“ตื่น….น้ำค้าง อะไรวะเนี่ย ถ้าไม่ตื่นจะโยนลงรถแล้วนะยัยขี้เมา” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะได้ยินเสียงเข้มของใครบางคนดังเข้ามาในโสตประสาท
แต่ถึงอย่างนั้นอาการมึนเมานั้นก็ยังไม่ลดลงเลยสักนิดเดียว
พอลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อ ๆ ของพี่ฟิวส์ก็ปรากฏให้เห็นชัดแจ๋ว สายตายังทำงานได้ปกติแต่สมองกลับเบลอจนคิดคำพูดแรกไม่ออก ได้แต่ครางเบา ๆ ในลำคอ
“ถึงแล้ว ลงไปได้แล้ว”
“อือ” ฉันขานตอบ แล้วก็หลับตาลง ตั้งใจจะสูดอากาศเข้ามาก ๆ แล้วค่อยตั้งสติ แต่ตอนจะเปิดเปลือกตาอีกครั้ง มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะเมื่อหลับตาลง ก็เหมือนกับถูกดึงลงเหวจนรู้สึกเหมือนใจหล่นวูบ
“เห้ย! อย่ามาหลับัตรงนี้นะเว่ยน้ำค้าง!”
“อือ รู้แล้ว…” พี่ฟิวส์เรียกอีกที สติที่เหลือไม่ถึงครึ่งของฉันก็ปลุกตัวเองให้ตื่นอีกครั้ง
“…” เขาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ไม่ถึงนาทีประตูข้างตัวฉันก็เปิดออก “มีเธอที่ไ
