ปิศาจงู
1280 คำ
เมื่อแน่ใจว่าจ้าวหคเฉินฟานอี้ออกไปจากแดนมารแล้ว เทพธิดาเจียลี่ก็นั่งรอจนถึงรุ่งอรุณของวันใหม่ เพื่อหาหนทางในการหนีออกไปจากแดนวิหค เสี่ยวชิงเอาอ่างน้ำอุ่นล้างหน้ามาให้กับเจียลี่เป็นปกติดั่งเช่นทุกวัน
พลัน!นางก็คิดแผนการณ์บางอย่างออกในทันที
"นายหญิงเจ้าค่ะ...ทำไมหน้าตาซีดเซียวดั่งกับมิได้หลับได้นอนเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ?"
"มิมีอันใด..ข้าแค่นอนมิค่อยหลับ..."
"นายหญิงคิดถึงนายท่านหรือเจ้าคะ?...อีกไม่กี่วัน..นายท่านก็กลับมาแล้วเจ้าค่ะ...ท่านวางใจเถิด"
เทพธิดาเจียลี่นิ่งไปเหตุเพราะว่ากำลังคิดวางแผนหาหนทางที่จะ...ออกไปจากเผ่าวิหคโดยที่มิต้องจำแลงกาย..เพราะถ้าหากใช้พลังเซียนในเผ่าวิหคจ้าววิหคก็ต้องสัมผัสได้ว่านางกำลังคิดหนีอีก...ต้องผ่านออกไปจากเขตแดนมารเสียก่อนนางจึงจะสามารถใช้พลังเซียนได้ปกติ
"ใช่...ข้าคิดถึงจ้าววิหคมาก...เสี่ยวชิงข้าเป็นห่วงจ้าววิหคมากเหลือเกิน...พอจะมีวิธีใดที่ทำให้ข้าตามจ้าววิหคออกไปได้หรือไม่?"
เทพธิดาเจียลี่แสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสร้อยแผ่วเบาปานว่าจะขาดใจตายด้วยความคนึงหาจ้าววิหค...จนเสี่ยวชิงนึกสงสารขึ้นมาจับใจ
"มิได้หรอกเจ้าค่ะ...ออกไปมิได้เด็ดขาด...ภายนอกมันอันตรายมากเจ้าค่ะนายหญิง"
"เจ้ามิต้องห่วงหรอกอิทธิฤทธิ์ข้าก็มีไม่น้อยหากเจ้ามิช่วยข้าออกไป...เห็นทีข้าคงต้องตรอมใจตายเพราะรักแล้วกระมัง...จิตใจข้ากำลังเจ็บปวดเพราะร่ำร้องถึงแต่จ้าววิหค...ข้าจะทำกระไรดีเสี่ยวชิง?"
กล่าวเสร็จน้ำตาก็ไหลร่วงรินลงมาในทันที นางได้แต่ภาวนาภายในใจให้แผนนี้สำเร็จ..จะได้ไม่ต้องหนีออกไปเองให้ผิดคำสัญญากับเสี่ยวชิง
"เจ้าพาข้าไปเถิดนะ...แล้วเราค่อยรีบกลับมาก่อนที่นายท่านของเจ้าจะมาถึง...นะเสี่ยวชิง..."
"โธ่...นายหญิงข้านึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะรักนายท่านมากมายถึงเพียงนี้...แต่ทว่า..."
"หากเจ้ามิพาข้าออกไป...กระนั้นแล้วข้าคงมีชีวิตอยู่ไม่ถึงตอนที่นายท่านของเจ้ากลับมาเป็นแน่!"
เทพธิดาเจียลี่ยิ่งเสแสร้งทำเป็นว่ากำลังจะขาดใจตายจริงๆ น้ำตาที่บีบออกมาก็ยิ่งไหลรินออกมาสะอื้นไห้จนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
"นายหญิงหยุดร้องไห้เถิดเจ้าค่ะ...ข้าจะพาท่านออกไป..แต่ทว่าข้าจะส่งท่านแค่ทางออกเท่านั้น...แล้วจะอยู่รอจนกว่าท่านจะกลับมานะเจ้าคะ....ท่านต้องสัญญาว่ากลับมาก่อนที่นายท่านจะมาถึง"
เทพธิดาเจียลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เสี่ยวชิงยอมพานางออกไป เพราะเสี่ยวชิงหลงเชื่อจนหมดใจว่าเทพธิดาอยากไปเจอจ้าววิหคเพราะความรักความคนึงหาจริงๆ
'รักและคนึงหามันก็จริง..แต่ทว่าที่จะไปนั้นเป็นเหตุผลอื่นต่างหากเล่า...'
เจียลี่ได้แต่คิดอยู่ภายในใจพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ข้าสัญญา..ว่าข้าจะกลับมา..จะมิทำให้เจ้าต้องเดือดร้อนเป็นแน่...เจ้าวางใจเถิดเสี่ยวชิง"
เทพธิดาเจียลี่ให้คำมั่นสัญญาเพราะถึงอย่างไรเสียนางก็ตั้งใจจะกลับมาแดนวิหคอยู่แล้ว....เพราะอย่างไรน่ะหรือ...เพราะหัวใจของนางเป็นของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ไปเสียแล้ว...ไปคราวนี้หวังเพียงจะทำเพื่อแดนสวรรค์บ้านเกิดของตนเพียงเท่านั้น
เทพธิดาเจียลี่ปลอมตนเป็นจอมมารบุรุษหนุ่มน้อย ออกมาจากเขตแดนมารได้สำเร็จถึงกระนั้นกว่าจะได้แยกกับเสี่ยวชิงนางก็สั่งเสียเจียลี่เสียมากมาย เสี่ยวชิงนั้นนางเป็นเผ่าวิหคมีความซื่อสัตย์และมีจิตใจที่ดีไม่ต่างกับคนธรรมดาทั่วไป...ไม่ว่าจะแดนมารหรือสวรรค์..มันก็ย่อมมีทั้งคนดีและไม่ดีปะปนอยู่แล้ว...ก็คงมิแปลกอันใดที่นางมาเกิดในเผ่ามารแต่เป็นมารที่มีจิตใจดีแตกต่างออกไปจากมารตนอื่น
"แดนมนุษย์ไปทางใดกัน...ข้ามิเคยไปแดนมนุษย์เลยสักครั้ง..."
