ตอนที่ 9
1364 คำ
“ยายเฒ่า ข้าว่าเจ้าลองจ้างชาวบ้านมาช่วยงานสักคนดีหรือไม่” จงฮุ่ยชิวเอ่ยถามภรรยาของตน ในขณะที่เขากำลังกินขนมที่เรียกว่าโดนัทอยู่ เขาคิดว่าตอนนี้ภรรยาของเขาควรมีคนช่วยงานได้แล้ว จะได้ทำขนมได้เยอะขึ้น และมีคนมาแบ่งเบาภาระหน้าที่
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจ้าง แต่ข้าไม่รู้จะจ้างใคร อีกอย่างข้ากลัวว่าคนพวกนั้นจะรู้เรื่องสูตรลับของขนม” นางก็อยากขายขนมให้มากกว่านี้เช่นกัน
“จ้างอาจูเป็นอย่างไร” เขาเสนอ
“แล้วเรื่องสูตรขนมเล่า” นางยังคงกังวล
“ท่านยายผสมแป้งไว้ก่อนท่านป้าจูมาดีหยือไม่เจ้าคะ” จงเป่าเปาที่นั่งฟังเงียบๆ ลองเสนอ จ้างท่านป้าจูก็ดีเช่นกัน เพราะนางเป็นคนไม่ค่อยพูดเรื่องของผู้อื่น ไม่สอดรู้สอดเห็นด้วย
“จริงด้วย! ทำไมข้าถึงคิดไม่ได้นะ” แค่เพียงนางผสมแป้งให้เสร็จ เมื่อจูซูฮวามานางก็เพียงทำขนม ไม่ได้ยุ่งกับส่วนผสมสำคัญที่ถือว่าเป็นสูตรลับของหลานนาง “ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะไปบ้านอาจูเลย”
“เอาหนมไปฝากท่านป้าจูด้วยนะเจ้าคะท่านยาย” พูดจบ ก็ยกมือขึ้นยีหน้ายีตา อ้าปากหาวอีกด้วย นางง่วงนอนจังเลย
“ได้ๆ เดี๋ยวยายเอาไปฝาก” อันเจียอีรับคำหลานสาว “ถ้าง่วงเจ้าก็ไปนอนเถิด” เห็นว่าหลานสาวตัวน้อยตาจะปิดอยู่รอมร่อ ก็อดไม่ได้ที่จะบอกให้ไปนอนพักผ่อน เด็กวัยนี้ควรกินให้อิ่ม นอนพักผ่อนให้เพียงพอถึงจะดี
“เจ้าค่า” กล่าวจบก็กระโดดลงจากแคร่ด้วยความชำนาญ เพราะเคยกระโดดลงมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยครั้งแล้ว จากนั้นก็เดินเซไปทางห้องนอน
เด็กน้อยไปนอนกลางวันแล้ว ผู้เฒ่าทั้งสองก็แยกย้ายเช่นกัน ด้านอันเจียอีไปบ้านสะใภ้จูเพื่อพูดคุยเรื่องงาน ส่วนจงฮุ่ยชิวไปตากสมุนไพร วันพรุ่งนี้จะได้เก็บไปขาย
และแน่นอนว่าจูซูฮวาย่อมตอบรับคำชวนของอันเจียอี วันรุ่งขึ้นนางจึงมาช่วยอันเจียอีทำขนม
ด้วยปกติแล้วสามีจะเป็นผู้หาเงินเข้าบ้าน เขามีอาชีพล่าสัตว์ไปขาย ส่วนนางเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เมื่ออันเจียอีไปชวนมาทำงานด้วยกันนางจึงขอสามีมาทำ โม่เฉินเห็นว่าทำงานไม่ไกลจากบ้าน จึงอนุญาตให้นางมาทำได้ ที่สำคัญยังสามารถพาบุตรชายวัย 3 หนาว อย่างโม่โฉวมาได้อีกด้วย
