ตอนที่ 8
1382 คำ
ตลอดช่วงบ่ายจนถึงเย็น ครอบครัวจงต่างทำงานที่ได้รับมอบหมายกันอย่างขยันขันแข็ง เริ่มจากอันเจียอีที่ต้องเตรียมของไว้ทำขนมไปขายในเมือง ส่วนจงฮุ่ยชิวหั่นผิงกั่วป่าให้หลานสาว และจงเป่าเปาทำงานเบาสุดคือล้างผิงกั่วป่าเพื่อให้ท่านตาหั่น
เมื่อท่านตาหั่นผิงกั่วเสร็จแล้ว เด็กน้อยก็นำผิงกั่วเหล่านั้นใส่ลงไปในไห ตามด้วยใส่น้ำ ปิดปากให้สนิท นำไปตั้งบนชั้น ทำไปทำมาจนไหหมดแล้ว แต่ผิงกั่วป่ายังเหลืออีกเยอะ ท่านตากับท่านยายจึงบอกว่าวันพรุ่งนี้จะพานางไปซื้อไหเพิ่ม
เมื่อถึงเวลาเข้านอน แต่ละคนเมื่อหัวถึงหมอนก็เข้าสู่ห้วงนิทราเสียแล้ว ยกเว้นเด็กน้อยที่ยังนอนลืมตาอยู่ในความมืด
บ้านหลังนี้มีเพียง 1 ห้องนอน จงเป่าเปาจึงนอนในห้องเดียวกับท่านตาท่านยาย เพียงแต่นางมีที่นอนเป็นของตนเอง ซึ่งตั้งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนอนแห่งนี้
นางกำลังนอนคิดวิธีหาเงิน จนจะเอาตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากอยู่แล้ว ขายของอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ แต่จะทำอันใดนี้สิที่นางยังคิดไม่ตก คิดไปคิดมาแล้วก็ง่วงนอนเสียอย่างนั้น ขอนอนก่อนแล้วกัน คอยคิดต่อวันอื่น
วันรุ่งขึ้นครอบครัวจงก็เตรียมของไปขายเช่นเดิม เมื่อมาถึงจุดตั้งแผงก็มีลูกค้ามารออยู่ก่อนแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พวกเขาทั้งสามจึงรีบตั้งแผงทันที
“เป่าเปาน้อย” เสียงอ่อนหวานดังมาจากด้านหลัง ทำให้จงเป่าเปาต้องหันไปมอง
“พี่ฉาวฟางซิน” วันนี้พี่สาวมาให้ชุดสีม่วงอ่อน พี่สาวผู้นี้มีแต่ชุดสวยๆ
“วันนี้ข้ารีบมาเลยนะ” นางเอ่ยบอกจงเป่าเปา ยิ้มภูมิใจในการมาต่อแถวเร็วของตน “แต่ข้ามีอันใดจะบอกเจ้าด้วย”
“อันใดหยือเจ้าคะ” เด็กน้อยถามออกไป มือก็จัดขนมไป หลานฟางซินเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปช่วยด้วยอีกแรง
“เมื่อวานมีร้านแพนเค้กร้านใหม่เปิดด้วย พวกเขาต้องแกะสูตรขนมของเจ้าแล้วไปทำแน่ๆ”
อ่า เลียนแบบกันเร็วมาก แต่นางไม่คิดมากหรอก เป็นปกติที่จะมีคนลอกเลียนแบบ แต่พวกเขาลอกได้ไม่หมดหรอก สูตรเด็ดขนมของนางมีแค่ครอบครัวนางเท่านั้นที่รู้ ถ้าพวกเขาอยากทำก็ทำไป สุดท้ายคนที่ตัดสินใจว่าจะซื้อของผู้ใดย่อมเป็นลูกค้า
จงเป่าเปาพยักหน้ารับรู้ “ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ” นางตอบ
“บอกเจ้าตามตรง เพราะข้าอยากกินแพนเค้กมาก จึงไปซื้อมา 2 ชิ้น แต่อร่อยสู้ของเป่าเปาน้อยก็ไม่ได้” เสียดายเงินจริงๆ ไม่ใช่แค่นางที่ไปซื้อ แต่มีหลายคนเลยล่ะ
“คิกคิก เพราะหนมของเป่าเปามีสูตรยับเจ้าค่ะ” จงเป่าเปายกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะคิกคักจนตาหยี
“คิกคิก” หลานฟางซินเลียนแบบท่าทางของเด็กน้อย เมื่อมีคนมาช่วยการจัดวางขนมก็เสร็จเร็วขึ้น
“วันนี้ข้ามาคนแรก เอามาอย่างละ 10 ชิ้นเลย” หลานฟางซินกล่าว โชคดีจริงๆ ที่ให้สาวใช้คนสนิทมาเข้าแถวให้ก่อน นางจึงได้ลำดับแรก
“ได้เยยเจ้าค่าาา”
เมื่อได้รับขนมมาแล้ว ก็นั่งกินอยู่ใกล้ๆ ร้านของจงเป่าเปา แต่ก็ไม่ลืมที่จะแบ่งไปให้ที่บ้านด้วย กินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อจริงๆ อร่อยๆ กินจนปากมันแผล็บเลยล่ะ
“เป่าเปาข้าช่วย” นั่งกินไปดูเด็กน้อยทำงานไป ดูแล้วน่าสนุกยิ่ง จึงอยากลองทำบ้าง
“คุณหนูเจ้าคะ” อิงอิง สาวใช้คนสนิทของหลานฟางซินอยากจะเอ่ยห้าม คุณหนูของนางเคยลำบากเสียเมื่อไหร่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมายืนขายของเช่นนี้เลย
