บทรักตกท่านอ๋อง

ตอนที่ 6 กินไม่เลือก

เมื่อเหมยฮวาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ใช่ค่ะแม่นางนอนตั้งแต่ช่วงเย็นของเมื่อวาน จนถึงเช้าวันนี้เลยทีเดียว นอนอย่างกะคนถูกสูบเรี่ยวแรงไปเลย ก็จะไม่ให้หมดเรี่ยวแรงได้อย่างไรล่ะคะ ในเมื่อฟาดกันไปไม่รู้กี่ยกต่อกี่ยก ตื่นขึ้นมาแข้งขาแทบจะหลุดออกจากกัน ปวดค่ะ ยิ่งตรงนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงแทบจะแตะต้องไม่ได้เลย เฮ้อ หนูละเพลียกับความเซ่อซ่าของตัวเองจริงๆ คิดได้ไงว่าตัวเองกำลังฝันค่ะแม่

ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในร่างนี้เธอยังไม่มีเวลาสำรวจร่างกายหรือรูปร่างหน้าตาของเจ้าของร่างเลยว่ามีรูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไรเมื่อคิดได้ดังนั้น น้องเนตรดาวของเราก็เลยวิ่งไปที่กระจกทองเหลืองในห้องนี้แทบจะทันที

“โอ้ คุณพระ นี่มันเทพธิดาจำแลงกายมาหรืออย่างไรคะ พูดได้คำเดียวว่าสวยมากสวยแบบล่มบ้าน ล่มเมือง ถึงขนาดล่มแคว้นเลยก็ว่าได้ ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีค่ะแม่!! ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสเหมือนดวงดาว ปากสีแดงสดน่าจุ๊บสุดๆ หน้าเรียวยาวรูปไข่ ขนตาเรียงเส้นสวยงอนยาว ผิวขาวอมชมพู อร๊าย สวยสุดๆ ค่ะ หน้าอกหน้าใจก็พกมาเต็ม เต็มจริงๆ จนล้นมือเลย เอวขอดกิ่ว สะโพกผาย แน่นเปรี้ยะ น่าตีสุดๆ แกคิดไปถึงไหนเนี่ยยันเนตรดาว ฉันว่าชาติก่อนฉันก็สวยแล้วนะ แต่นี่สวยไม่ได้เท่าขี้เล็บของเจ้าของร่างนี้เลยด้วยซ้ำ หนูทำบุญมาด้วยอะไรลูกถึงได้หุ่นสุด perfect นี้มาครอง ฮ่าฮ่า มิน่าล่ะ นางคุณหนูเยี่ยไป๋หลันนั่นถึงได้กีดกันไม่ให้เหมยฮวาพบคู่หมั้นตัวเองสักที ก็แหงละแอบรักคู่หมั้นพี่สาวตัวเองนี่นา น้องหนูเหมยฮวา นี่ก็ยังไง รู้ว่าเขากีดกันตั้งใจจะแย่งคู่หมั้นตัวเอง ก็ยังไม่ยอมสู้เป็นเนตรดาวนี่ไม่ได้นะคะต้องตายกันไปข้างค่ะ แต่ไม่เป็นไรนะในเมื่อตอนนี้ฉันมาอยู่ในร่างของเธอแล้ว ฉันจะสู้เพื่อทวงความยุติธรรมคืนกลับมาให้เธอเอง เหมยฮวา เพราะต่อจากนี้ไปเธอคือเหมยฮวาเข้าใจหรือไม่"

ยังไม่ทันที่เหมยฮวาจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ สาวใช้คนสนิทก็ได้เดินเข้ามาภายในห้อง เมื่อเธอพบว่าเจ้านายของตนเองได้ตื่นขึ้นมาแล้ว

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ แล้วคุณกำลังพูดอะไรอยู่คนเดียวเจ้าค่ะ บ่าวฟังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ข้าถามอะไรหน่อยสิ เจ้าว่าข้างามหรือไม่" เนตรดาวถามสาวใช้คนสนิทพร้อมกับยืนพร้อยขาเหมือนนางแบบมืออาชีพ เพื่อให้เสี่ยวหงสามารถมองตนเองได้ถนัดขึ้น

“คุณหนูไม่สบายหรือเจ้าคะ เดี๋ยวบ่าวจะไปจัดยามาให้คุณหนู ดีหรือไม่เจ้าคะ"

"-" เหมยฮวา

"เสี่ยวหง ดูปากข้านะ ข้า-สบาย-ดี และข้าก็อยากจะอาบน้ำแล้วด้วยเจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบด้วย"

'ทำไมถึงได้ซื่อขนาดนี้ นี่ไม่เข้าใจความหมายที่เนตรจะสื่อออกไปเลยเหรอ เสี่ยวหงหนูต้องไปเรียนมาใหม่นะคะ แบบนี้เนตรรับไม่ได้'

