ทาสรักของจอมมาร

ปิศาจสุ่ยกุ้ย

ทั้งหมดยังคงพักกันอยู่ที่ริมทะเลสาบขนาดใหญ่ พื้นที่โดยรอบปกคลุมไปด้วยพืชใบเขียวสวยงาม น้ำในทะเลสาบเป็นสีเขียวมรกต รอบๆ ทะเลสาบถัดไปมีต้นดอกท้อที่ขึ้นเรียงรายเป็นทิวแถว

เนื่องจากในโลกมนุษย์ตอนนี้นั้นกำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวพอดี ดอกท้อสีชมพูอ่อนกำลังบานสะพรั่งติดกับเนินเขาที่ราบสูง ทิวทัศน์สวยงามเช่นนี้ดั่งกับว่าอยู่บนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

"เหนื่อยจังเลย พอไม่ได้ใช้อิทธิฤทธิ์ก็มิต่างจากมนุษย์ธรรมดาทั่วไปจริงหรือไม่จางจิ้ง?"

เทพธิดาเจียลี่หันไปพูดคุยกับจางจิ้งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ นางมากที่สุดในตอนนี้

"จริงๆ แล้วนายท่านใช้พลังได้ขอรับ...แต่มิอยากทิ้งฮูหยินไว้กับคุณชายผู้นั้น"

จางจิ้งกระซิบบอกเทพธิดาเจียลี่เสียงแผ่วเบานางพยักหน้ารับรู้และยิ้มอ่อนออกมาทันทีที่ได้รู้เรื่องนี้ เพราะคราแรกนั้นเข้าใจผิดว่าเขาจะถูกห้ามมิให้ใช้พลังอิทธิฤทธิ์เช่นกันแต่ลืมไปเสียสิ้นว่าเขาคือจอมมารแห่งเผ่าวิหคผู้ยิ่งใหญ่

"งั้นคืนนี้พักกันที่นี่ก่อนเถิด เขาเฉินฉานนั้นอยู่ไกลอีกหลายลี้..ยังต้องเดินทางกันอีกนาน"

"ข้าเห็นด้วยกับนายท่าน งั้นเดี๋ยวข้าจะไปหาฟืนขอรับ"

"เจ้าล่ะว่าอย่างไรองค์ชาย?"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้หันไปถามองค์ชายรัชทายาทเหว่ยหลี่หยางเพราะตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงที่กำลังสงบศึกกันอยู่

"ข้าจะไปหาปลา"

องค์ชายรัชทายาทไม่ตอบแต่เดินไปหาเสบียงนั่นแหละคือคำตอบขององค์ชายรัชทายาทเผ่าสวรรค์ สีหน้าบึ้งตึงเย็นชานั้นมิอยากกล่าววาจากับเฉินฟานอี้เพราะยังคงขุ่นเคืองอยู่มาก

"ที่นี่สวยจังเลยท่านเห็นด้วยกับข้าหรือไม่เจ้าคะจ้าววิหค?"

เทพธิดาเจียลี่หันมาถามจ้าววิหคเฉินฟานอี้ด้วยรอยยิ้มที่มีประกายความสุขสดใส เฉินฟานอี้จับจ้องไปที่ใบหน้างามอย่างหลงไหลยามที่นางมีความสุขเช่นนี้ทำให้จิตใจของเขาพลอยมีความสุขไปด้วย ช่างน่าประหลาดเสียจริง

"สวยมากจริงๆ"

กล่าวออกมาแต่ไม่ได้หมายถึงทิวทัศน์รอบๆ แม้แต่นิด หากแต่เป็นใบหน้างามปานจะหยดของนางนั่นเอง

"เจ้าหนาวหรือไม่ลี่เอ๋อร์?"

"ข้าใส่เสื้อคลุมกันหนาวอยู่อบอุ่นดีเจ้าค่ะ"

เมื่อเห็นจ้าววิหคเฉินฟานอี้ทำท่าจะถอดเสื้อกันหนาวของตนเองให้นางก็รีบบอกทันทีว่าอบอุ่น เพราะเกรงว่าเขาจะหนาวเช่นกัน

"มานั่งตรงนี้เถิด ข้าทำที่พักให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว"

เทพธิดาเจียลี่มองไปตรงที่เป็นเพิงพักพิงชั่วคราวคล้ายๆ กระโจมให้นาง ก่อนที่เขาจะเตรียมไปก่อกองไฟขึ้น เพราะตอนนี้ตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว

