ทาสรักของจอมมาร

เรื่องโกหก

"เจ้าชื่อว่ากระไรหนุ่มน้อย?"

เสียงทุ้มของคุณชายรูปงามกล่าวถามขึ้นมาในทันที ที่ทุกอย่างดูสงบลง

'ข้าไม่ควรบอกชื่อที่แท้จริง..ไว้ถึงเมืองมนุษย์ค่อยแยกตัวออกไป'

เทพธิดาเจียลี่คิดใคร่ครวญอยู่ภายในใจก่อนจะบอกชื่อที่ถูกแต่งขึ้นเมื่อสักครู่ออกมา

"ข้าชื่อ..หลี่จิ้ง ขอรับคุณชาย"

เทพธิดาเจียลี่ในร่างปลอมของบุรุษบอกกล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเนื่องจากว่ากล่าวชื่อที่เป็นเท็จออกมา..ทำให้มิกล้าสบตาคุณชายรูปงามเท่าใดนัก

"ท่านชื่อว่ากระไรขอรับ?"

"เหว่ยหลี่หยางคือชื่อของข้า.."

"อ้อ...ขอรับ"

เทพธิดาเจียลี่คุ้นๆกับชื่อนี้มากแต่ว่านึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน เพราะบนสวรรค์ชั้นฟ้านอกจากหอเก็บอาวุธนางก็มิเคยย่างก้าวไปที่ใดเลย

"ไปกันเถิด..ออกเดินทางกัน"

"ท่านจะไปอย่างไรขอรับ...เอ่อ..ท่านคือเทพเซียนหรือเป็นมนุษย์ธรรมดาเช่นข้า"

"ข้าเป็นกระไรก็ช่างเถิด แต่ข้าช่วยเจ้าไว้ก็แล้วกันหลี่จิ้ง.."

เหว่ยหลี่หยางพาเจียลี่เหาะขึ้นไปในอากาศทันทีโดยที่นางมิทันตั้งตัว

"ห่ะ...คุณชายท่านน่าจะให้ข้าตั้งตัวสักประเดี๋ยวก่อนนะขอรับ"

"เจ้าอยู่นิ่งๆเงียบๆหากมิอยากที่จะตกลงไปเบื้องล่าง..เพราะว่าคราวนี้ข้าจะไม่ลงไปช่วยเจ้าแล้ว"

เจียลี่รีบหุบปากในทันที เพราะกลัวเหว่ยหลี่หยางจะทำตนตกลงไปจริงๆ ตอนนี้นางอยู่ในสภาพที่กอดคุณชายเหว่ยไว้แน่น เนื่องจากกลัวที่จะตกลงไปจริงๆตามคำขู่

ทั้งคู่มาโผล่ที่เมืองแห่งหนึ่ง

"ที่นี่ที่ใดกันขอรับคุณชาย?"

"ที่นี่แคว้นอู้เจิ้นเขตแดนของมนุษย์...มาถึงแล้ว..เจ้าจะไปที่ใดต่อ?"

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน.."

เจียลี่เอ่ยด้วยความสิ้นหวัง เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปตามหาจ้าววิหคได้ที่ใด

"ท่านเคยได้ยิน..เรื่องกระบี่เหินฟ้าทลายปฐพีหรือไม่..พอดีว่าข้าได้ยินว่ามีคนกำลังออกตามหากระบี่เล่มนี้กันมากมาย..รวมทั้งพี่ชายของข้าด้วย...เดิมทีแล้วข้ามิใช่มนุษย์ข้าคือภูติดอกไม้..ข้าออกมาตามหาท่านพี่ของข้าที่ไปตามหากระบี่เล่มนี้อยู่...ข้าต้องขอโทษที่โกหกท่าน..คุณชายอย่าขุ่นเคืองข้าเลยขอรับ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นองค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางหลับตาใช้ตาทิพย์สำรวจไปที่ร่างของบุรุษหนุ่มน้อยในทันที ก็เห็นสัญลักษ์รูปดอกไม้ที่หน้าผากของหลี่จิ้งและรู้ทันทีว่าหลี่จิ้งเป็นคนจากเผ่าไหน

'นางคือเทพธิดาจากเผ่าสวรรค์ของเรา...แต่เหตุใดกันถึงปลอมตัวเป็นบุรุษแล้วออกมาจากเผ่าวิหค..'

