เช้าวันใหม่มาเยือนอย่างรวดเร็ว เขมิกานั่งทำงานหน้าห้องชายหนุ่มเฉกเช่นทุกวัน หากจังหวะที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้น หางตากลับเห็นร่างของเพื่อนสนิทเดินดุ่ม ๆ เข้ามาใกล้
ทิวากรไม่มีนัดกับปานวาดนี่ แล้วเพื่อนเธอมาทำไม... หรือว่า!
ดวงตาคู่โตของเขมิกาเบิกกว้างก่อนผุดลุกจากเก้าอี้ทำงานแล้วเดินเข้าไปขวางทางปานวาดด้วยท่าทางส่อพิรุธเต็มที่
ปานวาดหรี่สายตาจับผิดเพื่อนสนิท “แกมาขวางทางฉันทำไม ฉันต้องการคุยกับคุณทิวให้รู้เรื่อง”
หญิงสาวกลืนน้ำลาย อยากให้เพื่อนได้คุยจนเคลียร์เหมือนกัน แต่หน้าที่มันค้ำคอ “ต้องนัดก่อนนะวาด ถ้าแกไม่ได้นัดฉันก็ปล่อยแกเข้าไปไม่ได้”
ปานวาดชักสายตามองเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ “แกจะปล่อยให้ฉันยืนรออยู่ตรงนี้งั้นเหรอเขม หรือว่าข้างในห้องมันมีอะไรที่ฉันไม่สมควรเห็น แกถึงไม่อยากให้ฉันเข้าไป”
เขมิกาประดักประเดิดสายตาเลิ่กลั่ก คำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปาก ปานวาดร้อง ‘เหอะ’ ในลำคอก่อนเบี่
