“ไม่ได้ส่งตัวที่นี่เหรอคะคุณ?” พัชรีถาม มองชายตรงหน้าตาเขม็ง
“ฉันไม่ชอบที่ที่มีคนพลุกพล่าน เลยตกลงใจว่าจะใช้บ้านฉันเป็นเรือนหอ” เป็นอีกครั้งที่ไฮน์เนอร์สะดุด...คริสเตียน ไม่เคยพาผู้หญิงแปลกหน้าเข้าบ้าน เขากันพื้นที่นั่นเป็นของครอบครัวเท่านั้น แล้วอะไรล่ะ ทำให้คริสเตียน เปลี่ยนใจ
“พวกฉันขอไปส่งเพื่อนได้ไหมคะคุณ” แม้ไม่มั่นใจ แต่อย่างน้อยก็อยากให้แน่ใจว่าไม่ได้ส่งญาณินไปตกนรก ใครจะไปรู้ละ หลังกำแพงเหล็กนั่น มีอะไรน่ากลัวซ่อนอยู่บ้าง
“ไม่มีปัญหา...”
เข้าหอคืนแรก
หลังล่ำลากับเพื่อนๆ แพรไหมและพัชรีถูกต้อนให้กลับ ญาณินกระวนกระวาย เธอกลัวจนปอดสั่นไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนเอาตัวรอดภายใต้หลังคาคฤหาสน์ยู
“แหวนนั่น.สวมเสียด้วยสิ”
คริสเตียนเร่งเร้า และลุ้นจนใจเต้นตุ๊บๆ เขาไม่เคยมีอาการเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันเกิดกับญาณินคนแรก
ผิวแก้มร้อนฉ่าลมหายใจกระตุก เหงื่อซึมเต็มอุ้งมือและรู้สึกว่าควาน
