“พี่เข้าใจ จีคงสบายใจแล้วใช่ไหม ที่จะไม่ต้องแต่งงานกับผู้ชายเลวๆ อย่างพี่ พี่ขอโทษนะจี” คนที่รู้ตัวว่าผิดพูดออกมาเสียงสั่นๆ
รุจิกานต์ส่ายหน้า
“ฉันไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายใจร้ายอย่างคุณหรอก” พูดจบรุจิกานต์ก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่หันหน้ากลับมามองทางด้านหลังอีก
ดวงตาคู่คมมองตามหลังร่างบางไป ด้วยความรู้สึกปวดร้าววูบโหวง คล้ายใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นและปลิวหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านไป
คีรินทร์เพิ่งจะรู้ใจตนเองเดี๋ยวนี้เองว่า เขาไม่อยากสูญเสียรุจิกานต์ไปเลย เพราะเขาไม่ดีใจสักนิดที่งานแต่งงานระหว่างเขากับรุจิกานต์ถูกล้มเลิก และเขารู้สึกเจ็บปวดที่เห็นน้ำตาของหญิงสาว
ร่างสูงในชุดทำงานยืนพิงรถแล้วมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความทรงจำที่เขาใช้กำลังรังแกรุจิกานต์ผุดขึ้นมาทุกฉากทุกตอน จนถึงฉากรักร้อนแรงเข้าขั้นป่าเถื่อนเมื่อสามวันก่อน มันช่วงรบกวนจิตใจของเขามากเหลือเกิน
‘จี สมควรแล้วที่เธอจ
