ทาสรักของจอมมาร

ยามค่ำคืนที่เมืองอู้เจิ้งNC

"เจ้าบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้าหนีออกมาได้อย่างไร?...ในเมื่อข้าสะกดอิทธิฤทธิ์ของเจ้าเอาไว้"

"ห๊ะ!เป็นท่านนี่เองข้าถึงได้ใช้พลังไม่ได้เลย...ท่านทำให้ข้าเกือบถูกปิศาจร้ายฆ่าตาย!..โชคยังดีที่มีคุณชายท่านหนึ่งมาช่วยข้าไว้ได้ทันเวลา"

"ผู้ใดกัน?"

"ข้าก็มิรู้ ว่าคุณชายเหว่ยหลี่หยางท่านนี้คือผู้ใด รู้แต่เพียงว่าเขาคงเป็นเทพเซียนมาจากสวรรค์เช่นเดียวกันกับข้า และกำลังจะไปตามหากระบี่เหินฟ้าทลายปฐพีเช่นเดียวกันกับท่าน"

"ข้าจะไปฆ่ามัน!"

"ถ้าท่านจะไปฆ่าคุณชายที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ท่านก็จงฆ่าข้าเสียก่อน..."

"นี่เจ้า..หึ่ม!"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ทำได้แค่สะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ถึงในใจจะอยากฆ่าคุณชายผู้นั้นเพียงใดก็ตาม เพราะเจียลี่คงมิยอมเป็นแน่ และตนก็คงจะฆ่านางมิได้เช่นกัน

"ข้าจะกลับห้องพักของข้าแล้ว เดี๋ยวคุณชายผู้นั้นจะตามหาข้า...ถ้าหากพบว่าข้ามิได้อยู่ในหอพัก"

"มิได้! คืนนี้เจ้าต้องอยู่กับข้า...หรือต้องให้ข้าย้ำว่าเจ้ากับข้าเป็นอะไรกัน.."

"แต่ว่า...."

"นอนลงได้แล้ว..."

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ดันล่างของเทพธิดาเจียลี่ให้นอนลงไปบนเตียง แล้วก็ตามลงไปนอนลงข้างๆนางที่ยังคงแต่งตัวเป็นบุรุษหนุ่มน้อย เทพธิดาเจียลี่พลิกร่างของนางให้นอนหันหลังให้จ้าววิหค เพราะว่าทนสายตาคู่นั้นที่กำลังจ้องมองอยู่ด้วยประกายตาบางอย่างมิได้ ใจของนางสั่นไหวเสมอที่สบสายตาคมปานเหยี่ยวคู่นั้น

"ทำไมนอนหันหลังให้ข้า"

กล่าวพรางตวัดเอวบางของนางเข้ามาให้แนบชิดกับร่างแกร่งของเขา

"ท่านจะทำอะไร?...นี่มันเมืองมนุษย์นะ.."

"เมืองมนุษย์เขาห้ามมิให้ข้ากอดเจ้า...หรือว่าทำอย่างอื่นกับเจ้างั้นหรือ?...ตอนที่เข้าห้องผิด..เจ้าก็ประกาศไปทั่วว่าเจ้าคือฮูหยินของข้ามิใช่หรือ..?"

"ท่านควรจะเลิกพูดเรื่องนี้เสียทีข้าจะนอนแล้ว"

เทพธิดาเจียลี่แอบยิ้มเขินออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ ก็ไม่คิดเช่นกันว่าตนเองจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ แต่ทว่า..มือแกร่งของเจ้าวิหคตอนนี้เริ่มจะอยู่ไม่นิ่งลูบไล้ไปทั่วร่างของเจียลี่

"ท่านจะทำอะไร?"

