เรือหอของตระกูลหลี่ล่องตามแรงผลักดันของกระแสน้ำเข้าสู่เขตเมืองหลวง ที่รอบชายฝั่งถูกตกแต่งด้วยโคมไฟห่างกันเป็นจุดความยาวในระยะเท่าเทียม เสียงครึกครื้นของงานเทศกาลรื่นเริงที่ดังชัดขึ้นเรื่อยๆ เรียกร้องความสนใจของคนในเรือหอ
หลี่หยางเฟยพานางเดินไปที่จุดชมทิวทัศน์ ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่เสี่ยวเว่ยและบ่าวรับใช้กำลังชี้ชวนกันดูโคมดอกบัวบนแม่น้ำรั่วซีหลายวา
“ตอนนี้นัยน์ตาของเจ้าเป็นสีดำเหมือนกับข้า”
คำกล่าวอย่างเผลอไผลของชายหนุ่มทำให้หงกุ้ยฟางรู้ตัวว่าหลี่หยางเฟยไม่สนใจจะมองดูแสงสีโดยรอบ ทั้งที่เขาเป็นคนเอ่ยปากชวนนาง
“คงเป็นเพราะจี้หยกสะกดวิญญาณ… ท่านดูสิ หยกชิ้นนี้เป็นสีเขียวเรืองรองสวยยิ่งกว่าเมื่อตอนกลางวันเสียอีก”
หญิงสาวหยิบจี้หยกสีเขียวนวลขึ้นมาส่อง
“เจ้ายังมองเห็นในระยะไกลได้เช่นเดิมหรือไม่”
หงกุ้ยฟางลอบระบายลมหายใจ การอยู่ใกล้เขาทำให้รู้สึกอึดอัด เพราะหลี่หยางเฟยไม่สามารถเก็บงำความใ
