ทาสรักของจอมมาร

การเผชิญหน้าของสองบุรุษ

รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ในเมืองอู้เจิ้ง

เทพธิดาเจียลี่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันใหม่ก็พบว่าข้างกายของนางมิมีจ้าววิหคเฉินฟานอี้นอนอยู่ข้างๆแล้ว นางเลยรีบลุกขึ้นมาทำธุระส่วนตัวแล้วแต่งตัวใหม่เป็นสตรีที่สวยสดงดงามเช่นเดิม เพราะมิมีเหตุผลที่ต้องปิดบังผู้ใดอีกแล้ว

เทพธิดาเจียลี่เดินลงมาข้างล่างของโรงเตี้ยม แล้วเดินออกไปบนถนนที่มีผู้คนมากมายพลุกพล่านไปมา บ้างก็มาขายสินค้า บ้างก็มาเดินจับจ่ายใช้สอยเป็นธรรมดาในโลกมนุษย์ที่ต้องดำเนินชีวิตไปตามวิถีของชะตาตนเองจนกว่าจะหมดอายุขัยลงแล้วไปจุติใหม่

นางยิ้มแย้มอย่างมีความสุข มองซ้ายมองขวาอย่างเพลิดเพลิน แต่ ก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อเบื้องหน้าที่มีผู้คน คึกคักพลุกพล่านมากมาย มีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งในชุดขาวยืนเด่นงามสง่าดั่งเทพเซียน ทรงผมที่ถูกเกล้าไว้เพียงครึ่งหัวของเขา รับกับใบหน้าที่หล่อเหลานั้นกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้นางเช่นกัน

"เจ้าหายไปที่ใดมา..ข้าตามหาเจ้าไปทั่วเมือง นึกว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับเจ้า"

"คือว่า....ข้า.."

"นางไปอยู่กับข้ามา..."

พลัน!

เสียงของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ก็โพล่งแทรกขึ้นมาเสียงดังกังวานขัดจังหวะในการสนทนาในทันที

"เจ้าคือผู้ใด?"

"แล้วเจ้าคิดว่าข้าคือผู้ใด?"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ตอบอย่างยียวนกวนประสาทเพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับบุรุษผู้นี้นัก เนื่องจากว่าสายตาที่เขามองเจียลี่นั้นมีความหมายบางอย่าง ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าหมายความว่าอย่างไร

องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางมองบุรุษตรงหน้าสองคนที่แต่งตัวเป็นมนุษย์ถึงแม้นว่ารูปร่างจะงามสง่าโดดเด่นกว่าผู้ใด แต่แววตานั้นก็บอกให้รู้ว่าทั้งสองนั้นหาใช่มนุษย์ธรรมดา ปานแดงบนหน้าผากที่ซ่อนไว้นั้นคือสัญลักษณ์ของเผ่าวิหค

"เจ้าคือ..จ้าววิหคเฉินฟานอี้อย่างนั้นหรือ?"

"เมื่อรู้เช่นนี้แล้วเจ้าจะฆ่าข้าก็เข้ามา!"

"ได้..วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าเฉินฟานอี้"

"หยุด!...หยุดเจ้าค่ะ หยุดกันทั้งคู่ ที่นี่คือเมืองมนุษย์ถ้าพวกท่านอยากจะฆ่าแกงกันก็ไปที่อื่นเถิดเจ้าค่ะ"

เทพธิดาเจียลี่เมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังจะต่อสู้กันจริงๆก็เลยห้ามขึ้นมา เพราะมิเช่นนั้นแล้วเมืองอู้เจิ้งคงมิมีมนุษย์ผู้ใดเหลือรอดสักคนเป็นแน่ เนื่องจากพลังของจ้าววิหคนั้นสามารถทลายเมืองนี้ให้สิ้นซากได้ทั้งเมือง

"เจียลี่ เจ้าไปกับข้า เจ้าคือเผ่าเทพสวรรค์ของข้า"

"แต่นางเป็นของข้า...ถ้าเจ้าจะพานางไปก็ฆ่าข้าเสียก่อน"

ทั้งคู่ยังคงยืนประชันจ้องหน้ากันอย่างไม่ล่ะสายตา แววตาดุดันของบุรุษหนุ่มทั้งสองนั้น เหมือนกำลังจะแผดเผาอีกฝ่ายให้ตายคามือเสียให้ได้อย่างไรอย่างนั้น

"ห๊ะ! หยุดเถิด หยุดทะเลาะกัน จุดมุ่งหมายของพวกท่านคือที่เดียวกัน ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหล่ะเจ้าค่ะ"

"ได้..ข้าฝากไว้ก่อนเถอะ..มีโอกาสตอนไหนข้ามิปล่อยเจ้าไว้แน่เฉินฟานอี้"

"อยากตายเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน"

เทพธิดาเจียลี่เข้าไปยืนขวางทั้งคู่เอาไว้ จ้าววิหคเฉินฟานอี้รีบเข้าไปจับมือของเทพธิดาเจียลี่แล้วจูงให้เข้ามาอยู่ข้างตนอย่างหึงหวง นางก็มิได้ขัดขืนแต่อย่างใดไปกับเฉินฟานอี้แต่โดยดี องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางเห็นการกระทำเช่นนั้น ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอก ถึงแม้นว่าจะเพิ่งพบเจอกับนางได้ไม่นาน แต่ตนก็รู้สึกพิเศษกับนางทั้งแต่แรกพบไปเสียแล้ว