เมื่อมีคนมาช่วยงานจำนวนขนมที่ทำจึงมากกว่าปกติ จาก 300 ชิ้น เป็น 500 ชิ้นเลยทีเดียว จงเป่าเปายืนมองขนมที่เท่าภูเขาขนาดย่อมด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ไปด้วยหรือไม่” หลังจากทำขนมเสร็จ จัดขนมเตรียมไปขายในเมืองเรียบร้อยแล้ว อันเจียอีก็หันมาถามสองแม่ลูก
“ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ แค่ท่านป้าจ้างข้ามาช่วยทำขนมแค่นี้ก็ดีมากแล้วเจ้าค่ะ” จูซูฮวากล่าว แค่นางมาทำขนมเพียงไม่กี่ชั่วยาม ท่านป้าอันให้ค่าจ้างนางถึง 30 อีแปะทีเดียว
“งั้นก็ตามใจเจ้า เดี๋ยวพวกข้าไปก่อน อย่าลืมเอาขนมไปด้วยเล่า ส่วนนี่ค่าแรงของเจ้าวันนี้” อันเจียอียื่นเหรียญอีแปะให้กับจูซูฮวา
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านป้า” หญิงสาวยื่นมืออันสั่นเท่าไปรับเหรียญอีแปะมาถือไว้ด้วยความหวงแหน
“เป่าเปาไปก่อนนะเจ้าคะท่านป้าจู โฉวโฉว” เด็กหญิงตัวน้อยยกมือขึ้นโบกไปมา
“แล้วเจอกันใหม่เสี่ยวเป่าเปา” เด็กชายผู้ถือว่าเป็นสหายของจงเป่าเปาก็โบกมือให้กับอีกฝ่าย ทำอย่างกับจะห่างกันนาน ไม่กี่ชั่วยามครอบครัวจงก็กลับมาแล้ว
“พี่ชาย พี่ฉาว พวกท่านมาเย็วยิ่งนัก” จงเป่าเปาแม่ค้าตัวน้อยประจำตลาดกล่าวทักทายลูกค้าที่มายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“วันก่อนเสี่ยวเป่าเปาบอกว่าจะมีขนมใหม่มาขาย พวกข้าจึงรีบมาอย่างไรเล่า” พี่ชายที่เป็นลูกค้าประจำของร้านเอ่ยตอบ ขนมใหม่ของร้านเป่าเปา เขาจะต้องได้ลิ้มลอง
“ใช่ๆ ถ้ามาช้าพวกข้าก็อดกินกันพอดี” พี่ชายอีกคนกล่าวสนับสนุน
“คิกคิก วันนี้ขนมใหม่ของเป่าเปามีถึง 500 ชิ้นเยยนะเจ้าคะ เยอะมากๆ” เด็กน้อยชูนิ้วทั้งห้าให้ทุกคนดู
“ดีๆ” ลูกค้าทุกคนพยักหน้าอย่างพอใจที่วันนี้มีขนมมากกว่าทุกวัน
“ว่าแต่ขนมของเจ้าคือสิ่งใดหรือเป่าเปาน้อย” เอ๊ะ นั่นเสียงพี่สาวฟางซินนี่
จงเป่าเปาหันซ้ายหันขวามองหาพี่สาว แต่ก็ไม่พบ
“ข้าอยู่นี่” หลานฟางซินชะโงกหน้าออกมาจากแถว วันนี้นางมาช้านิดหน่อยจึงไม่ได้อยู่ลำดับแรกๆ แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้อยู่ลำดับท้ายๆ
“พี่ฉาวฟางซิน” เด็กน้อยเดินไปหาพี่สาวคนสนิท ก่อนจะยิ้มแฉ่งให้ “หนมวันนี้คือโดนัทเจ้าค่ะ”
“โด โดอะไรนะ”
“โดนัทเจ้าค่ะ” จงเป่าเปากล่าวย้ำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทุกคนคงจะไม่รู้จัก จึงวิ่งกลับไปที่แผงและกลับมาพร้อมกับโดนัท 1 ชิ้น
“นี่เจ้าค่ะ โดนัท”
แต่ละคนได้แต่มองโดนัทตาปริบๆ ขนมมีรูตรงกลาง?
