“มาหาฉันถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า แล้วมาทำไมไม่บอก ปกติแกบอกฉันตลอดว่าจะมา แล้วนี่มารอฉันนานหรือยัง...” หญิงสาวรัวคำถามก่อนปานวาดจะยกมือห้ามไว้ เธอจึงหยุดพูดแล้วมองเพื่อนอย่างรอคำตอบแทน
“ฉันเพิ่งมาถึงไม่นาน แต่ลงเครื่องก็มาหาแกเลย โชคดีจังที่วันนี้แกไม่ไปทำงานไม่งั้นฉันคงมารอเก้อแน่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน พอดีฉันมีเรื่องร้อนใจน่ะ”
เขมิกาไม่เพียงไม่โกรธเธอยังมองเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วง “ร้อนใจ? แกร้อนใจเรื่องอะไร”
“เรื่องคุณทิวน่ะสิ” ปานวาดตอบตามตรง เธอก้มหน้าใช้ความคิดโดยไม่เห็นสีหน้าเหยเกของเพื่อน
“เขม ฉันว่าคุณทิวแปลกไป”
“ปะ แปลกยังไง” เขมิกาถามเสียงตะกุกตะกักใจเต้นตุบตุบ หรือปานวาดจะรู้แล้ว?
“ไม่รู้สิ แต่เขาแปลกไปจริง ๆ นะ ปกติฉันส่งข้อความไปเขาจะตอบกลับเร็วทุกครั้ง อย่างช้าก็ไม่เกินห้านาที แต่ระยะหลังมานี้นอกจากจะไม่ตอบข้อความ บางทียังไม่อ่านอีกด้วย ข้ามวันแล้วก็ยังไม่
