หนี้รักมาเฟีย (แคท-นาธาน)

เอาตัวเข้าแลก

เสียงตวาดดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เสียงร้องของแมทธิว ส่งผลให้ฉันกระชับตัวหลานเข้ามากอดไว้แน่น แล้วไม่ลืมที่จะใช้หลังมือเช็ดที่บริเวณปลายคาง เมื่อพี่เขยของฉันล่วงล้ำด้วยการเลื่อนมือมาสัมผัส แต่ทว่า มาเฟียที่ฉันเคยได้ยินเพียงชื่อเสียงเรียงนาม แต่ตอนนี้เขากำลังก้าวเข้ามาช่วยเหลือฉัน ซ้ำอีกไม่นานเราก็ต้องเกี่ยวข้องกัน ปัดมือนั้นออกห่างอย่างไม่ใยดี

"หึ หวงจังเลยนะ จะบอกให้นะเว้ย ว่าถ้าเมียฉัน ที่เป็นพี่สาวของน้องแคทตายเร็วกว่านี้หน่อย ผู้หญิงคนนี้ตกเป็นเมียกูนานแล้ว!"

เพี๊ยะ!

ฉันผละออกจากแมทธิวด้วยมือไม้ที่สั่น ตรงเข้าไปหาผู้ชายปากดีที่พูดจาทุเรศๆ แล้วตบเข้าที่ใบหน้าของเขาจนเต็มแรง

"สารเลว เกิดมาฉันไม่เคยเห็นใครสารเลวแบบพี่มาก่อนเลย!"

"โถ่เอ้ยแคท ถ้าพี่ไม่ตกอับ คิดว่าพี่จะทิ้งลูก และทิ้งน้าคนสวยของลูกแบบเธอเหรอ ไม่มีทาง ถ้าพี่ไม่จนตรอก พี่ไม่ทางปล่อยเธอ แล้วป่านนี้เธอคงจะกลายเป็นของ..."

แก๊ก!

"หุบปาก!" ใจของฉันกระตุกวูบ เมื่ออยู่ๆ คนที่อยู่ข้างฉัน ก็ล้วงวัตถุสีดำเงาแล้วเล็งไปที่พี่เขยของฉัน ภาพที่ฉันเห็น ส่งผลให้ฉันรั้งตัวแมทธิวเข้ามาประชิดตัว หลีกเลี่ยงเพื่อที่จะไม่ให้เขาเห็นภาพนั้นทันที

"ยะ อย่านะเว้ย ฉะ ฉันเลิกพูดแล้ว ฉันจะหุบปากแล้ว"

"ไสหัวไป แล้วอย่าให้กูเห็นว่ามึงมายุ่งกับสองคนนี้อีก เมื่อไหร่ที่กูรู้ว่ามึงกล้า หนึ่งล้านที่กูให้ กูจะเอาคืนด้วยแขนสองข้างของมึง!" ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก มองกระบอกปืนอย่างกล้าๆ กลัวๆ พี่เขยของฉันมีอาการรนรานอย่างเห็นได้ชัด เขายกมือไหว้พลางหลบตา แตกต่างจากดวงตาคมเข้มของพี่ชายไมเคิล ที่เย็นชา เรียบเฉย เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย

@บนรถ

"แมทไม่อยากอยู่กับพ่อครับ แมทอยากมาหาน้าแคท พ่อพาแมทขับรถเร็วมาก แมทกลัว" น้ำตาเม็ดโตจากดวงตาใสแป๋วคู่นั้น บาดใจฉันอย่างจัง ฉันรั้งแมทธิวเข้ามาแนบอก ให้เขานั่งบนตัก แม้ว่าหลานจะตัวโตเกินกว่าจะนั่งแบบนี้นานๆ ได้แล้วก็ตาม

"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ต่อจากนี้พ่อจะไม่มายุ่งกับเราแล้ว แมทจะได้อยู่กับน้าแคทตลอดไป น้าแคทจะปกป้องแมทธิวเอง น้าแคทสัญญานะ"

