ตอนที่ 7
1707 คำ
ข้าวลืมตามองทุกอย่างด้วยความมึนงงไปหมดแต่ยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นป๋าโรมนั่งหลับอยู่ข้างกัน เธออยู่ที่บ้านแล้วนี่คือห้องเขาจำได้ดีแค่ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เธอจำได้ว่าร้องไห้ขัดขืนกลัวจนแทบช๊อคก่อนจะถูกฉีดยาอะไรบางอย่างเข้าที่แขนแล้วทุกอย่างก็เลือนลางไปหมด เธอเหมือนเห็นป๋าฆ่าคนแต่มันจะเป็นไปได้ไงป๋าใจดีขนาดนี้
“ป๋าโรม” แค่พูดยังรู้สึกเหนื่อยมากเลย
“ยัยหนูฟื้นแล้วเหรอ? เป็นไรบ้างป๋าเป็นห่วงหนูมากนะ” เขาพึ่งจะหลับไปเมื่อกี้นี้เองหลังจากเฝ้ายัยหนูทั้งคืน
“หนูเวียนหนูจังป๋าไปช่วยหนูเหรอคะ หนูขอบคุณนะคะ” เธอขยับตัวจะนั่งป๋าเลยช่วยแล้วให้เธอซบลงหน้าอกแทนพิงที่หัวเตียง
เธอเงยมองหน้าเขามันเหมือนว่ามีบางอย่างที่แปลกไป มืออุ่นของเขาประคองใบหน้าเธอไว้แล้วปลายจมูกโด่งใกล้เข้ามาจนลมหายใจเราสัมผัสกัน ลมหายใจเธอรุนแรงมากขึ้นท้องปั่นป่วนอย่างหนัก
“หนูจะอ้วก!!” เธอดันหน้าเขาออกแล้วรีบลุกจากเตียงนอนวิ่งตรงไปห้องน้ำโก่งคออาเจียนออกมาอย่างหนักก่อนจะเปิดน้ำบ้วนปาก ล้างหน้าแล้วหมดแรงทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหลับตานิ่งหายใจลึกๆเหนื่อยทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรแต่เมื่อลืมตากลับเห็นป๋านั่งตรงข้ามยิ้มให้กันแล้ว
“นอนพักต่อนะป๋าจะเอาข้าวต้มมาให้กินหนูจะได้มีแรง” หน้าซีดมากแถมยังหายใจลึกแต่เร็วคล้ายหอบ
“หนูยังไม่หายเวียนหัวเลย ป๋าโรมหนูอยากอาบน้ำได้ไหมคะ?” เธอกลัวโดนดุถึงได้ขอ
“มาป๋าช่วย” เขากำลังจะพยุงแต่ยัยหนูจับมือไว้
“หนูอาบเองได้ป๋าเอาเสื้อผ้ามาให้หนูก็พอ” ความทรงจำเมื่อคืนมันยังตามหลอกหลอนอยู่เลย เธอกลัวมากถึงจะรู้สึกปลอดภัยแล้วก็ตาม
“หนูไหวเหรอ? ยาที่มันฉีดแรงมากเลยนะแถมยังเป็นตัวใหม่ด้วยอาการข้างเคียงมันเยอะ
“ป๋ากลัวหนูจะวูบในห้องน้ำคนเดียว” เรื่องยาแรงนี่มันจริงแลัวยัยหนูคงจะเวียนหันอาเจียนกินอะไรไม่ค่อยได้ไปสักพักเลยแล้วคงจะมีแต่ความหวาดระแวงมากแน่
“แต่หนูกลัว เมื่อคืนหนู…” แค่นึกถึงขอบตาก็ร้อนผาวมือเริ่มสั่นรู้สึกเหมือนว่าจะหายใจไม่ออก
“ป๋ารู้ เอาอย่างนี้ป๋าจะหันหลังหนูอาบน้ำตามสบายเสร็จแล้วเรียงป๋าจะประคองหนูออกมาเอง ป๋าเป็นห่วงหนูมากนะคะ” แววตาที่คลอไปด้วยน้ำตามันน่าสงสารมากเลยนะ เขาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออดมาให้ยัยหนูข้าวก็พยักหน้ายอม
“หนูมีเรื่องจะถามด้วย”
“อะไร?”