“เดี๋ยวข้าจะทำอะไยให้ดูนะเจ้าคะ” ว่าแล้วเด็กน้อยก็ถือโดนัทไว้ให้มือ ก่อนจะร้องเพลงที่ไม่รู้ว่าเป็นภาษาอะไรและท่าเต้นประหลาดๆ จนเรียกเสียงหัวเราะชอบใจให้กับคนทั่วทั้งบริเวณ
‘โดนัทยังมีรู แล้วเมื่อไหร่ยูจะมีใจ ไม่มีใครลองมามีเราม๊า เอ้ามาสิมาละ ล้าลาลัลลา ไม่ชอบใครลองมาชอบเราม๊า เอ้ามาสิมาละ ล้าลาลัลลา ไม่มีแฟนลองเป็นแฟนเราม๊า เอ้ามาสิมาละ ล้าลาลัลลา’
ระหว่างที่เต้นเพลงนี้จงเป่าเปาไม่ปล่อยให้โดนัทหลุดมือเลยนะ
“ฮ่าฮ่า เป่าเปาน้อยเจ้าทำอันใดนะ” หลานฟางซินทนไม่ไหว หัวเราะลั่นออกมาเลยทันที ที่จงเป่าเปาหยุดเต้น ไม่รักษากิริยาความเป็นคุณหนูเลยแม้แต่น้อย
“คิกคิก ชอบไหมเจ้าคะ” จงเป่าเปาเอ่ยถาม ขอบอกชาติที่แล้วนางเคยเต้นโคฟเวอร์ด้วยนะ แค่นี้จิ๊บๆ ถือเป็นการมอบความสุขระหว่างรอตั้งแผง
“เสี่ยวเป่าเปาตั้งแผงเสร็จแล้ว” เสียงตะโกนบอกของอันเจียอี พาให้ผู้คนรีบตั้งแถวกันอย่างว่องไว
“เจ้าค่าาา” แม่ค้าตัวน้อยวิ่งไปประจำที่ของตนแล้ว
“วันนี้เป่าเปามีโดนัทมาขายเจ้าค่ะ ไม่โยยน้ำตาล 3 อีแปะ โยยน้ำตาล 4 อีแปะเจ้าค่า” แม่ค้าตัวน้อยยังทำหน้าที่ของตนได้ดี “ซื้อ 10 ชิ้น แถม 1 ชิ้นไปเยยเจ้าค่า”
“พี่ชายเอาอย่างละ 5 ชิ้นเลยนะเป่าเปา” พี่ชายหัวแถวรีบสั่งทันที ซื้อ 10 ชิ้นแต่ได้ 11 ชิ้นเลยนะ คุ้มๆ ยังไงก็คุ้ม
“ได้เยยเจ้าค่าพี่ชาย”
เพราะเป็นขนมชนิดใหม่ผู้คนจึงยิ่งสนใจ ส่วนเรื่องรสชาติไม่ต้องพูดถึง อร่อยไม่แพ้แพนเค้กเลยล่ะ
ครอบครัวจงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามขนมทั้ง 500 ชิ้นก็หมดลง บางคนที่ไม่ได้กินก็เดินคอตกกลับไปอย่างน่าเสียดาย
จงเป่าเปาคิดไว้แล้ว เพื่อไม่ให้ผู้คนเบื่อขนมที่ครอบครัวนางทำ นางจึงจะสลับกันทำมาขาย ตอนนี้มีแล้ว 2 อย่าง แต่วันหน้าจะต้องมีเพิ่มอีกอย่างแน่นอน
แต่นางต้องขายกี่หมื่นชิ้นกันนางถึงจะรวย…
- ผู้เขียน