เมื่อพลิกร่างกลับมาก็โดนจู่โจมด้วยจูบที่เร่าร้อนทันที พร้อมกับที่โดนร่างกำยำของเจ้าวิหคคร่อมขึ้นมาบนร่างทันทีเช่นกัน แขนทั้งสองข้างของนางถูกตรึงเอาไว้มิให้ดิ้นรนหนี เจียลี่ก็รู้ว่าค่ำคืนนี้นางคงจะหนีอ้อมกอดของเฉินฟานอี้ไปมิได้อีกแล้ว อีกตั้งความปรารถนาของนางก็ถูกปลุกให้ตื่นแล้วเช่นกัน

เมื่อโดนลิ้นลิ้นที่เปียกชุ่มนั้นซอกซอนเข้ามาในโพรงปาก เจียลี่ก็เริ่มตอบรับลิ้นของเขาเข้ามาตวัดกับลิ้นของนาง จูบอ่อนหวานและเร่าร้อนพอๆกันบัดนี้ถูกตอบรับจากนางเป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่านางเริ่มที่จะให้ความร่วมมือแล้วเฉินฟานอี้ก็ปล่อยแขนที่ตรึงนางไว้ มือของเขาเปลี่ยนไปเปลื้องผ้าของเจียลี่แทน

ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างของนางก็เปลือยร่อนจ้อนอวดสายตาของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ เขาก้มลงไปดื่มด่ำกับยอดประทุมถันด้วยความหิวกระหายพร้อมๆกับบีบเคล้นเต้างามไปด้วย ร่างของนางสั่นระริกเมื่อโดนดูดปลายถันเนื่องจากเกิดความเสียวซ่านจนยากจะทานทน

"ท่านรังแกข้าอีกแล้ว..อูย~"

"ข้ารังแกเจ้าจริงๆงั้นหรือ?"

เจียลี่หลับตาพริ้มแขนของนางเริ่มกอดรัดร่างแกร่งกำยำที่ตอนนี้ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์เช่นกัน

"ช่วยข้า.."

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ลุกขึ้นมา เผยให้เห็นเจ้าท่อนมังกรผงาดที่กำลังลุกตั้งพร้อมที่จะใช้งาน เขานอนลงไปพร้อมจับท่อนล่างที่เป็นรอยแยกของเจียลี่เข้ามา ให้ตรงกลีบอูมนั้นอยู่บนใบหน้าของเขา

"เจ้าจงดูดกินของข้า.."

"ข้ามิกล้า.."

ปากบอกมิกล้าแต่เมื่อโดนลิ้นของจ้าววิหคเฉินฟานอี้เล้าโลมเข้าไปตรงจุดนั้น ความเสียวสยิวทำให้นางมีความกล้าที่จะดูดกินท่อนนั้นของเขาทันที เพื่อลงโทษให้เขามีความเสียวซ่านรัญจวนเช่นเดียวกันกับนางบ้าง

"โอว~"

เสียงครางในลำคอดังออกมาเมื่อโดนปากเล็กของเจียลี่ดูดตรงส่วนนั้นพร้อมกับรูดขึ้นลงอย่างรุนแรงและเร่าร้อน ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในท่าที่กำลังผลัดกันดูดเลียตรงส่วนนั้นของกันและกัน

"พอก่อนเถิด"

เมื่อความปรารถนาอันแรงกล้ามาถึงจุดหนึ่งก็ต้องบอกให้นางหยุดทันที มิเช่นนั้นตนคงมิได้ใช้งานต่อเป็นแน่ เหตุเพราะน้ำสวรรค์นั้นมันกำลังจะหลั่งออกมาด้วยฝีมือของนางเอง

จ้าววิหคเฉินฟานอี้จับนางมานอนราบลงไปบนเตียง ก่อนจะค่อยๆสอดแทรกท่อนรักนั้นเข้าไปตรงร่องสวาทอย่างช้าๆ น้ำที่หล่อรื่นอยู่ตรงร่องทำให้เจ้าท่อนมังกรนั้นแทรกเข้าไปอย่างง่ายดายแต่ทว่าความคับแน่นนั้นก็ยังตอดรัดจนเขาจะหลั่งออกมาเสียให้ได้

"อื้อ..ท่านทำข้าทรมานอีกแล้ว.."

"ความทรมานที่เจ้าชอบใช่หรือไม่?"

"ซี๊ด~ได้โปรดช่วยข้าเสียทีเถิด..ข้าไม่อยากทรมาน.."