เทพธิดาเจียลี่มองไปที่ร่างแกร่งกำยำของจ้าววิหคที่ตอนนี้แต่งกายเป็นมนุษย์ธรรมดาแต่ทว่า รูปงามยิ่งหนัก ทรงผมของเขาถูกเกล้าขึ้นครึ่งหัวและสวมมงกุฏสีดำครอบผมส่วนบนไว้ข้างล่างปล่อยยาวสยาย ร่างสูงโปร่งนั้นข้างในสวมชุดสีแดงและสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำข้างนอกอีกทีหนึ่งสายคาดเอวสีแดงตัดกับชุดข้างนอกสีดำ

ดวงตาคมกริบดั่งเหยี่ยวจมูกที่โด่งเรียวนั้นรับกับริมฝีปากหยักอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ เทพธิดาเจียลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัวเมื่อนึกถึงรอยจูบนั้น ดวงตากลมโตงามขลับของนางยังคงเพ่งมองสำรวจจ้าววิหคเฉินฟานอี้อย่างละเอียดและหลงไหลในรูปโฉมที่งดงามของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของของตนเอง

"เจ้ามองสำรวจข้าพอใจแล้วหรือยัง?"

เสียงทุ้มของจ้าววิหคกล่าวถามขึ้นด้วยเสียงที่ดังกังวาน จนนางถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นจากอาการเหม่อลอยดั่งอยู่ในห้วงฝันนั้นทันที

"ห๊ะ!...ข้า..ข้ามองวิวตรงโน้นต่างหากเล่า"

"แต่ที่ข้าเห็นคือเจ้ากำลังมองสำรวจข้าดั่งว่าจะกลืนกินข้าก็ไม่ปาน..ตรงนี้ป่าเขาคงไม่เหมาะที่ข้าจะหลับนอนกับเจ้ากระมัง"

"ท่านคิดอะไรช่างน่าเกลียดเสียจริงข้ามิได้อยากจะร่วมหลับนอนกับท่านเสียหน่อย..ข้าไปเดินตรงโน้นดีกว่า...จะไปช่วยจางจิ้งเก็บฟืน"

กล่าวเสร็จก็เดินผละออกไปทันที เพราะตอนนี้แก้มของนางนั้นแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก จ้าววิหคเฉินฟานอี้มองตามร่างเพรียวไปพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูนางยิ่ง เวลาแบบนี้เขาช่างมีความสุขมากกว่าตอนที่ได้ฆ่าศัตรูเสียอีก ก็ไม่รู้เช่นกันว่าความรู้สึกเหล่านี้เรียกว่าอะไร เพราะตนเองนั้นแทบจะไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้ใด รู้แต่เพียงว่านางคือสมบัติส่วนตัวห้ามผู้ใดแตะต้องก็เพียงเท่านั้นเอง

ยามราตรีกาลอันดึกสงัด

ในขณะที่ทั้งหมดกำลังหลับใหลในทะเลสาบที่นิ่งสนิทบัดนี้มีบางสิ่งบางอย่างโผล่ขึ้นมา กลางวันนั้นเป็นเหมือนทะเลสาบที่สวยงามแต่ทว่ายามดึกสงัดเช่นนี้กลับเป็นเวลาของภูตผีปิศาจที่กำลังจะออกล่าเหยื่อเพื่อจะมาเป็นตัวตายตัวแทนเป็นภูตผีเฝ้าคุ้งน้ำแทนมัน

หวีดดดด!

เสียงร้องอย่างโหยหวลปลุกให้ทั้งสี่คนตื่นขึ้นมากะทันหัน

"เสียงอะไร?"

องค์ชายรัชทายาทเหว่ยหลี่หยางกล่าวถามขึ้น

"ปิศาจสุ่ยกุ้ย(พรายน้ำ)...ระวังตัวด้วย!"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้กล่าวเตือนขึ้นมาเสียงดังกังวานพร้อมกับลุกขึ้นตั้งหลักในทันที

"ลี่เอ๋อร์..มาอยู่ข้างหล้งข้า"

ฉับพลัน!

ปรากฏร่างที่น่าเกลียดน่ากลัวของปิศาจสุ่ยกุ้ยผมของมันยาวถึงพื้นพร้อมกับดวงตาที่ถลนแดงก่ำ ลิ้นของมันยาวลงมาถึงกลางอก ตามลำตัวของมันช้ำเลือดช้ำหนองทั้งร่าง ปากที่แสยะออกมานั้นมีเขี้ยวที่แหลมคมยาวน่าสยดสยองยิ่ง

"อย่าทำร้ายมันเลยเจ้าค่ะ...มันคงคิดว่าพวกเราเป็นมนุษย์ธรรมดาเลยมาหลอกหลอนเพียงเท่านั้น"

