เพียะ!
“นี่สำหรับที่คุณหลอกฉัน”
เพียะ!
“นี่สำหรับที่คุณเอาความรู้สึกของฉันมาล้อเล่น”
เพียะ!
“และนี่ สำหรับที่คุณทำให้ฉันเสียเวลา”
“...” ทิวากรใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่โดนตบแต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้หรือหลบเพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริง เลยปล่อยให้เธอได้ระบายอารมณ์อย่างที่ต้องการ
ปานวาดมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหยียดหยัน “ทีหน้าทีหลังถ้าไม่พร้อมจะจริงจังกับใคร ก็อย่าไปให้ความหวังคนอื่นมั่วซั่วนะคะ เพราะนอกจากมันจะทำให้คนเขาเสียเวลาแล้ว ยังต้องมาเสียอารมณ์กับผู้ชายห่วย ๆ อีกด้วย มันไม่มีคนดี ๆ ที่ไหนเขาทำกันหรอกค่ะ เลวสิ้นดี!”
ด่าจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่ตัวเองขว้างทิ้งตอนเข้ามาแล้วเห็นภาพที่ทำให้เธอปรี๊ดแตกแล้วก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไป
“วาด! อย่าเพิ่งไป รอฉันก่อน” เขมิการ้องเรียกเดินตามหลังพอเห็นว่าเพื่อนไม่หยุดก็คว้าข้อมือหมับ
“ปล่อยฉันยัยเขม”
“ฉันไม่ปล่อย”
ปานวาดที่อารมณ์เสียอยู่แล้วจึง