"ครับ" ใจหายวาบ เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าการที่ฉันจะรักษาสัญญากับหลานได้ ฉันต้องทำยังไง ฉันไม่ได้อยากทำ แต่มันไม่มีทางเลือก ฉันเลือกทางอื่น หาหนทางอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ

รถหรูวิ่งบนท้องถนนด้วยความเร็ว เพียงไม่นาน รถก็เลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ฉันไม่กล้าเอ่ยถามออกไป ว่าเขาพาฉันมาที่นี่เพราะเหตุผลอะไร เอาจริงๆ แม้ตลอดระยะเวลาแห่งการเดินทาง ฉันก็ไม่กล้าถาม ว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหน พอมาถึง คฤหาสน์ เขาก็สั่งคนของเขาให้เข้ามาอุ้มแมทธิวที่ตอนนี้หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า หลับตั้งแต่รถเลื่อนออกมาได้ไม่นาน

ฉันไม่ได้อยากปล่อยให้คนอื่นเข้ามาอุ้มหลานฉันไปต่อหน้าฉันเลยสักนิด เพียงแต่พยายามคิดในแง่ดีกว่า เขาช่วยฉันแล้ว เขาคงไม่ทำร้ายฉัน ทั้งที่เราอยู่ฝ่ายเดียวกัน

ฉันมองตามหลังร่างสูงโปร่งที่เดินเข้าไปในตัวบ้าน ก่อนจะก้าวขาเดินตามเงียบๆ

"คุณคะ..." ฉันรีบเรียกเขา พร้อมกับเดินเร็วเข้าไปหา เมื่อเห็นว่า คนของเขาอุ้มหลานฉันขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน

"คะ คนของคุณพาหลานฉันไปไหนเหรอคะ"

"ขึ้นไปนอน" เสียงเรียบของคนตอบ ไม่ได้ช่วยคลายความกระจ่างใดๆ ได้เลย

"หมายความว่า คุณจะให้เราสองคนอยู่ที่บ้านของคุณเหรอคะ"

"แล้วเธอจะไปทำหน้าที่ของเธอที่ไหน ที่คอนโดของไอ้ไมค์งั้นเหรอ?" เขารู้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้ ไมเคิลบอก หรือเขาสืบ

"เธอกับหลานของเธอจะอยู่ที่นี่ หลานของเธอ เข้ามาอยู่ที่นี่กับเธอเพราะเขาเป็นหลานเธอ ส่วนเธอ เข้ามาอยู่ที่นี่ เพราะเธอเป็นคนของฉัน!" ฉันกลั้นใจข่มความรู้สึกหลายๆ อย่างที่ถาโถมเข้ามา ก่อนจะกลั้นใจถามออกไป

"คนของคุณ ...นานแค่ไหนเหรอคะ"

"ลองถามตัวเธอดูสิ ว่าก่อนหน้านี้เธอหวังพึ่งน้องชายฉันไปถึงเมื่อไหร่" เป็นอีกครั้ง ที่ฉันไม่สามารถอธิบายในสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้ ใครจะอยากเชื่อ ใครจะอยากฟัง สุดท้ายคนที่ไม่ได้เจอแบบฉัน เขาคงไม่มีทางเข้าใจฉันอย่างแน่นอน

"หน้าที่ของฉัน คืออะไรบ้างเหรอคะ ฉันต้องทำแบบไหน ทำตัวยังไง บอกสิ่งที่คุณต้องการออกมาได้เลย"

"คิดไม่ผิดเลยนะ ที่ฉันมองว่าเธอเข้ามาในชีวิตน้องฉันเพื่อหวังผลประโยชน์ สิ่งที่ฉันเห็น มันมีแค่นั้นจริงๆ"

"สิ่งที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ เหตุผลเดียวคือตอบแทนบุญคุณพี่สาวด้วยการดูแลหลานให้ดีที่สุด ฉันไม่เคยหวังผลประโยชน์อะไรจากไมค์อย่างคนเห็นแก่ตัว เพราะสำหรับฉัน ไมค์คือเพื่อนที่ดี แต่ที่ฉันต้องถามคุณแบบนี้ เพียงเพราะฉันหวังผลประโยชน์จากคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คำพูดของคุณไม่มีคำไหนที่เป็นการถนอมน้ำใจฉัน ฉันเองก็แค่ถามเพราะรู้อยู่เต็มอกว่าถึงยังไงฉันก็ต้องทำ"