"เอ๊ะ แต่คุณหนูไม่เคยอาบน้ำตอนเช้าเลยนะเจ้าค่ะปกติเราจะอาบน้ำกันแค่ตอนเย็นไม่ใช่หรือเจ้าคะคุณหนู"

ตั้งแต่ที่คุณหนูของนางกลับมาในคืนนั้นก็ชอบทำตัวแปลกๆ จนบางครั้งนางก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคุณหนูกำลังทำสิ่งใดอยู่

“ก็เพราะว่าข้าไม่ปกติเยี่ยงไรเล่าเสี่ยวหงข้าต้องการอาบน้ำตอนนี้ และเจ้าก็ไปทำตามที่ข้าสั่งได้แล้ว"

เมื่อมองเห็นสาวใช้คนสนิททำหน้างุนงงสงสัย และไม่ยอมจากไปเสียทีเหมยฮวาจึงต้องอธิบายให้สาวใช้คนสนิทเข้าใจ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการอาบน้ำในตอนเช้าจะทำให้ร่างกายของเราสดชื่นกระปรี้กระเปร่า และเป็นการชำระล้างร่างกายให้สะอาด ปราศจากเชื้อโรค ทำให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง เจ้าเข้าใจหรือไม่"

“เชื้อโรคคืออันใดหรือเจ้าคะ"

“เอ่อ มันคือสิ่งที่ทำร้ายร่างกายของเราทำให้ร่างกายของเราเกิดโรคภัยอย่างไรเล่าเอาล่ะ ที่นี้เจ้าจะไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบได้แล้ว"

“เจ้าค่ะคุณหนู"

สาวใช้คนสนิทเดินจากไปด้วยท่าทางงุนงงสงสัย ว่าเหตุใดเจ้านายของตนเองวันนี้ถึงได้ทำท่าทาง และคำพูดที่แปลกประหลาดไปจากเดิม

“คุณหนูบ่าวเตรียมน้ำให้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวบ่าวจะเข้าไปปรนนิบัติคุณอยู่ภายในห้องอาบน้ำด้วยนะเจ้าคะ"

"โอ๊ะ ไม่ต้อง ไม่ต้อง ข้าสามารถอาบน้ำเองได้วันนี้ข้าอยากอาบน้ำเพียงลำพัง เจ้าก็ไม่ต้องไปปรนนิบัติข้าหรอก แค่เตรียมสำรับเช้าให้ข้าก็พอแล้ว"

หลังพูดจบเหมยฮวาก็ไม่รอให้สาวใช้คนสนิทได้กล่าวอันใดรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องน้ำในทันที เมื่ออยู่ในห้องน้ำเพียงลำพัง เธอจึงได้สำรวจร่างกายของเธออย่างถี่ถ้วน

“ขืนให้เสี่ยวหงเข้ามาปรนนิบัติตอนอาบน้ำมีหวังนางได้ตกใจตายแน่ๆ รอยกุหลาบเต็มตัวซะขนาดนี้”

เมื่อได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างน้ำ เหมยฮวาก็ใคร่คิดไปถึงชีวิตที่จะต้องดำเนินต่อหลังจากนี้ เธอควรจะทำอย่างไร ทั้งฮูหยินรองและเยี่ยไป๋หลันก็ร้ายกับเธอซะเหลือเกิน เธอคิดว่าเรื่องราวทุกอย่างคงไม่จบลงง่ายๆ แค่นี้เป็นแน่ สองแม่ลูกมหาประลัยนั้นจะต้องวางแผนจัดการเธออีกอย่างแน่นอน เธอต้องเตรียมแผนการรับมือไว้อย่างดีเพื่อความปลอดภัยของชีวิตเธอ

ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเสี่ยวหงก็ได้เข้ามาแจ้งว่าฮูหยินรองต้องการที่จะพบเธอ

“จะมีช่วงเวลาที่สงบสุขสักนิดไม่ได้เลยสินะ เฮ้อ"

หลังจากที่เธอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินทางไปพบฮูหยินรองในทันที

"รีบพูดธุระของท่านมาเถอะ"

เมื่อมาถึง เหมยฮวาก็ไม่รอช้ารีบเปิดประเด็นทันที

"เจ้าจะจัดการ เรื่ององค์ชายเก้าอย่างไร"

เมื่อมาถึงฮูหยินรองก็ไม่รอช้ากล่าวถึงความต้องการของตนในทันทีเช่นกัน เนื่องด้วยนางก็ไม่ต้องการที่จะมองสตรีตรงหน้าให้นานกว่านี้เช่นกัน

"หึ ท่านคิดว่าด้วยความสามารถของท่านและข้าจะมีความสามารถในการขัดพระราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนได้เช่นนั้นหรือ เรื่องนี้คงต้องยกให้เป็นเรื่องของท่านพ่อที่จะต้องไปทูลขอกับฮ่องเต้ที่จะเปลี่ยนตัวเจ้าสาว ส่วนเรื่องของเหตุผลนั้นให้ท่านไปคิดเอาเองเพราะข้าก็ไม่รู้"

