ล่ารักนางจิ้งจอก

ว่าที่ฮูหยิน

“สายลมเหนือ โลเล ไร้เยื่อใย

เหตุไฉน ขุนเขา รักคงมั่น

พันราตรี ไร้คู่เคียง เตียงเปลี่ยวร้าง

หมื่นทิวา อ้างว้าง เหน็บหนาวใจ”

ถนนหน้าลานวัดหลวงฝั่งตรงข้ามท่าด่านหลังวังมีร้านรวงใหญ่น้อยตั้งแผงค้าขายผ้าแพรเครื่องประดับของมีค่าขนาบทั้งสองข้าง เป็นแนวยาวไปจนถึงตลาดการค้าในเมืองหลวง ผู้คนที่มาชมการแข่งขันคัดเลือกหัวหน้านายกองในวันฉลองชัยการรบก็มีโอกาสเดินเลือกซื้อผ้าแพรเครื่องประดับไว้สวมใส่ในเทศกาลนุ่งผ้าใหม่ซึ่งจะจัดขึ้นต่อเนื่องอีกไม่กี่วัน ถือเป็นโอกาสให้ผู้ทำการขายได้ค้ากำไรเช่นกัน

หงกุ้ยฟางขอขึ้นเรือล่องมาพร้อมแม่ทัพจางหลี่หมิง เพื่อไปเดินเที่ยวชมตลาด เขากำชับให้นางนั่งเรือข้ามฟากที่ทางทหารจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษกลับมาทันทีหลังจากเสร็จพิธีการแข่งขันคัดเลือกหัวหน้านายกอง ถึงแม้ว่างานเฉลิมฉลองจะยาวนานไปจนถึงช่วงหัวค่ำที่มีแผนการจุดพลุดอกไม้ไฟปิดงาน

“เชิญคุณชายแวะดื่มน้ำชา ร้านเรายังมีที่นั่งอยู่ตอนนี้ หากไม่รีบตัดสินใจประเดี๋ยวจบการแข่งขันคัดเลือกหัวหน้านายกองจะไม่เหลือที่ว่าง”

เสี่ยวเอ้อโรงเตี๊ยมกุลีกุจอเข้ามาเชิญชวน เห็นว่าหงกุ้ยฟางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มองผาดเดียวก็รู้ว่าราคาแพง ผิวพรรณขาวเนียนสะอาดสะอ้านดูมีราศีเช่นนี้อย่างไรก็ต้องเป็นผู้เกิดในตระกูลชั้นสูงที่ฐานะ

“มีเกาลัดคั่วด้วยหรือ”

กลิ่นหอมกรุ่นของเกาลัดคั่วโชยมาแตะจมูก น้ำลายที่สอในปากเปลี่ยนใจให้หงกุ้ยฟางหันหน้าเดินเข้าร้าน แม้ความตั้งใจแรกคืออยากจะเดินชมตลาดให้ทั่วเท่านั้น

“มีขอรับ เชิญคุณชายชั้นบน ที่นั่งตรงนั้นเหมาะสำหรับผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกลแบบคุณชายมากกว่าชั้นล่างขอรับ”

เสี่ยวเอ้อกุลีกุจอเชื้อเชิญ เดินนำหงกุ้ยฟางเดินขึ้นชั้นบนซึ่งยกสูงคล้ายระเบียงและสามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกอย่างชัดเจน 

“ขอบใจ”

หงกุ้ยฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่เสี่ยวเอ้อใช้ผ้าแพรที่เหน็บตรงเอวเช็ดให้นั่งด้วยความนอบน้อม เวลานี้ทั้งชั้นมีเพียงหงกุ้ยฟาง เพราะราคาและรายการอาหารแตกต่างกับชั้นล่าง

หลังจากสั่งอาหารเสร็จเพียงไม่นานเสี่ยวเอ้อผู้นั้นก็นำเกาลัดคั่วร้อนๆโชยกลิ่นหอมยั่วน้ำลายมาเสริฟพร้อมชุดดื่มน้ำชากรุ่นควันร้อนที่หอมชวนติดใจไม่แพ้กัน หงกุ้ยฟางแกะเกาลัดคั่วใส่ปากคำแล้วคำเล่าทานอย่างเอร็ดอร่อย พลางจิบชาร้อนดื่มกลั้วคอด้วยความสุข

