เช้าวันหนึ่ง
1357 คำ
อันน์ถูกพาเข้าไปในห้องน้ำ ร่างกายเขาอ่อนแรงมาก อีกทั้งปวดศีรษะเหมือนมันจะแตกร้าว ส่วนบั้นท้ายก็ระบมไม่น้อย แต่ทั้งหมดเขาพอทนไหว ด้วยไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครบางคนเห็น
ธรรศไม่ได้ล่วงเกินเขาอีก เพียงแค่ผลักให้ไปอยู่ใต้ฝักบัวและบีบแชมพูสระผมใส่ศีรษะ ก่อนออกแรงขยี้เบาๆ สัมผัสอุ่นซ่านจากมือใหญ่ส่งความรู้สึกหวิวไหวแก่อันน์ บางครั้งยามที่ร่างกายแกร่งเคลื่อนเข้ามาใกล้เนื้อตัวเขาอย่างไม่ตั้งใจ อันน์ปฏิเสธตนเองไม่ได้ว่ารู้สึกดี ดีมากเหลือเกิน!
“ผะ ผม อยากอาบเอง”เขาเอ่ยเสียงแผ่วด้วยอยากอยู่ห่างธรรศให้มากที่สุด
“ฉันรู้ แต่อยากทำให้” ธรรศกล่าวพร้อมกลั้วเสียงหัวเราะ เขาเห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายแดงซ่าน และบางสิ่งที่อยู่กึ่งกลางลำตัวอันน์ภายใต้กางเกงในสีขาว มันไม่ได้หลับใหลอย่างที่ควรจะเป็น
หลังจากสระผมเสร็จ ธรรศล้างน้ำให้จนสะอาด ต่อจากนั้นคือสิ่งที่อันน์นึกหวั่นใจ เมื่อธรรศดึงกางเกงในของเขาลง และอันน์ต้องหลับตาปี๋
“อายทำไม เมื่อคืนฉันเห็นหมดทุกซอก... ทุกมุม และมันน่ารักดีออก” ธรรศเอ่ยและสุ้มเสียงเขาดูขบขันอยู่มาก
อันน์ไม่กล้าลืมตา เมื่อน้องชายเขาตื่นตัว นอกจากน้ำอุ่นๆ ที่ไหลผ่านร่างกาย ยังมีสัมผัสจากธรรศซึ่งเร่งเร้าอารมณ์
“ขอร้องนะครับ อย่าทำอะไรผมอีกเลย”
ธรรศมองคนที่เปลือยกายล่อนจ้อน หุ่นของอันน์น่ามอง มีกล้ามเนื้อสมส่วนไม่ได้ล่ำบึ้ก แต่แผงอกแน่น ยอดหน้าอกสวยสีชมพู หน้าท้องแบนราบ เอวสอบมีเส้นวีเชปชัดเจน ผิวขาวสวยและนิ่มมือ ขนลับในส่วนที่ควรมีก็เป็นแพดูสะอาดตา อีกทั้งน้องชายก็เกินมาตรฐานมากทีเดียวพลอยให้ธรรศนึกสนุกอย่างแกล้ง แต่พอเห็นท่าทางหงอยๆ กับน้ำเสียงซึมเศร้าระคนอาการหวาดกลัว ธรรศจึงโยนความคิดเลื่อนเปื้อนทิ้งไป
“ฮ่าๆๆ ถึงแกอยากให้ฉันทำเรื่องอย่างว่าสักแค่ไหน แต่เสียใจด้วยวันนี้ไม่มีอารมณ์ อาบน้ำให้เสร็จเร็วๆ เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
ธรรศบอกจบก็ใช้ฝักบัวทำความสะอาดร่างกายอันน์อย่างอ่อนโยน พร้อมถูสบู่ให้ทุกส่วน โดยไม่ได้ส่อถึงความหยาบช้าหรือจ้องจะข่มเหงอย่างที่อันน์กลัว
นี่คือครั้งแรกตั้งแต่โตเป็นหนุ่มที่อยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนอื่นในที่ลับตาและสถานการณ์ชวนหวาดเสียว ธรรศอาบน้ำให้อันน์จนเนื้อตัวสะอาด ซึ่งก่อนใช้ผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างเขา ชายใจโฉดยังจูบแรงๆ ที่หัวไหล่อันน์ จูบแสนพิเศษซึ่งส่งความรู้สึกหวามใจแก่เขา
“ไหนว่าจะไม่แกล้งผม” อันน์สะท้านไปทั้งร่าง