ไม่คิดเลยว่าจ้าววิหคกับนางจะมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน แต่ก็มิแปลกอันใดเพราะในอดีตเผ่าเทพสวรรค์กับเผ่าวิหคก็เคยแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กันอยู่บ่อยๆถึงแม้นว่าหลายปีมานี้ประเพณีนี้จะถูกจ้าววิหคคนใหม่ยกเลิกไปเสียแล้ว

ถึงว่า! นางถึงรอดชีวิตออกมาจากเผ่าวิหคได้ก็เพราะเหตุผลนี้นี่เอง ผู้ใดที่ได้อยู่ใกล้นางก็ต้องชอบนางทั้งนั้นเพราะนางมีนิสัยที่ร่าเริงไร้เดียงสาดึงดูดเพศตรงข้ามอยู่เสมอ แถมรอยยิ้มนั้นมีผลต่อบุรุษเพศเชียวนักและนี่คือความพิเศษของเทพธิดาที่มาจากเผ่าดอกไม้เช่นนาง

ทั้งหมดเดินทางกันออกมาจากเมืองอู้เจิ้งด้วยการเดินเท้า เนื่องจากในตอนนี้มิสามารถใช้อิทธิฤทธิ์ได้ต้องใช้วิธีเดินเท้าหรือขี่ม้าไปเท่านั้น องค์ชายรัชทายาทเหว่ยหลี่หยางนั้นนึกเคืองจ้าววิหคเฉินฟานอี้ไปตลอดทาง

'รอเจอกระบี่เหินฟ้าทลายปฐพีเสียก่อนเถิดแล้วเจ้าจะไม่เหลือแม้แต่จิตวิญญาณ ข้าจะเป็นผู้พาเจ้าไปตายเองเฉินฟานอี้ เมื่อเจ้าตายแล้วข้าจะพานางกลับเผ่าเทพสววรค์ของข้า '

องค์ชายรัชทายาทเหว่ยหลี่หยางได้แต่คิดแค้นเคืองอยู่ภายในจิตใจ

"มองข้าแบบนั้น..ข้ารู้ว่าเจ้าคิดจะฆ่าข้าอยู่ตลอดเวลา เทพเซียนอย่างเจ้าจะมีพลังอันใดมาทำร้ายข้าได้"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้นั้นยืนกอดอกมองมาที่องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางพร้อมกับรอยยิ้มเยาะหยันเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่แต่น่าจะไม่รู้เรื่องกระบี่วิเศษนั้นว่ามีอิทธิฤทธิ์เช่นไรเมื่อเขาได้พบเจอ ตอนนี้ทั้งหมดกำลังหยุดพักกันอยู่ที่ริมทะเลสาบขนาดใหญ่

"เจ้าเดินทางมาแบบนี้ รู้แล้วเหรอว่ากระบี่เล่มนั้นอยู่ที่ใด?"

"ถ้าหากข้ามาผิดที่ แล้วเจ้าจะตามข้ามาทำไมเหว่ยหลี่หยาง ชื่อเจ้านี้คุ้นๆเหมือนจะเป็นเชื้อพระวงค์ของราชาสวรรค์สิท่า อืม...หรือว่าเจ้าคือองค์ชายของราชาสวรรค์ผู้เหย่อหยิ่งไม่สนใจนางฟ้าหรือเทพธิดาองค์ใดบนสวรรค์ชั้นฟ้า"

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีข้อมูลเผ่าเทพของข้าเป็นอย่างดี แต่ว่าตัวเองกลับมุดหัวอยู่แต่ในเผ่าวิหคมิเคยเปิดเผยหน้าตา คงคิดการชั่วร้ายอยู่สิท่า"

"เผ่าวิหคของข้ามิทำร้ายผู้ใดก่อน ถ้าหากเผ่าสวรรค์ของเจ้ามิคิดแต่กำจัดพวกข้า...อีกไม่นานหรอกข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้สิ้นซาก ล้างแค้นให้กับบิดาของข้า"

"เจ้า!"

เมื่อเห็นว่าบุรุษเผ่าเทพและเผ่าวิหคนั้นทำท่าที่จะต่อสู้กันอีกครั้ง เทพธิดาเจียลี่ก็วิ่งมาแทรกตรงกลางไว้อีกคราด้วยความอ่อนอกอ่อนใจเสียเต็มประดา

"จะฆ่ากันใช่หรือไม่? ฆ่ากันเลย! อยากต่อสู้กันก็เอาเลย...ข้ามิห้ามพวกท่านแล้ว แต่พวกท่านช่วยฆ่าข้าให้ตายเสียแต่ตอนนี้ได้หรือไม่ ข้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อท่ามกลางความขัดแย้งของพวกท่านอีกต่อไปแล้ว"

"ลี่เอ๋อร์..."

"ครั้งนี้ข้าเห็นแก่นาง รอข้าเจอกระบี่วิเศษก่อนเถิดแล้วข้าจะฆ่าเจ้าด้วยน้ำมือของข้าเอง"

เฉินฟานอี้ขู่ออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด คงมีเพียงเทพธิดาเจียลี่เพียงผู้เดียวในโลกนี้ที่เขาฟัง เพราะว่าบัดนี้นั้นหลงรักนางจนสุดหัวใจไปเสียแล้วโดยมิได้รู้เองแม้แต่นิด ระหว่างความรักและสงครามเฉินฟานอี้จะเลือกอะไรกัน

"ได้..ข้าจะรอวันนั้น" องค์ชายรัชทายาทยิ้มออกมาอย่างมีเลิศนัยบางอย่างโดยที่จ้าววิหคกับเทพธิดาเจียลี่นั้นมิรู้เรื่องราวอะไร