“ถ้าเช่นนั้นก็คงต้องรอให้ท่านแม่ทัพกลับมาก่อนน่ะสิ เจ้าคิดว่ามันจะไม่นานเกินไปอย่างนั้นหรือ"

ฮูหยินรองกล่าวออกมาอย่างร้อนรน

“ท่านรีบหรือ ถึงอย่างไรก็ไม่ต้องมีเหตุให้ต้องรีบเร่งถอนหมั้นในตอนนี้มิใช่หรือ หรือว่าท่านมีเหตุผลอื่นที่ต้องรีบกัน"

เหมยฮวาพูดพร้อมกับชำเลืองมองไปยังท้องของเยี่ยไป๋หลัน

'หรือว่าเยี่ยไป๋หลันจะท้องกับองค์ชายเก้า ก็อาจจะมีส่วนเป็นไปได้ เพราะแต่ก่อน เยี่ยไป๋หลันไม่เคยคิดจะกำจัดเหมยฮวา แต่ตอนนี้นางถึงขนาดกล้าวางยาพิษพี่สาวต่างมารดาของตน และการกระทำอันชั่วช้าเพื่อทำลายเกียรติของเหมยฮวาในคืนนั้น...คงเป็นเพราะเรื่องนี้สินะ'

เหมยฮวาคิดหาเหตุผลที่เป็นไปได้ภายในใจ

"นี่เจ้ากำลังจะถ่วงเวลาใช่หรือไม่ แท้ที่จริงแล้วเจ้ากำลังโกหกข้าใช่หรือไม่ เพราะที่จริงแล้วเจ้าไม่ได้ต้องการจะถอนหมั้นกับองค์ชายเก้า แต่เจ้ากำลังหลอกลวงข้าต่างหาก"

เยี่ยไป๋หลันกล่าวออกมาด้วยความโกรธเคือง

"ไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า หรือเจ้ามีวิธีที่ดีกว่านี้เจ้าก็คิดเอาเองสิ อย่าได้มาถามความเห็นจากข้าอีก เสียเวลารับสำรับเช้าของข้าจริงๆ ”

พูดเสร็จเหมยฮวาก็เดินจากไปทันที ไม่สนใจเสียงกรีดร้องอย่างแค้นเคืองของเยี่ยไป๋หลันเลยสักนิด

"กรี๊ด ท่านแม่ดูสิเจ้าค่ะ มันจองหองขนาดไหน มันคิดว่าเป็นคุณหนูใหญ่แล้วมันจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ดูท่าทีของมันในตอนนี้สิเจ้าค่ะ แต่ก่อนมันจะกล้าพูดกับลูกเยี่ยงนี้หรือ ตั้งแต่ที่มันกลับมาในคืนนั้นมันก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน"

"อือ แม่ก็ว่ามันเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเช่นเจ้าว่า หากเป็นเมื่อก่อนมันจะกล้าจ้องตาแม่อย่างนี้ได้อย่างไร เเต่เราก็ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้ ถ้ารอให้ถึงตอนนั้น ท้องของเจ้าก็คงจะใหญ่โตมากขึ้น จนคนอื่นสามารถสังเกตเห็นได้ เมื่อถึงตอนนั้นก็คงจะช้าเกินไป เมื่อไม่มีทางเลือก ก็คงต้องกำจัดมันออกไป ถ้าไม่มีมันสักคนทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น"

ฮูหยินรองยกยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมเมื่อคิดถึงแผนการของตน

“คุณหนูเจ้าค่ะมันเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ ทำไมคุณหนูจะต้องถอนหมั้นกับองค์ชายเก้าด้วยเจ้าคะ"

เสี่ยวหงไม่ทราบถึงข้อตกลงระหว่างฮูหยินรองกับเหมยฮวา ที่ได้ทำข้อตกลงเอาไว้หลังจากที่ออกมาจากภายในห้องจึงอดถามออกไปไม่ได้

“ก็เพราะว่าข้าไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับบุรุษที่มากรักมีภรรยาหลายคนเยี่ยงไรเล่าเสี่ยวหง เจ้าอยากจะให้ข้าใช้สามีร่วมกันกับน้องสาวของตนเองหรือ"

"คุณหนูว่าอย่างไรนะเจ้าคะ"

เสี่ยวหงถึงกับตกตะลึงในคำตอบของเจ้านายสาวของตน

"ถ้านางอยากได้ก็ยกให้นางไปเถอะ บุรุษเยี่ยงนี้ หากข้าใช้ชีวิตอยู่ด้วยก็คงจะไม่มีความสุขหรอก 'กินไม่เลือก' น้องสาวของคู่หมั้นตัวเองแท้ๆ "

เหมยฮวาได้แต่ปลงตกกับความกินไม่เลือกของบุรุษในยุคสมัยนี้