เทพธิดาเจียลี่เดินทางมาได้สักพักก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง มีแม่น้ำใหญ่ไหลตัดผ่าน สักพักเหมือนมีน้ำวนขนาดใหญ่เกิดขึ้น
ซ่า!ซ่า!
คลืน!
น้ำวนยิ่งไหลเชี่ยวและมีขนาดใหญ่มหึมาขึ้น
ทันใดนั้น!
น้ำวนก็กลับกลายเป็นรูปเป็นร่างของปิศาจงูตัวใหญ่ตาของมันแดงก่ำ
ซ่า!
ฟ่อออออ!
เสียงร้องของมันดังขึ้นและใหญ่ขึ้นเรื่อยๆน่าขนลุกขนพองยิ่งนัก!
ปิศาจงูตัวใหญ่สีดำขลับเกร็ดเป็นเงาวาววับ มุ่งจู่โจมมาที่เทพธิดาเจียลี่ในทันที!
"ห้ะ!"
นางรีบก้าวถอยหลัง มือทั้งสองของเทพธิดาเจียลี่ผสานกันเพื่อเรียกพลังอิทธิฤทธิ์ของเซียนที่บำเพ็ญมาน้อยนิด แต่ทว่า! เรียกเท่าไหร่ก็มีแต่ความว่างเปล่า
"เหตุใดพลังของข้า..ถึงหายไปหมดสิ้น!"
ปิศาจงูใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับอ้าปากกว้างเห็นเขี้ยวอันแหลมคมเพื่อหวังจะเขมือบร่างของนางเป็นอาหาร
"อ๊ากกกกก"
เจียลี่ร้องลั่นด้วยความตกใจ หลับตาพริ้มด้วยความกลัว สองแขนของนางยกขึ้นปัดป้องกันตนเองเอาไว้
ทันใดนั้น!
ลำแสงสีฟ้าพุ่งเข้าใส่ร่างปิศาจงูเร็วปานสายฟ้าฟาด จนมันสิ้นฤทธิ์หนีไปในทันทีหลังจากนั้นก็ปรากฏเป็นร่างของบุรุษหนุ่ม รูปร่างงามสง่าดั่งว่าเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ก็ไม่ปาน
"ห๊า!ข้ารอดแล้ว..ข้ารอดแล้ว"
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าหนุ่มน้อย?"
เทพธิดาเจียลี่หันไปตามเสียงทุ้มของบุรุษหนุ่มผู้นั้น ก็ต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาและสง่าผ่าเผยของคุณชายผู้นี้ดั่งว่าเป็นเทพเซียนลอยลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าก็ไม่ปาน
'หนุ่มน้อยงั้นเหรอ?...ใช่สิข้าปลอมตัวเป็นบุรุษนี่นา.'
"ขอบคุณคุณชายขอรับที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้.."
เทพธิดาเจียลี่ในร่างบุรุษหนุ่มแสดงความคาราวะต่อคุณชายรูปงามในชุดสีขาวตรงหน้าทันทีที่ได้ช่วยชีวิตของตนเอาไว้
"มิเป็นไร...เจ้าจะไปที่ใดตรงนี้มันเขตของอสรพิษร้าย..เจ้าเดินทางมาผู้เดียวแบบนี้..แถมมิมีอิทธิฤทธิ์อันใด...ข้าว่าคงไปไม่ถึงสิบลี้(5กิโลเมตร)หรอกกระมัง.."
คุณชายกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรื่อยเฉื่อยหากแต่ฟังแล้วนุ่มเสนาะหูยิ่งนัก รับกับใบหน้าที่งดงามของเขา แต่ทว่าสีหน้านั้นนิ่งสุขุมและเย็นชา จนเดามิออกว่าเขามีอารมณ์แบบไหน แต่แววตานั้นยังแฝงแววที่มีความเมตตาเอาไว้บ้าง
"ข้าจะไปแดนมนุษย์...แต่ทว่าข้าแค่หลงทางขอรับ"
"บังเอิญจริงเชียว...ข้าก็กำลังจะไปเมืองมนุษย์เช่นกัน..ว่าแต่เจ้าเป็นปิศาจหรือเทพเซียนล่ะ...แต่มิมีอิทธิฤทธิ์หรือพลังเซียนแบบนี้..ข้าเดาว่าเจ้าน่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดาใช่หรือไม่?"
"เอ่อ...คือว่า..ใช่ๆขอรับข้าหนีออกมาจากแดนวิหคเนื่องจากข้าโดนมารร้ายจับตัวมา..และตอนนี้ก็กำลังจะหาทางกลับบ้านที่เมืองมนุษย์ขอรับ"
เทพธิดาเจียลี่กล่าวความเท็จออกไปเพื่อหวังพึ่งคุณชายผู้นี้ในการไปเมืองมนุษย์และจนกว่าพลังของนางจะฟื้นคืนมา
- ผู้เขียน