“ข้าทำได้” หลานฟางซินกล่าวอย่างหนักแน่น
“พี่ฉาวจะช่วยเป่าเปาหยือเจ้าคะ” เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัย
“ใช่ๆ” หลานฟางซินยืนยัน
“ได้เยยเจ้าค่า มายืนข้างเป่าเปา”
แล้วเด็กสาวต่างวัยก็ช่วยกันรับลูกค้า ส่งขนมให้ลูกค้าด้วยความสนุกสนาน เห็นแล้วช่างน่ารักสดใสเสียจริง
การกระทำวันนี้ของหลานฟางซินย่อมเข้าหูคนในครอบครัวของนาง
“ช่วยขายขนมเช่นนั้นหรือ” ผู้เป็นแม่ของหลานฟางซินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
“ขอรับ เป็นร้านขนมที่มาตั้งแผงขายในตลาด ที่คุณหนูไปซื้ออยู่บ่อยๆ ขอรับ” เขารับหน้าที่ติดตามดูแลคุณหนู ทุกเรื่องที่คุณหนูทำย่อมต้องรายงานผู้เป็นนาย วันนี้เขาได้รับหน้าที่ให้นำขนมที่คุณหนูซื้อกลับมาให้ที่นี่ จึงไม่ลืมที่จะเอ่ยรายงาน
“ปล่อยให้นางทำไปเถิด พวกเจ้าก็คอยดูแลนาง อย่าให้นางเกิดอันตรายเป็นอันขาด” ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านเอ่ย ครอบครัวเขาเพิ่งจะย้ายมาได้ไม่นาน บุตรสาวมีสหายถือว่าเป็นเรื่องดี ดีกว่าให้นางอยู่แต่ในบ้าน
“ขอรับ”
“และก็ส่งคนของเราไปสืบเรื่องครอบครัวนี้อย่างละเอียดด้วย” บุตรสาวมีสหายถือเป็นเรื่องที่ดี แต่เขาก็ต้องรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของบ้านหลังนั้นด้วยเช่นกัน จะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด
“ขอรับ” ชายผู้นั้นรับคำแล้วรีบจากไป
“ขอบคุณคุณหนูมากนะเจ้าคะที่ช่วยขายชนม” อันเจียอีกล่าวขอบคุณ ใครจะคิดว่าคุณหนูอย่างหลานฟางซินจะสนุกกับการขายขนมถึงเพียงนี้
“ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าชอบ มันสนุกมากเลยเจ้าค่ะ” นางไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย “วันพรุ่งนี้ข้าจะมาช่วยเจ้าขายอีกนะเป่าเปาน้อย”
“เย้ๆ ได้เยยเจ้าค่ะ” เด็กน้อยก็สนุกเช่นกันที่วันนี้มีคนมาช่วยขายขนม “เดี๋ยวเป่าเปาเยี้ยงถังหูยู่” ทุกครั้งที่มาขายขนม นางจะได้ค่าแรงเป็นถังหูลู่ 2 ไม้ วันนี้จะแบ่งให้พี่สาวฟางซิน 1 ไม้
“งั้นรีบไปกันเถิด” จงฮุ่ยชิวที่เก็บของเสร็จแล้วกล่าวขึ้น เดี๋ยวยังต้องไปซื้อไหอีกด้วย
“เจ้าค่า” เด็กน้อยสองคนเดินจับมือไปยังร้านถังหูลู่ จงเป่าเปาสั่งถังหูลู่ 2 ไม้ ยื่นให้หลานฟางซิน 1 ไม้
หลานฟางซินรับมาถือไว้ด้วยรอยยิ้ม ยื่นถังหูลู่เข้าปาก “อร่อย”
“อาหย่อย” จงเป่าเปาเคี้ยวจนแก้มตุ่ยอย่างน่าเอ็นดู
เด็กน้อยทั้งสองกินถังหูลู่กันไป เดินกันไป ช่างมีความสุขเสียจริง พาให้สองผู้เฒ่ากับหนึ่งสาวใช้ยิ้มตามกับภาพที่เห็น
ครอบครัวจงไปขายขนมอีก 2 วัน ก็ได้หยุด 1 วัน ตอนนี้มีร้านขายแพนเค้กมากกว่า 3 ร้านแล้ว แต่ร้านนางก็ยังมีลูกค้ามากกว่าร้านอื่นๆ อยู่ดี อีกทั้งยังมีพี่สาวฟางซินมาช่วยขายด้วย
เมื่อวานนางประกาศบอกลูกค้าว่าจะมีขนมชนิดใหม่ไปขายด้วยล่ะ ตอนนี้ท่านยายจึงหัดทำขนมชนิดใหม่อยู่ ส่วนท่านตาขึ้นเขาไปเก็บผิงกั่วป่ามาให้นางทำยีสต์เพิ่ม
“อาหย่อย ท่านยายทำอะไยก็อาหย่อยทุกอย่างเยยเจ้าค่า”
“ชมกันเกินไปแล้ว” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยิ้มรับคำชมอย่างหน้าบาน “ว่าแต่ขนมนี้เรียกว่าอะไรหรือเสี่ยวเป่าเปา” ขนมอะไรก็ไม่รู้มีรูตรงกลาง แต่ก็อร่อยจริงๆ นั่นแหละ
“มันคือหนม ‘โดนัท’ เจ้าค่ะ” เด็กน้อยกล่าวตอบท่านยายของตน
ใช่แล้ว ขนมชนิดใหม่ของนาง คือ โดนัท นั่นเอง!
เอ้า เพลงมา
โดนัทยังมีรู แล้วเมื่อไหร่ยูจะมีใจ~~
- ผู้เขียน
