้ยินเธอเรียกชื่อ ของเขารุ่นพี่ที่จะแย่งคนของผมไป ไอ้บอย “อยากได้ก็เอาไปสิ….แต่ต้องปล่อยฉันก่อน” เด็กคนนี้ เขาเป็นอะไรของเขา อาร์ทยอมปล่อยข้อมือฉันก่อนจะรีบลุกขึ้น เขาไม่สนใจแฟนคลับของเขาที่กำลังร้องเรียกชื่อเขาพวกเธอยังไม่ได้มอบดอกกุหลาบให้เขา ฉันรู้สึกขนลุกเมื่อจู่ๆ อาร์ทก็สูบดมดอกไม้ที่ฉันให้เขาไปทุกคนคงคิดเช่นนั้นนะแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เขากำลังสูบดมมือของเขาที่เพิ่งจับฉันไปเมื่อกี้ นั้นทำให้ฉันถอยห่างเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เขายิ้มให้ทุกคน มันเหมือนรอยยิ้มของพวกโรคจิต แต่มันก็แค่วูบเดียวเท่านั้นเขาก็หันไปยิ้มให้ทุกคนตามปกติ ฉันรีบพาตัวเองออกมาข้างนอก ทำไมฉันถึงรู้สึกใจคอไม่ดีอย่างไงก็ไม่รู้ฉันหันไปด้านหลังยังคงได้ยินเสียงร้องเพลงของพวกเขา “สงสัยคงคิดมากไป” หลังจากที่การแสดงจบลงแน่นอนว่าบอยได้เป็นตัวท็อปอันดับหนึ่งที่สองคืออาร์ทที่สามคือยูโรสี่แมน และห้ากัปตัน นักเรียนรุ่นน้อง ตกดึกทุกคนยังคงฉลองชัยและมีกิจกรรมบางอย่างที่ทุกคนต้องทำร่วมกัน “เอาล่ะทุกคนมาร่วมกันครบยังเอ่ย” เสียงพิธีกรสาวอย่าง ฝ้าย เธอเป็นดาวเด่นสาวสวยหุ่นเอ็กซ์ฉันได้แต่นั่งจ้องมองไปที่งานอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะยกน้ำอัดลมดื่มจนเกือบหมด “หมอสั่งห้ามดื่มน้ำอัดลมไม่ใช่เหรอ” ฉันหันไปมองบอยที่ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อเชิดธรรมดากับกางเกงขาสั้นที่ดูสบายตาแต่ถึงอย่างนั้นเขายังคงไม่ชอบปิดกระดุมไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบอวดหน้าอกนัก “นานๆ ที” ฉันบอกเขาก่อนจะยกมันขึ้นดื่มอีกครั้ง แต่บอยกับแย่งมันไป “ห้ามแล้วไม่ฟังอ่ะ…..ดื่มนี้แทนแล้วกันจะได้แข็งแรง” “ฉันเกลียดนม” ฉันรีบแย่งกระป๋องน้ำอัดลมในมือบอยกลับมา “มาอยู่นี้เองเหรอครับ….งานกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ” คราวนี้เป็นอาร์ทที่เดินเข้าหาพวกฉัน ตามด้วยแฟนคลับตัวยงอย่างหมิว “นั้นนะสิคะ….น่าเสียดายที่หมิวร่วมไม่ได้” เธอหันไปยิ้มให้อาทร์ เพราะหมิวเธอไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรนัก ฉันหันไปมองเหล่าตัวท็อปที่กำลังเดินมาทางนี้ฉันจึงไม่รอช้าที่จะรีบเดินหนีเพราะฉันไม่ชอบทำตัวให้เด่นโดยเฉพาะกับแฟนคลับพวกเขา และเมื่อทุกคนมาครบแล้วฝ้ายก็ยกกล่องฉลากขึ้นแล้วพูด “ในคำคืนนี้เราจะให้พวกคุณได้ตื่นเต้นที่สุดในกล่องนี้มีหมายเลขอยู่ใครที่จับได้หมายเลขเดียวกันนั้นก็หมายความว่าพวกเขาจะต้องคู่กันในค่ำคืนนี้ค่ะ” “โห้” เสียงโหร้องและเสียงกรี๊ดของบรรดาแฟนคลับ “และเมื่อพวกคุณหาคู่เจอแล้วจะต้องเข้าไปในป่าเพื่อหาสิ่งนี้ค่ะ” ฝ้ายยกกล่องขนาดเล็กขึ้น “มันคือของขวัญจากพวกเราค่ะ” พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงตบมือ แล้วทุกคนก็เริ่มจับฉลากฉันกำมันไว้ในมือแน่นไม่กล้าเปิดออกดู “พี่อาร์ทได้เบอร์อะไรคะ” ฉันหันไปมองหมิวที่วิ่งเข้ามาอาร์ท “เบอร์9” “น้ำเธอได้เบอร์อะไร” บอยเขาวิ่งมาหาฉันด้วยสีหน้าตื่นเต้นฉันค่อยๆ เปิดออกดูแต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันใจเขา บอยรีบแย่งกระดาษในมือของฉัน “เบอร์9….