“เมื่ิอคืนหนูโดนเขา…”
“ยังหรอก ป๋าไปช่วยหนูทัน” เขาเกลี่ยน้ำออกช้าๆรู้ไหมว่าเมื่อคืนมันแย่ขนาดไหนที่ได้เห็นภาพนั้น
เขาเฝ้าดูแลยัยหนูมาอย่างดีแต่พวกมันกลับทำเรื่องต่ำทรามเกินอภัยได้ ทุกคนที่เกี่ยวข้องครั้งนี้ไม่มีใครตายดีสักคน! เขาให้หมอตรวจทุกอย่างก่อนจะพากลับมา
ยัยหนูไม่มีร่องรอยการมีเพศสัมพันธิ์หรือโดนข่มขืน
“ขอบคุณนะคะป๋าโรม” เธอขยับตัวไปกอดเขาร้องไห้อย่างโล่งอกและรู้สึกปลอดภัยจริงๆ
“ยัยหนูเป็นของป๋าใครก็ห้ามแตะต้อง” ร้องไห้ใหญ่เลยเมื่อคืนคงเป็นยิ่งกว่าฝันร้ายของเธอ เขาดีใจมากที่ช่วยมาได้ทันแต่ก็ยังไม่หายโกรธแค้นพวกที่มันทำแบบนั้น
ป๋าโรมพยุงเธอให้ไปอาบน้ำพร้อมทั้งเตรียมชุดทุกอย่างไว้ใกล้ๆแต่ไม่ยอมออกไป เขายืนหันหลังอย่างที่บอกกันเอาไว้จริงๆเธอถึงได้วางใจอาบน้ำถึงแม้จะเกร็งมากก็ตาม
“ทำไมป๋าชอบพูดว่าหนูเป็นของป๋าคะ?” เธอถามเสียงไม่ดังมากในขณะที่ถูกสบู่อยู่
“เพราะว่าหนูเป็นของป๋าไงคะ ยัยหนูรู้ไหมว่าป๋าหวงมากนะ” มันคือความจริงที่สุดเท่าที่เคยพูดมาแล้วตอนนี้กลิ่นสบู่อ่อนนั้นมันทำให้คิดไปไกลจนลำคอแห้งผากหิวกระหายในสิ่งที่เคยได้กลืนกินถึงสองครั้ง
“หวงหนู?” ในฐานะลูก ฐานะเด็กน้อย หรืออะไรเหรอ?
“ใช่ ป๋าไม่อยากให้หนูอยู่ไกลเลยแต่รอบตัวป๋ามีแต่อันตราย” ชีวิตข้าวมีค่ามากจนเขาไม่กล้าเสี่ยง
“ป๋ารักหนูเหมือนลูกใช่ไหมคะ?” อายุขนาดนี้คงต้องคิดบ้างแหละ ป๋าคงจะหาคนรู้ใจไม่ได้เลยยังไม่มีลูกหรือบางทีป๋าโรมอาจจะแค่เอ็นดูเธอก็ได้นะ
“ข้าว”
“คะ?”
“ป๋าไม่เคยคิดว่าหนูเป็นลูกนะ”
เธอเงียบไม่กล้าจะถามอะไรต่อแม้แต่นิดเดียวแล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จ เธอจะไม่หาคำตอบในความรู้สึกของป๋าโรมอีกแล้วเพราะรู้สึกว่าจะกลัวคำตอบเข้าไปทุกวัน
“เสร็จแล้วค่ะ”
“หน้าซีดนะ”
“แล้วหนูจะกลับคอนโดได้ตอนไหน?”
“หายดีเมื่อไรได้กลับแน่ค่ะ ยัยหนูของป๋าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเหรอคะ?”
“หนูชินกับที่คอนโดมากกว่าค่ะแต่หนูอยู่ที่นี่จนจะกว่าจะหายเพื่อความสบายใจของป๋านะ” เขายิ้มกว้างทันทีแล้วมาประคองตัวเธอให้ไปนอน
แต่เขาอยากให้ยัยหนูอยู่ที่นี่มากกว่านะถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีศัตรูเพิ่มขึ้นก็ตาม เรื่องระเบิดยังไม่เคลียร์ ข้อมูลวิจัยยาตัวใหม่ก็ยังไม่คืบหน้าแถมซูซี่รุกหนักมากขึ้นด้วย รอบตัวเขามันคืออันตรายแล้วถ้ายัยหนูอยู่ด้วยคงจะเป้านิ่งแน่นอน
เขากลัวว่ายัยหนูจะมีคนทำให้เจ็บตัวมากกว่าตัวเองถูกทำร้ายซะอีกนะเพราะเขาจะสามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ต่อให้มันจะรุนแรงขนาดไหนก็ตาม
“โจ๊กหมูเหรอคะกลิ่นหอมเชียว” แค่ออกมาก็ได้กลิ่นอาหารแล้วท้องส่งเสียงร้องทันที
“ป๋าป้อนนะ” เขาเดินไปหยิบมาจะป้อนยัยหนูเองดีกว่า
