บทรักตกท่านอ๋อง

ตอนที่ 5 ลีลาของนางถูกใจเปิ่นหวางยิ่งนัก

ณ ตำหนักอ๋องเหวินซีห่าว

เป็นที่ทราบกันดีว่า ท่านอ๋องซีห่าวนั้น เป็นบุรุษที่เย็นชาและใจคอโหดเหี้ยมเด็ดขาด เป็นที่น่ายำเกรงของคนในราชสำนัก และคนทั่วไปเป็นอย่างมาก ทุกคนทราบดีว่า ท่านอ๋องจะมีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ เมื่อท่านอ๋องซีห่าวใช้สตรีนางนั้นแล้ว จะไม่เรียกกลับไปใช้ซ้ำอีก และเป็นบุรุษที่หวงสิ่งของเป็นอย่างมาก ถึงของสิ่งนั้นเขาจะไม่ใช้แล้ว เขาก็จะไม่ยอมให้ผู้อื่นใช้อีก ซีอ๋องนั้นคือพระอนุชาเพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้ที่เหลืออยู่ หลังจากการแก่งแย่งมาซึ่งอำนาจคลองบัลลังก์ ท่านอ๋องเปรียบเสมือนมือขวาของฮ่องเต้เลยก็ว่าได้ เป็นผู้ที่มีขุมพลังอำนาจมากที่สุดผู้หนึ่ง และยังเป็นผู้ที่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันทรงไว้วางพระทัยมากที่สุด แต่ในเวลานี้นั้นบ่าวไพร่ในจวนกำลังเกิดความระส่ำระสายและหวาดกลัวในโทสะของท่านอ๋อง

"หลี่จิ้งเจ้าว่าอย่างไรนะ ไม่สามารถหาตัว นางได้ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ นางเป็นเพียงหญิงคณิกาในหอโคมเขียว เพียงเท่านั้นมิใช่หรือ แล้วนางจะหายตัวไปอย่างไรร่องรอยเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าให้เวลาเจ้าครึ่งวันในการตามตัวนางมา แต่ตอนนี้เจ้ายังหาเบาะแสใดๆ เกี่ยวกับนางไม่ได้ นี่เจ้ายังสมควรเป็นองครักษ์ข้างกายเปิ่นหวางอยู่หรือไม่"

"เรียนท่านอ๋องหลังจากที่นางออกไปจากตำหนักอ๋องแล้ว ข้าน้อยก็ได้ไปถามข่าวคราวจากหอบุปผานั้น ปรากฏว่านางคณิกา ที่จะต้องนำมาถวายแก่พระองค์ในคืนนั้นยังคงอยู่ที่หอบุปผา นางกำลังจะมาขึ้นรถม้าที่ได้ไปจอดรอไว้ แต่พอนางออกมารถม้าก็ได้หายไปแล้ว ซึ่งนางเองก็ไม่ทราบว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น แม่เล้าของหอบุปผา จึงเข้าใจว่าท่านอ๋องได้ยกเลิกการส่งตัวสาวงามในคืนนี้ นางจึงไม่ได้สืบสาวหาความอันใด และสตรีที่อยู่กับท่านอ๋องเมื่อคืน ก็ไม่ทราบที่มาที่ไปว่านางมาขึ้นรถม้าที่หน้าหอบุปผานั้นได้อย่างไร สิ่งที่ข้าน้อยสืบทราบมาก็มีเพียงเท่านี้จริงๆ ไม่ว่าจะตามร่องรอยของนางอย่างไรก็ไม่สามารถหาพบ เหมือน.. เหมือนกับนางหายตัวได้เช่นนั้น"

"เจ้าจะบอกกับเปิ่นหวางว่านางเป็นปีศาจอย่างนั้นหรือ"

"เอ่อ มิกล้าพ่ะย่ะค่ะ"

มิทันที่หลี่จิ้งองครักษ์ข้างกายของซีอ๋องจะได้กล่าวความใดต่อ ก็ถูกท่านอ๋องกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"หลี่จิ้ง เจ้าว่านางเป็นเช่นใด นางงดงามหรือไม่"

“ห๊า"

ท่านอ๋องจะมาถามเขาเรื่องนี้ทำไมเล่าแล้วจะให้เขาตอบอย่างไร องครักษ์ได้แต่ร่ำร้องในใจ

“ง...งดงามพ่ะย่ะค่ะ นางงดงามมากเรียวขาขาวผ่องที่พ้นออกมานั้น ข้าน้อยยังจำได้ไม่ลืม นางช่างงดงามยิ่งกว่าสตรีใดที่กระหม่อมเคยพบมา ดวงตาสดใสระยิบระยับ ริมฝีปากแดงสดคล้ายกับผลอิงเถานั้นดูเข้ากันกับใบหน้าของนางเป็นยิ่งนัก แม้แต่เสียงของนางยังสดใสกังวาล ฟังดูแล้วรื่นหูชวนให้เคลิบเคลิ้มเป็นยิ่งนักพะยะค่ะ"