“คุณชาย มีคนฝากของขวัญมาให้ขอรับ”

เสี่ยวเอ้อคนเดิมมาพร้อมกับม้วนกระดาษสีขาวแผ่นหนาผูกด้วยเชือกถักสีทองดูล้ำค่าจนผู้รับไม่กล้าปฏิเสธ

รอจนเสี่ยวเอ้อเดินจากไปหย่งฟางจึงแก้เชือกและคลี่ม้วนกระดาษออกดู หัวกระดาษเขียนคำว่า แด่ ‘เหม่ยเหลียน’ ที่แปลว่า ดอกบัวแสนสวย ดวงตาหงกุ้ยฟางเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพวาดเต็มแผ่นกระดาษ นางรีบขยำกระดาษแผ่นนั้นจนยับเป็นก้อนกลมแล้วสอดเก็บเข้าอกเสื้อด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะหยิบเบี้ยออกมาวาง 

ยังไม่ทันลุกขึ้นจากเก้าอี้ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มรูปงามที่หงกุ้ยฟางจำได้อย่างแม่นยำแม้เคยเห็นเพียงผ่านตา พลันมาปรากฏอยู่ต่อหน้าโดยที่นางไม่ทันระวัง

“ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ”

ชายหนุ่มผู้นั้นยอบตัวนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามหงกุ้ยฟางโดยไม่เสียเวลากล่าวขออนุญาต มุมปากที่ยกโค้งขึ้นเพียงเล็กน้อยเสริมให้เขามีเสน่ห์ดึงดูสายตาผู้คน รวมถึงหงกุ้ยฟางที่ไม่อาจถอนสายตาจากใบหน้าหล่อเหลา 

กระทั่งเขาคลี่พัดกระดาษจันทร์หอมลวดลายวิจิตรและขยับพัดไปมา นางจึงรู้สึกตัวว่าเผลอไผลจ้องชายหนุ่มผู้นี้อยู่สองนาน

“ข้าชื่อหลี่หยางเฟย แล้วเจ้าชื่ออะไร”

เขาเอียงคอมองนางอย่างรอคอยคำตอบ

“ข้า... ข้าชื่อ หย่งฟาง” เสียงของหงกุ้ยฟางตะกุกตะกัก ทั้งที่ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงยังคงนั่งเสวนากับเขาอยู่

“ข้าอยากรู้ชื่อจริงของเจ้า ไม่ใช่ชื่อกำมะลอ”

เขาทำเสียงขบขันในลำคอ ดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาสีนิลเลื่อมระยับยามพินิจมองวงหน้าเรียวสวยของสตรีในคราบเด็กหนุ่ม หนวดเทียมกับจอนผมจอมปลอมที่นางใช้อำพรางความงามไม่สามารถหลอกสายตาคนอย่างเขา

“นั่นคือชื่อจริงของข้า” หงกุ้ยฟางยืนกรานด้วยความดื้อรั้น แม้รู้แน่ว่าหลี่หยางเฟยจดจำนางได้

“ข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘เหม่ยเหลียน’ ดอกบัวสีขาวแสนพิสุทธิ์ของข้า” หลี่หยางเฟยทำเสียงทุ้มต่ำยั่วเย้า 

ใบหน้าขาวผ่องของหงกุ้ยฟางร้อนวูบวาบขึ้นอย่างกระทันหันเมื่อนึกถึงเหตุที่ทำให้มีภาพวาดเสมือนจริงของหญิงสาวเปลือยกายท่ามกลางสระบัว

“ข้าไม่ได้ชื่อ ‘เหม่ยเหนียน’ และไม่ได้เป็นดอกบัวของเจ้า”

หงกุ้ยฟางตะวาดใส่หน้าของหลี่หยางเฟยด้วยความกราดเกรี้ยว นางอยากจะลุกขึ้นและเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้น

“สวรรค์ลิขิตให้เจ้าเป็นของข้า เราทั้งสองมีสายเลือดแห่งเผ่าพันธุ์เดียวกัน”

เขาหุบพัดในมือและพูดกับหงกุ้ยฟางด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เหลวไหล!”

หัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า จิตวิญญาณของนางถูกดึงดูดด้วยนัยน์ตาสีนิลที่ดำสนิทราวหุบเหวลึกของเขา สัญชาตญาณบอกว่าชายผู้นี้ไม่ได้กล่าวปดและเขาก็ล่วงรู้ว่านางไม่ใช่คนธรรมดา

“ที่เราได้พบกันไม่ใช่เรื่องเหลวไหล ทุกสิ่งในโลกล้วนเป็นไปตามลิขิตสวรรค์”

หงกุ้ยฟางกำหมัดแน่น เลือดในกายของนางวิ่งพล่าน ทว่าขาทั้งสองข้างแข็งชาไม่อาจขยับเขยื้อน

อารมณ์รื่นเริงของหลี่หยางเฟยขุ่นมัวทันทีที่รู้ว่านางถึงขนาดทุบขาตัวเองเพราะไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างไม่เต็มใจ 

“ข้าจะต้องได้เห็นเจ้าสวมเสื้อผ้าสตรี ในคืนวันเพ็ญของเทศกาลนุ่งผ้าใหม่”

หงกุ้ยฟางปิดปากสนิทไม่ยอมกล่าวสิ่งใด กระทั่งร่างสูงใหญ่ของหลี่หยางเฟยเดินลับหายไปในกลุ่มฝูงชนซึ่งกรูกันเข้ามาในโรงเตี๊ยม 

ตั้งแต่นั่งเรือข้ามฟากกลับมาที่ฝั่งท่าด่านหลังวัง หงกุ้ยฟางก็มีท่าทางอิดโรยเซื่องซึม แววตาเหม่อลอยครุ่นคิดถึงแต่เรื่องที่หลี่หยางเฟยกล่าว 

“เหนื่อยหรือ สีหน้าเจ้าเหมือนคนไม่ค่อยสบาย” จางหลี่หมิงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง 

หงกุ้ยฟางมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามสิ่งที่รบกวนจิตใจนาง  “ท่านไม่อยากเห็นข้าใส่เสื้อผ้าของสตรีบ้างหรือ” 

สีหน้าของจางหลี่หมิงแสดงความประหลาดใจ แต่เพียงชั่วพริบตาเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“เจ้ายังเดินไหวหรือไม่” ความหวังของนางวูบดับไปพร้อมกับคำถาม ทว่าหงกุ้ยฟางรีบกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงร่าเริง 

“ข้าสามารถวิ่งร้อยลี้ได้สบายมาก ทำไมหรือ”

“ข้าอยากมีเพื่อนเดินเที่ยวตลาด” 

นางเหลือบมองไปทางเหล่าทหารที่ได้รับคัดเลือกเป็นหัวหน้านายกองยังคงดื่มสุราสังสรรค์กันอยู่กับรองแม่ทัพหลิวและทหารองครักษ์อีกหลายนายด้วยความสรวลเสเฮฮา

“วันนี้ท่านไม่ต้องทำงานอีกแล้วหรือ”

“หน้าที่ทางทหารสำหรับวันนี้เสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว แต่ข้ายังมีหน้าที่อื่นซึ่งสำคัญกว่าต้องทำ”

ร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดเครื่องแบบแม่ทัพเต็มยศลูกขึ้นอย่างกระปรี้กระเปร่า กลิ่นเหล้าหมักระเหยออกมาจากกายของเขาและใบหน้าแดงก่ำทำให้จางหลี่หมิงดูคล้ายหนุ่มเจ้าสำราญ

“หน้าที่อะไร”

เขายื่นมือมาให้หงกุ้ยฟางจับเพื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ รอจนกระทั่งร่างเล็กขยับเข้าใกล้จึงโน้มใบหน้าลงมากระซิบบอกนางพร้อมคลี่ยิ้มบางเบา

“ดูแลว่าที่ฮูหยินของข้า”

ราวกับว่าสายลมที่พัดมาจากแม่น้ำรั่วซี่ได้หอบเอาหัวใจซึ่งกองหล่นอยู่บนปลายเท้าคืนกลับมา