สิ้นเสียงนั้น จ้าววิหคเฉินฟานอี้ก็เริ่มกระแทกส่วนล่างเข้าหากลีบอวบนั้นทันที ความเสียวทำให้ร่างบางของเจียลี่บิดไปมา บางคราก็จิกเล็บลงมาบนแผ่นหลังกำยำด้วยความรัญจวนอย่างไม่รู้ตัว

ผ่านไปสักพัก เมื่อบทรักจบลงทั้งคู่ก็นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้างพร้อมๆกับความเหนื่อยหอบ จ้าววิหคเฉินฟานอี้โอบร่างของนางมาไว้แนบอก

"เข้าใกล้เจ้าทีไรข้าก็หักห้ามใจมิให้รังแกเจ้ามิได้ทุกทีลี่เอ๋อร์...เจ้าใช้มนต์อันใดทำร้ายข้า?"

"มนต์อันใดเล่า ตอนนี้แม้แต่อิทธิฤทธิ์ที่จะฆ่ามดสักตัวข้าก็มิมี"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้เผลอยิ้มออกมากับคำพูดของนางด้วยความขำขัน

"จริงด้วย!...ข้าคงต้องปลดผนึกพลังของเจ้าออก...แต่ทว่าเจ้าห้ามใช้มันในเมืองมนุษย์เทพเซียนเช่นเจ้าใช้พลังอิทธิฤทธิ์กับมนุษย์พลังจะย้อนคืนมาทำร้ายเจ้าเอง"

"ท่านรู้กฏข้อนี้ด้วยเช่นนั้นหรือ?"

"ข้าเป็นถึงจ้าววิหค..เรื่องแค่นี้ถ้าข้ามิรู้สิแปลก...แต่ทว่าข้ามิสามารถสัมผัสดวงจิตของชายผู้นั้นที่พาเจ้ามาได้เลย..แสดงว่าคุณชายผู้นี้คงมิใช่เทพเซียนธรรมดาเป็นแน่...วันพรุ่งเจ้าต้องไปกับข้าห้ามไปเข้าใกล้บุรุษผู้ใดอีกมิเช่นนั้นข้าจะฆ่ามันผู้นั้นทิ้งเสียให้สิ้น!"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้กล่าวขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจังเนื่องจากหงุดหงิดมากเมื่อใช้พลังจากดวงจิตเพ่งมองเหตุการณ์ที่นางกับคุณชายผู้นี้อยู่ด้วยกันก็เกิดความหึงหวงขึ้นมาในจิตใจจนอยากจะฆ่าบุรุษหนุ่มรูปงามผู้นั้นให้ตายไปเสียแต่ตอนนี้

"พรุ่งนี้ข้าต้องไปลาคุณชายผู้นั้นอย่างน้อยเขาก็ช่วยชีวิตข้าไว้อีกอย่างถ้าไม่ได้คุณชายท่านนี้ ข้าคงมิได้มาพบท่านอีก ข้าขอร้องท่านห้ามทำอันตรายคุณชายเด็ดขาด ถึงท่านจะมีจุดมุ่งหมายเดียวกันก็ต่างคนต่างไปเถิดเจ้าค่ะจ้าววิหค"

"ที่เจ้าเกือบตายนั่นเพราะเจ้าขัดคำสั่งข้ามิใช่หรือ?"

"ถ้าท่านพาข้ามาดีๆทั้งแต่แรก..ข้าก็คงจะไม่หนีออกมา"

"เอาเถิดๆ ข้าไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเจ้าแล้ว ข้าจะไว้ชีวิตเซียนผู้นี้ก็ได้...นอนกันเถิด..."

ยามค่ำคืนในเมืองมนุษย์สองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข เทพธิดาเจียลี่สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ว่าบัดนี้เขานั้นแปรเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ หรือว่าจริงๆแล้วเขามิได้เป็นมารร้ายมาตั้งแต่กำเนิดแต่ถูกเลี้ยงดูมาให้ร้ายกาจ ถ้าเปลี่ยนแปลงจ้าววิหคให้เป็นมารที่ดีขึ้นมิไปทำร้ายเผ่าเทพอีกนางตั้งใจว่าจะอยู่กับจ้าววิหคเฉินฟานอี้ไปจนชั่วชีวิต