ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวจนแทบจะระเบิดเพราะเหล้าปั่นเมื่อคืนแท้ ๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกผะอืดผะอมไม่หาย แต่ต้องรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะวันนี้มีเรียนเก้าโมง แล้วตอนนี้มันก็ปาไปแปดโมงสี่สิบแล้ว
พอกันทีเหล้าบ้าบอนั่น ฉันไม่น่าไปทำความรู้จักกับมันเลย
ครึ่งชั่วโมงต่อมาฉันก็นั่งอยู่ที่ห้องเรียนกับพวกจินและระริน เข้าช้าไปสิบกว่านาทีจนอาจารย์มองตาเขียว ไม่พอยังโดนเพื่อนสนิทตั้งคำถามไม่เข้าเรื่องอีกต่างหาก
“พี่ฟิวส์ส่งที่หอหรือส่งที่ห้อง บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”
“ไม่เหมือนกันตรงไหน” ฉันถาม ก็ความหมายมันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ
“ไม่เหมือน แกอย่าเฉไฉตอบมา”
“ส่งที่หอไง”
“แล้วขึ้นห้องไหม” ระรินไม่ยอมจบแค่นั้นยังคงถามต่อ สีหน้าของมันบ่งบอกความอยากรู้สุด ๆ
“…ไม่”
“แกตอบช้า ใช้เวลาคิดมากกว่าห้าวิ โกหก!” เพื่อนสนิทหยิกแขนฉันเบา ๆ แล้วก็ถามอีกว่า “ได้ไหม”
“พูดบ้าอะไรของแกเนี่ย พอเลย” แล้วภาพเหตุกา