“คิดมาก ฉันแค่มันเขี้ยว ใครใช้ให้แกน่ารัก”
ธรรศเอ่ยจบจึงผลักอันน์ให้ออกจากห้องน้ำ เป็นจังหวะนั้นที่อันน์คิดอย่างรวดเร็ว หากหนีไปตอนนี้จะดีไหม เพราะไม่ได้ถูกพันธนาการด้วยโซ่ และผู้ชายร่างสูงใหญ่ไม่ได้ระวังตัว หากเขาหลอกล่อแล้วซัดไปที่เป้าตุงๆ สักสองสามครั้ง ธรรศคงหมดแรง
“รู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่ อย่าคิดว่าจะหนีพ้น ที่นี่อยู่กลางป่ากลางเขา ถ้าออกไปได้ก็อยู่ไกลจากถนนใหญ่เกือบสิบกิโล ถ้าแกไม่กลัวหลงป่าหรือถูกพวกค้ายาจับไปล้างสมอง เชิญตามสบาย”
ธรรศกล่าวจบจึงใช้อุปกรณ์ที่มีเทคโนโลยีมากกว่าโซ่เส้นใหญ่สวมเข้าที่ข้อเท้าอันน์!
“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้”
อันน์ตาเหลือกสิ่งที่เห็นคือสายรัดข้อเท้าแบบส่งสัญญาณ มันมีกระแสไฟฟ้าซึ่งสามารถช็อตและทำให้ผู้สวมใส่สลบได้
“ฉันสงสารเวลาที่แกใส่โซ่ที่ข้อเท้า เดี๋ยวผิวขาวๆ ช้ำหมด”
“คุณธรรศ ผะ ผมสัญญา ผมจะไม่หนีไปไหน คุณอย่าใส่มันให้ผมเลย”อันน์เสียงสั่น สายรัดอิเล็กทรอนิกส์ที่ว่าดูน่ากลัวและยังสามารถทำร้ายเขาได้
“เอาเป็นว่าถ้าแกทำตัวดีๆ เดี๋ยวฉันถอดให้”
ธรรศกล่าวจบจึงก้าวออกจากห้องแคบๆ ปล่อยให้อันน์สวมใส่เสื้อผ้าที่อีกฝ่ายจัดหาให้ ซึ่งล้วนเป็นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นมาก และไม่มีกางเกงชั้นใน!!
อันน์เช็ดตัวให้แห้งแล้วสวมชุดที่ธรรศทิ้งไว้ เขาวุ่นวายใจอยู่มาก ใจหนึ่งอยากหนีออกจากที่นี่แต่จนปัญญา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกพามาที่ไหน อีกทั้งนอกจากอาการคั่งแค้นที่ธรรศระบายใส่เขา อีกฝ่ายต้องการสิ่งใดกันแน่
ธรรศเข้ามาในห้องอีกสิบนาทีต่อมา สายตาคมยามมองมาที่อันน์ไม่ได้เจือความโมโหร้าย หรือจ้องคุกคามเขาเหมือนเมื่อคืน แต่มันทอแสงอ่อนจนอันน์เกือบหลงไว้ใจ
“ปะ ไปกินข้าวกัน”
“ผะ ผมไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน แกยังปวดหัวอยู่ไม่ใช่เหรอ กินเสร็จเดี๋ยวฉันหายาให้”
อันน์จำได้ว่าถูกของแข็งฟาดเข้าที่ศีรษะ ก่อนสติจะวูบดับ แล้วจึงถูกจับพาดขึ้นบ่า สุดท้ายเขามาอยู่ที่นี่ สถานที่ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่มุมไหนของโลก
“คุณมันเป็นคนเลว ทำร้ายผมแบบนี้เพื่ออะไร” จู่ๆ อันน์ระเบิดอารมณ์ใส่ธรรศด้วยความเครียด
ธรรศมองชายหนุ่มตรงหน้า นึกสงสารและเห็นใจอยู่หรอก แต่ให้ใจอ่อนคงไม่ได้ เมื่อคิดถึงสิ่งที่อลินาและมารดาของอันน์กระทำต่อครอบครัวเขา คนที่ต้องรับเคราะห์กรรมแทนพวกนั้นคงหนีไม่พ้น... ชายหนุ่มผู้นี้
“แกคือผลผลิตเดียวที่จะทำให้ฉันสุขใจเมื่อได้ทำลายแกให้ย่อยยับ ตระกูลนรารังสรรค์ จะได้ไร้ทายาท!”