ฉันเบอร์10อะไรว่ะ” ฉันรีบหันไปมองอาร์ทที่กำลังมองทางฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ “นี่ชายแกได้เบอร์อะไร” ยัยหันไปถามชายแต่เป็นสาวแตก “เบอร์สาม…อ่ะ” “เปลี่ยนกันไหม” ชายตาโตเพราะได้ยินว่าอาร์ทได้เบอร์9 แต่ก่อนที่เราจะแลกเปลี่ยนก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “รุ่นพี่ทำไม่ดีเลยนะ….” ฉันถอยห่างจากอาร์ทที่กำลังมองมาที่ฉันเขาโชว์กระดาษให้กับพิธีกรอย่างฝ้ายเพื่อที่จะให้ทุกคนว่าฉันคู่กับเขา “ผมอาร์ทครับยินดีที่ได้รู้จัก” ผมจ้องมองไปที่พี่น้ำ “ฉันน้ำ” ฉันรีบตอบอาร์ทก่อนจะเดินตามหลังดาและชาย หมับ ฉันหันไปมองข้อมือของฉันที่ตอนนี้อาร์ทเขากำลังจับมันไว้แน่น “นายจะทำอะไร…..ปล่อย” ฉันหันไปมองหมิวที่ตอนนี้เธอดูเหมือนจะตกใจอะไรสักอย่าง “พี่ต้องคู่ผมไม่ใช่เหรอครับ” เขาพูด “อ่อ….โทษที่ฉันลืม” “อย่าลืมบ่อยนะครับเพราะผมไม่ค่อยชอบ” เขายิ้มให้ฉันก่อนจะปล่อยข้อมือฉันให้เป็นอิสระ ฉันก้มลงมองข้อมือที่เป็นรอยแดง “……..” เด็กคนนี้ นิสัยแปลกพิลึก “พี่อาร์ท” หมิวลืมตัวคว้าเข้าที่แขนเสื้อของผม และนั้นทำให้ผมสะบัดมือเธอออกแต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินตามหลังพี่น้ำไปผมเองก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้คู่กันกับเธอ “รีบๆ กันน๊าทุกคน” ฉันได้รับไฟฉายมาคนละอันกับอาทร์ พวกเราทั้งสองรีบเดินเข้าไปในป่าพร้อมกัน ใช่ฉันกลัวความมืดมิดมันทำให้ฉันกลัว “กลัวเหรอครับ” “เปล่า” ฉันตอบอาทร์เสียงสั่นก่อนจะเดินไปข้างหน้า “………” ผมมองไปที่แผ่นหลังของรุ่งพี่ที่ตอนนี้เธอเริ่มหวาดกลัวกับความมืด ใช่ผมรู้ว่าเธอกลัวความมืดมากแค่ไหน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกดีเวลาที่เธอหวาดกลัว ร่างกายของเธอกำลังร้อนและเต็มไปด้วยเหงื่อที่กำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่วจนผมแทบจะอดใจไม่ไหว แต่ได้บอกให้ตัวเองอดทนและอดกลั้นเอาไว้ “นายเป็นอะไรรึเปล่า” ฉันหันกลับไปมองอาทร์ที่ตอนนี้ดูเหมือนเขาไม่ค่อยสบายสีหน้าของดูซีดและแววตาของเขาดูเปลี่ยนไป “ปะ….เปล่า” เขาตอบเสียงสั่น “แต่นายดูเหมือนไม่ค่อยสบาย” ฉันรีบเดินเข้าไปดูอาทร์ ความจริงฉันก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรเขามากเหรอ แต่เพราะเขาเป็นรุ่นน้อง ทั้งยังเป็นตัวท็อปหากเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาฉันนี้สิต้องรับผิดชอบ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม