ทาสรักของจอมมาร

หอนางโลม

"เอาล่ะ!ถ้าเจ้าอิ่มแล้วก็ขึ้นไปพักผ่อนบนหอพักข้างบนเถิด..มันมืดแล้ว"

เสียงนุ่มของคุณชายเหว่ยหลี่หยางกล่าวขึ้น เมื่อเห็นอาการที่นางลูบท้องไปมาก่อนจะวางตะเกียบลงข้างๆจานข้าว

"แล้วท่านจะไปที่ใด...เอ่อ..ข้ามิมีเงินสักตำลึงเจ้าค่ะ.."

"ข้าจัดการไว้หมดแล้ว...ข้าจะออกไปสำรวจบริเวณนี้ว่ามีอะไรผิดปกติบ้าง"

"เจ้าค่ะ..."

เทพธิดาเจียลี่เดินขึ้นไปบนห้องพักของโรงเตี้ยมอู้เจิ้น โดยมีเถ้าแก่ของโรงเตี้ยมเป็นผู้เดินนำขึ้นไป เจียลี่เข้าไปในห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามแจกันลายมังกรพร้อมกับดอกเหมยที่ปักอยู่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง เจียลี่ยื่นมือเรียวขาวไปจับมันขึ้นมาหนึ่งกิ่ง

"พวกเจ้าเจ็บมากหรือไม่ ที่ต้องถูกพรากมาปักอยู่ในแจเช่นนี้...แต่ข้าเจ็บกว่าพวกเจ้ายิ่งนักที่กำลังคิดถึงคนึงหาผู้ซึ่งเป็นจอมมารร้าย"

เมื่อคิดถึงจ้าววิหคเฉินฟานอี้ขึ้นมาน้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มจะเอ่อล้นออกมาอีกครั้งแล้วค่อยๆหยดไหลลงมาอาบแก้มนวล นางรีบปาดเช็ดน้ำตาออกไปทันที

"ท่านอยู่ที่ใด...จ้าววิหค...ถึงท่านจะเป็นมารร้าย..แต่ถึงอย่างไรข้าก็มีใจให้ท่านไปเสียแล้ว"

เทพธิดาเจียลี่เปิดหน้าต่างออกไปมองทัศนีภาพยามค่ำคืนของเมืองอู้เจิ้ง เมืองอู้เจิ้งเป็นเมืองที่สวยงาม ล้อมรอบไปด้วยแม้น้ำสีใสดั่งมรกต ยามค่ำคืนเช่นนี้แม่น้ำที่ล้อมรอบบ้านเรือนที่ตั้งอยู่อย่างเป็นระเบียบสายน้ำถูกกระทบกับแสงไฟระยิบระยับ เกิดเป็นแสงสีสันต่างๆดูงดงามมิต่างจากเมืองสวรรค์ชั้นฟ้าเลยแม้แต่นิด

ทันใดนั้น!

สายตาของเทพธิดาไปสะดุดกับบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งคล้ายองครักษ์จางจิ้งแต่แต่งตัวเหมือนเป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

"หรือว่าองครักษ์จางจิ้งจริงๆ...คงจะปลอมตัวเป็นมนุษย์..ใช่!.."

เทพธิดาเจียลี่คิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งลงมาข้างล่างที่มีผู้คนพลุกพล่านมากมายในทันที!

"จางจิ้ง!"

เจียลี่ตะโกนเรียกเสียงดังกังวานพร้อมๆกับโบกมือไปด้วย แต่เหมือนบุรุษหนุ่มในชุดดำที่มีหน้าตาคล้ายจางจิ้งจะมิได้ยินแต่อย่างใด กลับเดินเข้าไปในหอนางโลมแห่งหนึ่ง

"เข้าไปทำอะไรในหอนางโลมหรือว่า..."

เจียลี่รีบวิ่งตามไปในทันทีที่คิดว่าจ้าววิหคเฉินฟานอี้จะอยู่ในหอนางโลมด้วยความอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างยับยั้งมิได้ นางเดินตามเข้าไปในหอนางโลม เหมือนจางจิ้งจะเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง เจียลี่วิ่งตามมาติดๆถึงแม้จะมองไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็รู้ว่าเป็นองครักษ์จางจิ้งแน่ๆ

ปังๆๆ!

"เปิดประตู!จางจิ้ง!จางจิ้ง!"

เจียลี่ไม่รอช้าพังประตูเข้าไปอย่างแรง เมื่อบานประตูถูกเปิดออกร่างภายใต้ผ้าห่มนั้นเหมือนมีสตรีกับบุรุษหนุ่มคู่หนึ่งกำลังเล่นบทรักกันใต้ผ้าห่ม แต่มิพบเจอจางจิ้ง

'เหมือนกับเขาจะเดินเข้ามาห้องนี้แท้ๆนี่นา'

"เฉินฟานอี้!ท่านลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ...ท่านกำลังทำอะไรข้าคือฮูหยินของท่านนะ...ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้..ท่านนอกใจข้างั้นหรือ?"

พลัน!

คนใต้ผ้าห่มลุกขึ้นมาทันที แต่ทว่า! มิใช่เฉินฟานอี้หรือว่าจางจิ้งแต่อย่างใด..แต่กลับเป็นสตรีกับบุรุษหนุ่มเมืองมนุษย์ธรรมดาๆเท่านั้น สตรีผู้นั้นเอาผ้ามาคลุมร่างเปลือยเอาไว้ด้วยความตกใจหน้าซีดเผือด!

"เจ้าเป็นใครกันบังอาจเข้ามารบกวนข้าได้อย่างไรกัน?"

คุณชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธเคืองที่เจียลี่ไปขวางเวลาแห่งความอภิรมย์

"ห๊ะ!ข้าเข้าห้องผิด..ขอโทษทีขอรับคุณชาย..ต่อๆๆเถอะ แฮ่ๆๆ"

เทพธิดาเจียลี่ยิ้มแห้งๆเอามือลูบท้ายทอยตัวเองด้วยความเก้อเขิน..แล้วก้มกำนับขออภัยทั้งคู่ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันที ทว่า! มีบุรุษรูปร่างสูงโปร่งในชุดสีแดงดำยืนกอดอกจ้องมองพฤติกรรมนางอยู่ก่อนแล้ว

"เจ้ามาทำอะไรที่เมืองมนุษย์?"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้กับจางจิ้งยืนจ้องนางอยู่จ้าววิหคเฉินฟานอี้นั้นมีอาการขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก แต่ต่างจากจางจิ้งที่ยืนขำขันยิ้มออกมาที่เทพธิดาเจียลี่หึงหวงจ้าววิหคถึงขนาดทำอะไรเช่นนี้ โดยที่มิดูให้ดีเสียก่อน

"ฮูหยินมาตามขอรับนายท่าน..."

"เจ้าหุบปากจางจิ้ง...จะไปไหนก็ไป...ส่วนเจ้ามานี่ลี่เอ๋อร์.."

จ้าววิหคเฉินฟานอี้ลากเทพธิดาเจียลี่เข้าไปในห้องพักของตนเองทันที ส่วนองครักษ์จางจิ้งก็แยกออกไปเข้าหอพักของตนเอง

"เจ้าตามข้ามาได้อย่างไร..ลี่เอ๋อร์รู้หรือไม่ว่ามันอันตราย..แล้วนี่ทำเรื่องราวอะไรขายหน้าในเมืองมนุษย์อีก.."

จ้าววิหคเฉินฟานอี้มีสีหน้าที่เคร่งขรึมบึ้งตึงเนื่องจากความขุ่นเคือง ที่เจียลี่ขัดคำสั่งของตนแอบหนีออกมาจากแดนวิหคโดยที่ตนมิได้อนุญาต

"อ้อ!ท่านแต่งตัวเป็นมนุษย์แบบนี้ช่างรูปงามยิ่งนักเจ้าค่ะ"

เทพธิดาเจียลี่เปลี่ยนเรื่องสนทนาในทันที เพราะรู้ว่าตนเองนั้นกระทำสิ่งที่จ้าววิหคมิชอบใจ ความผิดนี้จ้าววิหคสามารถฆ่าตนตายได้เพียงแค่กระดิกนิ้วเท่านั้น พอคิดได้เช่นนั้นก็เกิดความกลัวขึ้นมาในทันทีทันใด

"มิต้องมาเปลี่ยนเรื่อง...เจ้ามาได้อย่างไร?"

จ้าววิหคยังคงยืนกอดอกจับจ้องมาที่ใบหน้าของเจียลี่ที่ตอนนี้ปลอมตัวเป็นบุรษหนุ่มน้อยแต่ความงามของนางก็ยังคงอยู่เช่นเดิม

"ข้าขอโทษ...ท่านจะฆ่าแกงข้าเช่นนั้นหรือถึงได้ขุ่นเคืองข้าถึงเพียงนี้...ข้าก็แค่เป็นห่วงท่านเลยแอบตามมาก็แค่นั้นเอง.."

"มิอยากเห็นหน้าข้ามิใช่หรือ...ใยถึงตามมา..เจ้านี่มันดื้อดึงยิ่งนัก...เห้อ!..ข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าดี?"

"แล้วท่านทำไมต้องมาพักในที่แบบนี้..นี่มันหอนางโลม...ท่านยังจะนอกใจข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

เทพธิดาเจียลี่เท้าสะเอวว่ากล่าวจ้าววิหคด้วยเสียงดังกังวานผสมกับอารมณ์เกรี้ยวกราดอย่างลืมตัวด้วยความโมโหเมื่อนึกถึงเรื่องนี้!บรรยากาศตอนนี้ดั่งกับว่าสามีภรรยากำลังทะเลาะกันเสียงดังลั่น

"เจ้าดูดีๆแล้วหรือยังว่าที่นี่คือหอนางโลมอย่างที่เจ้าเข้าใจหรือว่าโรงเตี้ยม?"

เจียลี่กวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะเดินไปมองมุมนั้นมุมนี้ หอนางโลมที่นางว่าจริงๆแล้วอยู่ถัดไปอีกหลังหนึ่ง เมื่อเรื่องราวทั้งหมดกระจ่างแจ้งแก่ใจแล้วว่านางเข้าใจผิดทั้งสิ้น เลยนั่งก้มหน้าลงบนเตียงด้วยความสงบเสงี่ยมเจียมตัว

เฉินฟานอี้นั้นเดิมทีโกรธนางอยู่มากมายแต่พอเห็นการกระทำของนางที่หึงหวงตนอย่างชัดเจนก็รู้สึกขำขันขึ้นมา

'ถ้านางมิมีใจให้ข้าคงไม่มีอาการเช่นนี้สินะ...หรือว่านางจะรักข้า'

คิดได้เช่นนั้นอารมณ์ของเฉินฟานอี้ก็อ่อนลงอย่างประหลาด มองเทพธิดาเจียลี่ด้วยสายตาที่อ่อนโยนลงทันที ก่อนจะนั่งลงข้างๆนางอย่างแผ่วเบา รู้สึกว่าเวลาที่อยู่ใกล้ๆนางทีไรอารมณ์ของเขาก็เย็นลงอย่างแปลกประหลาดอย่างเหตุการณ์เมื่อสักครู่ถ้าเป็นผู้อื่นคงจะมลายกลายเป็นเถ้าธุลีไปเสียแล้ว