“แต่มันไม่มีเหตุผล คุณขังผมไว้แบบนี้ไม่ได้ ผมไม่มีวันยอมให้คุณทำอย่างนั้น ผม... ยังอยากมีชีวิตต่อไป”
“โถ... เด็กน้อย ถึงฉันโหดร้ายป่าเถื่อนยังไงก็คงไม่ฆ่าแกหรอก น่ารักขนาดนี้ สู้เลี้ยงไว้ทำเมียไม่ดีกว่าเหรอ” เอ่ยจบธรรศหัวเราะเสียงน่าเกลียด ก่อนก้าวมาใกล้อันน์ เขาทำเจ้าชู้ใส่ด้วยการสูดกลิ่นกายที่ซอกคอและตามด้วยการฝังจูบลงไป จูบแรงๆ จนเกิดรอยช้ำอย่างเมื่อคืน
อันน์สะดุ้งเฮือก เมื่อครู่เขาเกลียดอาการเผลอไผลของตนที่ตกลงไปอยู่ในอำนาจร้ายของซาตาน
“คุณมันเลว ทำแบบนี้กับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ฮ่าๆๆ คำก็เลว สองคำก็เลว ถามจริงแกพูดเป็นแค่นี้เหรอ อีกอย่างถ้าแกไม่แสดงออกว่ามีความต้องการ ฉันคงไม่สนองหรอกนะ” ธรรศเอ่ยจบจึงบีบก้นอันน์อย่างเต็มไม้เต็มมือ และแก่นกายอันน์ที่แข็งขันก็ขยายเต็มกางเกงขาสั้นตัวเล็ก ดวงตาคมมองเป้าของอันน์ ก่อนส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม “ระวังนะ เก็บเอาไว้อย่างนั้น เดี๋ยวได้อกแตกตายแน่!”
อันน์ได้ยินเข้าก็อยากซัดหมัดใส่หน้าอีกฝ่ายเหลือเกิน ธรรศเป็นคนใจหยาบช้า จ้องล่วงเกินเขาทั้งทางจิตใจและร่างกาย กระนั้นเขายอมรับว่าตั้งแต่เมื่อคืน เขาอดกลั้นอารมณ์หวามไหวเอาไว้ กระทั่งถึงตอนนี้มันเจียนระเบิดความอัดแน่นออกมาได้ทุกขณะ
“ว่ายังไง อยากให้ฉันช่วยไหมคนสวย”
“เก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะ ผะ ผมจะไม่มีวัน ปล่อยใจไปกับสิ่งที่คุณพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น!”
ถึงจะประกาศไปอย่างนั้น แต่เขายอมรับว่าปวดหนึบที่แก่นกายของตนเป็นอย่างมาก กว่าจะทำให้มันสงบลง เขาต้องสูดลมหายใจลึกๆ พร้อมสลัดภาพในหัวซึ่งฉายวนเวียนถึงการกระทำของธรรศที่คุกคามเขาอย่างหนักหน่วงเมื่อคืนนี้!!
- ผู้เขียน