"ข้าเห็นด้วยกับเจี่ยลี่ ภูตสุ่ยกุ้ยนั้นเดิมทีเป็นมนุษย์ที่ตายอย่างอนาถรอวันมีตัวตายตัวแทนมาทำหน้าที่แทนมันเพียงเท่านั้น"

"งั้นเจ้าก็ปลดปล่อยมันไปปรโลกสิองค์ชาย"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้กล่าวขึ้นมาทันที

"ข้ามิสามารถยุ่งกับดวงชะตาบนโลกมนุษย์ได้..มันผิดกฏสวรรค์"

"อะไรๆก็มิได้ผิดกฏสวรรค์ของเจ้าไปเสียสิ้น...งั้นข้าเอง..กฏบ้าบอนี้เผ่าของข้ามิมี!"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ร่ายมนต์คาถา มือสองข้างนั้นประสานกันไปมาเพื่อเรียกพลังออกมาไม่นานนักก็เกิดแสงสีแดงของพลังที่ถูกเรียกออกมาปรากฎขึ้นในทันที

หวีดดด!

มันพุ่งมาหาจ้าววิหคในทันทีที่เห็นว่ากำลังจะถูกจู่โจม

"เฉินฟานอี้!ท่านระวังด้วย"

องค์ชายรัชทายาทตะโกนออกมาด้วยความตกใจและอดที่จะเป็นห่วงเป็นใยจ้าววิหคเฉินฟานอี้ขึ้นมามิได้เมื่อยามที่อยู่ในเวลาวิกฤตเช่นนี้ เดิมทีแล้วตนนั้นเข้าใจว่าจ้าววิหคเฉินฟานอี้จะเป็นมารร้ายที่น่าเกลียดน่ากลัว แต่พอได้มาสัมผัสถึงตัวจริง เขาก็เป็นแค่บุคคลหนึ่งที่มีชีวิตอยู่ต่างเผ่าเพียงเท่านั้นหาได้ร้ายกาจอย่างที่ตำนานกล่าวขานกันมาแม้แต่นิด

อีกตั้งยังมีรูปโฉมที่สง่างามกว่าเทพเซียนบนสวรรค์ชั้นฟ้าของตนเสียอีก หรือทว่า!ที่ผ่านมาพวกตนจะเข้าใจอะไรผิดไป แต่คำสั่งจากองค์ราชาสวรรค์ว่าจะต้องกำจัดเขา ก็คงมิสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว

ร่างของจ้าววิหคลอยขึ้นไปอยู่เหนืออากาศ ฝ่ามือข้างขวาของจ้าววิหคเฉินฟานอี้มีแสงสีแดงดั่งเปลวไฟเกิดขึ้นพร้อมกับพุ่งลำแสงใส่ร่างของมันในทันทีที่มันพุ่งเข้ามาหา ร่างของมันดิ้นไปมาพร้อมกับส่งเสียงร้อง

วี้ดดด!

อ้ากกกก!

ก่อนจะค่อยๆสลายหายไปในทันที!

แต่ทว่า!

"จ้าววิหค..ท่านระวังด้วย"

มีสุ่ยกุ้ยผุดขึ้นมาอีกประมานสี่ห้าตัว พลังสีแดงจากฝ่ามือทั้งสองข้างของเขารวบเอาไว้ได้ทันท่วงที ลำแสงสีแดงจากฝ่ามือถูกส่งออกมารัวเร็วโดนสุ่ยกุ้ยพร้อมๆกันทุกตัว

พลึ่บ!

พลึ่บ!

ปิศาจสุ่ยกุ้ยดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมๆกับสลายไปจนหมดสิ้น

พั่บ!

เขากระโดดลงมาที่พื้นดินอีกครั้งเมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง

"เฮ้อ!"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วกลับมายืนสงบในจุดที่ปลอดภัยข้างๆทุกคนอีกครั้งหลังจากที่จัดการปิศาจสุ่ยกุ้ยจนหมดสิ้น

"จ้าววิหค..."

"มิต้องกลัวหรอกลี่เอ๋อร์..ข้ามิได้ฆ่ามัน..แค่ส่งดวงวิญญาณของมันไปปรโลกมิให้มันทรมานอยู่ในทะเลสาบนี้อีกต่อไปแค่นั้นเอง"

"ข้ามิได้สนใจเรื่องนั้น..ข้าแค่เป็นห่วงท่าน"

เทพธิดาเจียลี่โผเข้าไปกอดร่างกำยำของจ้าววิหคทันที น้ำตาเอ่อล้นออกมาเมื่อเห็นเขาเกือบถูกปิศาจสุ่ยกุ้ยทำร้ายเอาเมื่อสักครู่ องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางกับจางจิ้งเดินออกไปจากจุดนั้นทันที เมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังจะลึกซึ้งต่อกัน