ในขณะที่องครักษ์หลี่จิ้งบรรยายถึงความงดงามของนางอยู่นั้น ก็ไม่ได้ดูสีหน้าของผู้เป็นนายเลยสักนิด ว่าในตอนนี้นั้นกลายเป็นสีเขียวคล้ำขึ้นเพียงใด

"หือ นางพูดอันใดกับเจ้ารึ"

“นางกล่าวกับกระหม่อมว่านางเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงจะเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับตนเอง เพราะเมื่อคืนนี้นางใช้แรงไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ในขณะที่ตอบไปนั้นใบหน้าขององครักษ์หลี่จิ้งก็เป็นสีแดงด้วยความเขินอาย ขนาดเขายังอายที่ตอบคำถามนี้กับท่านอ๋องแล้วนางเล่าพูดออกมาได้ไม่อายปาก ไม่มีความกระดากอายเลยแม้แต่น้อย เขายังใคร่สงสัยยิ่งนักว่าเหตุใดนางถึงไม่มีความละอายเช่นสตรีทั่วไป

“นางพูดกับเจ้าเช่นนั้นหรือ นางเอ่ยวาจาด้วยภาษาที่เจ้าสามารถเข้าใจได้เช่นนั้นหรือ"

“พะยะค่ะ นางก็ไม่ได้พูดจาภาษาแปลกประหลาดอันใด"

"หือ เป็นเช่นนั้นหรือ"

ซีอ๋องใช้นิ้วเรียวยาวของตนเองเคาะกับโต๊ะอย่างเป็นจังหวะ

“ดูท่าแล้วองครักษ์ส่วนตัวของเปิ่นหวางคงจะชมชอบนางมิน้อย"

ซีอ๋อง ใช้สายตาจ้องมององครักษ์ส่วนตัวของตนเองอย่างกดดัน

"ท่านอ๋องโปรดประทานอภัยให้กระหม่อมด้วย กระหม่อมเพียงแค่ตอบไปตามความเป็นจริงก็เท่านั้น"

หลี่จิ้ง รีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสำนึกผิดที่ตัวเองได้พูดมากเกินไป จนทำให้ขุ่นเคืองพระทัยของท่านอ๋องเข้าให้แล้ว ปกติแล้วท่านอ๋องจะไม่สนพระทัยกับสตรีเหล่านั้นเลย เมื่อเสร็จกิจแล้วก็จะให้ไล่กลับไปแทบจะในทันที แต่สตรีผู้นี้เล่าคือผู้ใด ทำไมท่านอ๋องถึงได้สนพระทัยในตัวนางเป็นยิ่งนัก ใยเขาจะไม่เคยเสนอความคิดเห็นเหล่านี้แก่ท่านอ๋องเล่า แล้วตอนนี้เขาพูดอันใดผิดไป ใยท่านอ๋องจึงส่งแรงกดดันอันมหาศาลนี้มาที่เขา องครักษ์หลี่จิ้งถึงกับพูดไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจ้านายของตน

"เปิ่นหวางให้เวลาเจ้าภายในสามวันไปสืบเรื่องราวของนางมาให้ละเอียด ถ้าเจ้ายังไม่มีเบาะแสใดๆ อีก เจ้าก็เตรียมตัวไปประจำการอยู่ที่ชายแดนได้เลย"

"กระหม่อมรับทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

นี่ท่านอ๋องถึงขนาดจะส่งเขาไปประจำการที่ชายแดนเลยหรือ เขารับใช้ท่านอ๋องมาตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดมากมายเพียงใด ท่านอ๋องก็ไม่เคยคิดที่จะขับไล่เขาออกห่างพระวรกายเลยแม้แต่น้อย แล้วตอนนี้เล่าท่านอ๋องถึงขนาดที่จะขับไล่เขาไปชายแดนเลยเช่นนั้นหรือ นั่นแสดงให้เห็นแล้วว่า ความสำคัญของนางในใจของท่านออกนั้นมีมากเพียงใด นี่แค่ชั่วข้ามคืนท่านอ๋องยังเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้เลยหรือ!! นางไปทำเลห์กลอันใดกับท่านอ๋องกัน

“รีบไปตามตัวนางมาให้เปิ่นหวางให้เร็วที่สุดเพราะลีลาของนางถูกใจเปิ่นหวางยิ่งนัก"

"-" องครักษ์หลี่จิ้ง เมื่อได้ฟังเหตุผลของท่านอ๋องแล้วถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ซีอ๋องได้แต่คิดถึงสตรีผู้นั้นที่ทำให้ตนคิดถึงนางได้ นางคือปีศาจจิ้งจอกสำหรับเขาจริงๆ เพียงชั่วข้ามคืน นางก็สามารถทำให้เขาคิดถึงนางได้แล้ว หรือว่านางจะมีมนตราวิเศษอันใด แล้วยังจะภาษาที่นางพูดและกิริยาท่าทางของนางเมื่อคืนนั้นเล่าเหมือนกับว่านางไม่ได้เป็นมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในโลกใบนี้ หรือนางจะเป็นปีศาจจิ้งจอกที่สวรรค์ส่งมาล่อลวงเขากัน…