“กุ้ยฟาง เจ้าได้พบกับหลี่หยางเฟยแล้วใช่หรือไม่ ? ” จางหลี่หมิงเอ่ยถามสิ่งรบกวนจิตใจมาตั้งแต่หัวค่ำออกมาในที่สุด
“ท่านรู้ได้ยังไง ? ” นางขืนกายออกห่างจากอ้อมแขนแข็งแรง
“ข้าทำลายภาพวาดนั้นแล้ว”
น้ำเสียงของเขาติดความเกรี้ยวกราด
“ข้าไม่มีเจตนาจะปิดบังเรื่องนี้”
หงกุ้ยฟางก้มหน้าหลบสายตาคาดคั้น
“ปิดบังเรื่องอะไร”
เขาซักไซร้เสียงเข้มแบบที่นางไม่กล้าโกหก
“ข้าเจอกับเขาครั้งแรกเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่ข้าแอบไปว่ายน้ำและล้ำเข้าไปในเขตบ้านของหลี่หยางเฟย ครั้งที่สองเมื่อตอนกลางวันที่โรงเตี๊ยม เสี่ยวเอ้อนำภาพวาดนั้นมาให้ข้า ส่วนหลี่หยางเฟยตามมาทีหลัง”
หงกุ้ยฟางถูกเขารวบกอดแน่น ทันทีที่นางเล่าจบ
“ข้าคงต้องพาเจ้าไปพักที่วัดป่า ให้ท่านเจ้าอาวาสเฉิงอวี้ช่วยดูแลสักระยะ”
“ทำไมต้องให้ข้าไปพักที่วัดป่า”
“เพราะเจ้าจะรู้สึกร้อนรุ่มทุกคืนวันเพ็ญ”
ความคิดของนางไพล่ไปถึงเหตุที่ทำให้ถูกจางหลี่หมิงจ