"ข้ารู้แล้วว่าเจ้ามิใช่มนุษย์...แต่ว่าเจ้าเป็นภูติแบบไหนถึงไม่มีอิทธิฤทธิ์เลย"

องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางเมื่อทราบทุกอย่างแล้ว แต่ยังคงแกล้งทำเป็นมิรู้..เพราะอยากดูว่านางจะโกหกเรื่องอะไรออกมาอีก

"เดิมทีข้ามีขอรับ...แต่มันใช้การมิได้ทั้งแต่ออกมาจากแดนวิหค"

"เอาเถิดๆ..ข้าคงไม่เสียเวลาสอบสวนเจ้า ตอนนี้ข้าก็กำลังไปหากระบี่เล่มนี้อยู่เหมือนกัน...ข้าจะใจดีพาเจ้าไปกับข้า.."

"ห๊ะ!คุณชายท่านช่างมีจิตใจเมตตากรุณาต่อภูติน้อยๆเช่นข้าเหลือเกิน..ข้าน้อยขอคาราวะคุณชาย"

เทพธิดาเจียลี่ในร่างปลอมบุรุษหลี่จิ้งคุกเข่าลงคาราวะเหว่ยหลี่หยางทันที แต่ทว่านอกจากนางจะไม่บอกความจริงแล้วยังคงแต่งเรื่องโกหกเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก แต่ถึงกระนั้นก็ทำเพื่อความอยู่รอด เพราะเนื่องจากว่าอย่างไรเสียก็ต้องออกตามหาเฉินฟานอี้ให้พบเสียก่อน

"คืนนี้พักที่นี่ก่อนเถิดค่อยออกเดินทางกันวันพรุ่งนี้ โลกมนุษย์กับโลกอื่นเวลามิเท่ากัน..ครู่เดียวก็คงจะเช้าแล้วกระมัง"

"ขอรับคุณชาย"

"เหตุใดเจ้าต้องปลอมตัวเป็นบุรุษ?"

"ห๊ะ!ท่านรู้"

"รู้...ข้าเหมือนคนโง่เขลามากเลยเช่นนั้นหรือ..ถึงต้องเชื่อทุกอย่างที่เจ้าพูดเซียนน้อย"

"คุณชาย..ข้าขอภัยที่ต้องกล่าวความเท็จกับท่าน..ข้ากลัวท่านจะมิพาข้าไป"

"เหตุใดเจ้าถึงออกมาจากเผ่าวิหค...กล่าวความจริงกับข้ามาให้หมด"

"ข้าหนีออกมาจากเผ่าเทพเนื่องจากโดนปรักปรำเรื่องที่ทำอาวุธในหอเก็บอาวุธหาย ข้ามิอยากโดนลงโทษเรื่องที่ข้ามิได้ทำอันใดผิดเลยหนีออกมา แต่ข้าหนีออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกเผ่าวิหคจับตัวไป....และข้าได้ยินว่าจ้าววิหคเฉินฟานอี้จะไปชิงกระบี่เล่มนั้นเพื่อไปทำลายเผ่าเทพของข้า ข้าเลยหนีออกมาเพื่อจะตามไปขวางจ้าววิหคไว้...อย่างไรเสียข้าก็คือเผ่าเทพมิอาจจะทนเห็นเผ่ามารทำลายเผ่าเทพโดยที่ทนนิ่งเฉยอยู่ได้เจ้าค่ะ"

องค์รัชทายาทเพ่งพินิจคิดใคร่ครวญคำกล่าวของเทพธิดาตรงหน้าคราวนี้รับรู้ได้ว่านางกล่าวความจริงออกมาจนหมดสิ้น

"เรื่องอาวุธวิเศษที่หอเก็บอาวุธหายมิใช่ความผิดของเจ้าหรอก...เจ้าควรกลับไปเผ่าเทพ"

"ข้าคงกลับไปมิได้อีกแล้ว...หลังจากที่ขวางจ้าววิหคมิให้ทำลายเผ่าสวรรค์ได้สำเร็จ...ข้าก็จะไปตามทางของข้า.."

"เอาเถิด..ข้าจะพาเจ้าไปก็แล้วกัน..เรื่องในภายภาคหน้าค่อยว่ากันอีกที...เข้าไปในตัวเมืองหลวงกันเถิดข้าหิวแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

องค์รัชทายาทรับรู้ได้ว่าแปลกมากที่นางไม่โดนจ้าววิหคจอมมารร้ายนั้นฆ่าตาย นางคงยังมีเรื่องราวที่ยังมิได้บอกกล่าวตนอีกมากมาย เก็บนางไว้ข้างกายน่าจะดีที่สุดแล้ว

โรงเตี้ยมเมืองอู้เจิ้ง

"เราจะพักที่นี่กันหนึ่งคืน...เจ้ารีบกินเถอะ..จะได้ขึ้นไปพักผ่อน..ลืมไปเจ้าชื่อว่ากระไร...เอาชื่อจริงที่มิได้โกหกปิดบังข้า"

"เจียลี่เจ้าค่ะ.."

ตอบเสียงอ่อนลงเนื่องจากยังรู้สึกผิดอยู่ที่แต่งเรื่องโกหกไปก่อนหน้านี้

"เทพธิดาดอกกล้วยไม้เช่นนั้นหรือ...ร่างจริงเจ้าก่อนเป็นเซียนคือดอกกล้วยไม้.."

"เจ้าค่ะ..."

"อืม.."

องค์รัชทายาทสวรรค์จับจ้องมองไปเทพธิดาเจียจี่ที่บัดนี้กำลังคีบอาหารเข้าปากอย่างหิวโหย ถึงแม้นจะปลอมตัวเป็นบุรุษแต่ใบหน้าของของนางก็ยังคงความงดงามอยู่มาก องค์รัชทายาทเผลอยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูในตัวนางยิ่งนัก ที่ไร้อิทธิฤทธิ์มิพอยังคิดจะไปขวางจอมมารร้ายที่มีอิทธิฤทธิ์ทำลายโลกได้เช่นนั้น

"คุณชายท่านว่า..อิทธิฤทธิ์ข้าทำไมถึงใช้การมิได้?"

"มิมีก็ไม่เป็นอันใดหรอก..มาเมืองมนุษย์มิสามารถใช้อิทธิฤทธิ์ของเซียนได้ เนื่องจากว่าผิดกฏของสวรรค์นอกจากจะใช้ต่อกรกับมารร้ายหรือปิศาจร้ายเท่านั้นใช้กับมนุษย์มิได้"

"ท่านเหมือนกับจะรู้ทุกอย่างดี...ท่านคือเทพเซียนเหมือนข้าเช่นนั้นหรือ?"

"ใช่!"

"อ้อ..ท่านมาตามหากระบี่คืนใช่หรือไม่..ดีๆๆ ข้าจะได้ช่วยท่านอีกแรง"

'ช่วยหรือเพิ่มภาระให้ข้ากันแน่'

องค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางถอนหายใจออกมาเบาๆ กับความไร้เดียงสาของนาง แต่ก็อดยิ้มตามมิได้ นางอยู่บนสวรรค์มานานแค่ไหนทำไมตนไม่เคยพบเจอนางเลย ใบหน้างดงามขององค์รัชทายาทเผลอยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยนอย่างมิเคยรู้สึกกับสตรีที่ไหนมาก่อน