พระสงฆ์รูปหนึ่งเดินตรงเข้ามาสอบถามหงกุ้ยฟาง ขณะที่นางกำลังตั้งหน้าตั้งตากวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นอิฐแดงบริเวณทางเดินในสวนหย่อม วันแรกของฤดูใบไม้ร่วงมีลมพัดแรง ต้นไม้น้อยใหญ่แข่งขันกันผลัดใบหล่นร่วงเกลื่อนเต็มพื้นลานวัด ใบไม้หลากเฉดสีเหลืองส้มและแดงหนาแน่นราวกับทั่วพื้นปูด้วยผืนพรหม
“สีกาหงกุ้ยฟางใช่รึไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ” นางพยักหน้า มือที่ถือไม้กวาดปัดเศษใบไม้ชะงักค้าง
“เชิญสีกาตามอาตมา ไปพบท่านเจ้าอาวาสที่ลานปรัชญา”
“เจ้าค่ะ” หงกุ้ยฟางวางไม้กวาดทำจากทางมะพร้าว พิงกับต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะเดินตามพระรูปนั้นไปด้วยกิริยาสงบเสงี่ยม
ลานปรัชญาเป็นศาลาขนาดกลางระดับชั้นเดียว ปลูกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อายุกว่าร้อยปีซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขากว้างขวางร่มรื่น เหมาะสมสำหรับใช้เป็นที่ฝึกปฏิบัติธรรม
หงกุ้ยฟางยอบกายอย่างนุ่มนวล นางเดินเข่าไปถึงพรมซึ่งปูบนพื้นเบื้องหน้าแท่นอาสนะของท่านเจ้าอาวาสเฉิงอวี้
“สีกาหงกุ้ยฟา