อาการเวียนหัวคงจะอยู่อีกสักสามสี่วันได้โยประมาณส่วนอาหารคงสักพักถึงจะกินได้ปรกติแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสั่งแม่ครัวทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“หนูกินเองได้ค่ะแล้วป๋าละกินข้าวเช้ายังคะ”
“เดี๋ยวหนูกินอิ่นก่อนป๋าจะไปกินข้าว”
“กินกับหนูสิคะ โจ๊กชามใหญ่ขนาดนี้หนูกินไม่หมดหรอกนะ” ดูสิโจ๊กน่ากินส่งกลิ่นหอมมากเลยถ้าป๋าโรมอดเธอคงรู้สึกผิดแน่เลยดังนั้นกินด้วนกันนี่แหละดีแล้ว
“ครับ ป๋าจะกินข้าวกับหนู” นับว่ารอยยิ้มนี้มันเหมือนกำลังเปลี่ยนห้องนอนให้กลายเป็นดินแดนแห่งรักได้เลย เขามีความสุขทั้งที่ได้แค่ดูแลเธอเท่านั้นเอง
เขาเป่าโจ๊กให้อุ่นแล้วป้อนยัยหนูข้าวสลับกับกินเองไปด้วย ทำไมรู้สึกว่ามันเป็นจูบทางอ้อมนะ! ยัยหนูยิ้มตลอดเลยแล้วรู้ไหมคนหัวใจวายมันคือเขานะ
เมื่อไรจะรู้ว่ารักมากขนาดไหน
“ป๋าใจดีกับหนูมากเลยนะ หนูรักป๋าโรมที่สุดในโลกเลย” ในตอนนี้เขาเหมือนเป็นอีกคนในชีวิตเธอแล้วยังสำคัญมากด้วย ไม่ว่าจะเป็นอะไรป๋าโรมก็ดูแลตลอดเวลาจนรู้สึกว่าเพราะตัวเธอรึเปล่าเขาถึงไม่มีเวลาไปหาใครสักคนมาเคียงข้าง
แต่ในใจมันก็หวงนะ!
“เพราะเป็นหนูไงถ้าเป็นคนอื่นป๋าคงไม่ใจดีแบบนี้หรอก ป๋าอยาก…ให้หนูอยู่กับป๋านะ” เขาฝืนตัวเองไม่ไหวจริงๆมันเป็นความต้องการที่มากขึ้นทุกวัน
“ไม่เอาหรอกค่ะ ถ้าหนูอยู่ป๋าจะไม่มีเวลาไปหาสาวๆนะ” เธอพูดหยอกแต่ว่าป๋ากลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่
“ถึงหนูไม่อยู่ป๋าก็ไม่มีเวลาไปไหนอยู่แล้ว” เขาตามไปหาเธอทุกวันเลยนะถึงหลายครั้งจะเป็นการแอบมองก็ตาม ยัยหนูข้าวไม่เคยรู้หรอกว่าเขาปลอมตัวจนชำนาญและรู้ว่าเธอชอบไปไหน ชอบทำอะไร ชอบกินอะไร มีเพื่อนสนิทกี่คนด้วย
เขารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอนะ
“ทำแต่งานนี่ไงเลยไม่มีใครเอา ป๋ารู้ไหมว่าหนูอยากไปเที่ยวกับป๋านะแต่ว่าป๋าไม่เคยว่างเลยอะ หนูอยากไปตั้งแคมป์แต่น่ากลัวมากเลย หนูคิดว่าถ้าป๋าอยู่ด้วยทุกอย่างต้องดีขึ้นมากแน่” เราไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลยส่วนหนึ่งมันอาจจะเพราะเธอเกรงใจไม่กล้ารบกวนด้วยมั้ง เธอเห็นวันๆเขาทำแต่งานหาเงินแต่ก็ไม่เคยใช้ไปกับอะไรมากมายเลย
“หนูหายเมื่อไรแล้วยังอยากไปป๋าจะเคลียร์ทุกอย่างแล้วพาไปนะ”
“ในป่ามีผีไหมคะ?”
“ถ้าหนูกลัวก็มานอนกับป๋าสิคะ”
“อิ่มแล้วค่ะ มาหนูป้อนป๋าบ้างจะได้กินเยอะๆ” เธอแย่งช้อนมาแล้วตั้งโจ๊กป้อนป๋าโรมแทน
ยัยหนูข้าวนี่ขยันใช้คำว่าน่ารักจนรู้สึกว่ามันสิ้นเปลื่องแล้วนะ ไม่ว่าจะยิ้มหรือหัวเราะมันทำให้ใจเขากระชุ่มกระชวยขึ้นมากเลย ตอนเมาก็อ้อนเก่งมากด้วยแล้วดูตอนนี้สิป้อนโจ๊กเขาอย่างตั้งใจทุกคำ
“ป๋ากลัวว่าจะมีคนมาทำให้หนูสนใจจนลืมป๋า”
“ไม่มีหรอก หนูจะอยู่กับป๋าแบบนี้ตลอดไปเลยดีไหม?”
- ผู้เขียน