"หึ ดี เข้าใจง่ายๆ แบบนี้ก็ดี นับตั้งแต่วันนี้ ห้ามยุ่งกับน้องชายของฉันเป็นอันขาด นายไมค์ไม่ใช่คนที่เธอควรพยายามเข้าหา อยู่ที่นี่ในฐานะคนของฉัน แค่รอปรนนิบัติฉัน ทำทุกอย่างที่ฉันให้เธอทำ แล้วความปลอดภัยจากผู้ชายเฮงซวยนั่นที่เธอต้องการ เธอจะได้รับมันทันที"

"ค่ะ" ฉันตอบรับออกมาเสียงเบา มือที่กำสายกระเป๋าของตัวเอง เหมือนจะหมดแรงเสียดื้อๆ ช่างมันเถอะแคท เพื่อแลกกับความปลอดภัยในสิ่งที่เธอผวานับตั้งแต่วินาทีที่พี่สาวตาย มันคุ้มแล้ว อย่างน้อยๆ เธอจะได้หลับเต็มตา ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเพราะความหวาดระแวงอีกต่อไป

ฉันก้าวขาขึ้นมาชั้นสองของบ้าน เมื่อเขาอนุญาตให้ฉันขึ้นมาพัก ลูกน้องของเขาคือคนที่นำฉันขึ้นมา พอเดินเข้าไปในห้อง ก็พบว่าเป็นห้องขนาดใหญ่ที่หรูหรา แมทธิวหลับอยู่บนเตียงกว้าง มีผ้าห่มคลุมตัวเอาไว้อย่างใส่ใจ

"นี่คือของของคุณครับ คุณนาธานให้ผมไปเก็บมาให้ ครบทุกอย่างทั้งของคุณและของตัวเล็ก" คำพูดนั้น ส่งผลให้ฉันมองหน้าเจ้าของคำพูด สีหน้าเรียบเฉย แต่ฟังดูแล้วเหมือนเขาไม่ได้ใจร้ายอะไร

"ไปเก็บจากคอนโดของไมค์มาเหรอคะ"

"ครับ แล้วพรุ่งนี้ นายจะให้คนหาชุดใหม่มาให้" ฉันไม่ได้ตอบรับสิ่งใด เหนื่อยเกินกว่าจะต่อคำ

"คุณอาบน้ำและพักผ่อนได้เลยนะครับ หากหิวกลางดึก ห้องครัวจะอยู่ที่โซนด้านซ้ายเมื่อเดินลงจากบันไดไป หมดเวลาของแม่บ้าน คุณคงต้องทำทุกอย่างเอง"

"...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ครับ"

"ไมค์อยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยหรือเปล่า แล้วเขารู้ไหม ว่าฉันอยู่ที่นี่"

"คุณไมค์อยู่บ้านหลังนี้ครับ แต่คุณคงรู้ ว่าคุณควรวางตัวยังไง นายไม่ชอบคนที่ไม่รักษาคำพูด"

"เจ้านายของคุณ รู้จักฉันมากน้อยแค่ไหนเหรอคะ ทำไมเขาถึงคิดว่าฉันพยายามแทรกกลางระหว่างไมค์กับคนที่เขาต้องแต่งงานด้วย"

"คุณไมค์ชอบคุณไม่ใช่เหรอครับ เพื่อคุณ คุณไมค์ทำได้แม้กระทั่งยกเลิกงานแต่งงาน คุณนาธารไม่เคยช่วยใครฟรีๆ หากคุณทำตามข้อตกลง คุณจะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัย แต่ถ้าคุณคิดจะหลอกใช้นาย คุณคิดผิดนะครับ เมื่อไหร่ที่คุณผิดคำพูด คุณจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครเลย แม้แต่กับคุณไมค์ก็เช่นกัน"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ตัวฉันที่เขาจะเอา เขาจะได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ!"