ทาสรักของจอมมาร

การกลับมาขององค์ชายหลินหยาง

องค์ชายเหว่ยหลี่หยางอุ้มร่างที่ไร้สติของเทพธิดาลงมาถึงพื้นดินก่อนจะค่อยๆวางร่างของนางลงไปบนพื้นหญ้านุ่ม นิ้วชี้กับนิ้วกลางขององค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยางผสานติดกันตั้งสองข้างแล้วชูขึ้นไว้ระดับตรงกลางอก แล้วหลับตาร่ายมนต์คาถาเพื่อถ่ายทอดพลังเซียนไปบนร่างที่ไร้สติของเทพธิดาเจียลี่เพื่อปลุกนางให้ฟื้นคืนมา

อิทธิฤทธิ์เซียนย้อนกลับมาทำร้ายร่างขององค์ชายทันทีที่ถูกใช้เนื่องจากว่ากฏสวรรค์มิสามารถใช้อิทธิฤทธิ์ของเทพเซียนได้ ร่างขององค์ชายกระเด็นออกมาทันทีเมื่อถูกแรงของพลังตนเองย้อนกลับมาปะทะ

"ฮั่ก!"

เทพเซียนองค์ใดที่ลงมาเมืองมนุษย์ถ้าเผลอใช้อิทธิฤทธิ์ไปเท่าไหร่พลังก็จะถูกย้อนคืนมาทำร้ายตนเองเท่านั้น แต่ครานี้ต้องช่วยชีวิตเทพธิดาเจียลี่องค์ชายเหว่ยหลี่หยางต้องยอมเสี่ยงเพื่อนาง

เทพธิดาเจียลี่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้รับพลังเซียนขององค์ชายเหว่ยหลี่หยางเข้าไป

"เฉินฟานอี้..."

นางลุกขึ้นมาเรียกชื่อของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ทันทีที่รู้สึกตัวขึ้น สายตาเทพธิดาเจียลี่กวาดไปรอบๆบริเวณ ที่มีแต่ทะเลสาบกับป่าเขาและผืนหญ้า แต่ทว่า ผู้ที่ตนกำลังอยากเจอนั้นไม่มีอีกแล้ว น้ำตาแห่งความสูญเสียค่อยๆไหลหลั่งลงมาอาบแก้ม องค์ชายเหว่ยหลี่หยางที่ขณะนี้เอามือจับหน้าอกของตัวอยู่ในท่านั่งพิงต้นไม้เนื่องจากได้รับบาดเจ็บจากพลังย้อนคืน

"เจียลี่เจ้าปลอดภัยดีใช่หรือไม่?"

"องค์ชายเพคะ...ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแท้ๆ เฉินฟานอี้เขาเลือกข้าแล้ว..เขาเลือกที่จะไม่รุกรานแดนสวรรค์อีกต่อไป..เขาเลือกที่จะกลับแดนวิหคกับข้าแล้วแท้ๆ ความสุขของข้ามีไม่ถึงแม้เพียงชั่วยามก็ถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เสียแล้ว"กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ร่างของเทพธิดาเจียลี่นิ่งงันสายตามองทอดไปข้างหน้าดั่งคนมีสติที่เลื่อนลอยด้วยอาการของคนเศร้าเสียใจอย่างรุนแรง เนื่องจากว่าสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปอย่างไม่หวนคืนมา

"เป็นความผิดของข้าเอง...ข้าไม่คิดว่าดาบเหินฟ้าทลายปฐพีจะถูกผนึกอยู่ในทะเลสาบแห่งนี้..และถูกปลุกขึ้นมาเนื่องจากได้รับไอมาร..ตอนที่เฉินฟานอี้กำลังต่อสู้กับปิศาจสุ่ยกุ้ย...ข้าขออภัยเจ้าด้วยเจียลี่"

"มิใช่ความผิดผู้ใดหรอกเพคะ....ถ้าจะมีคนผิดก็คือหม่อมฉันเอง..หม่อนฉันน่าจะกล่อมเฉินฟานอี้ให้เร็วกว่านี้"

กล่าวพรางน้ำตาแห่งความเศร้าโศกก็ยังคงไหลหลั่งรินลงมาดั่งจะเป็นสายเลือดจนร่างของนางสั่นสะท้าน หัวใจของนางตอนนี้เจ็บปวดดั่งว่ากำลังโดนกวักออกมาสับให้เป็นชิ้นๆก็ไม่ปาน เป็นคราที่สองที่นางสูญเสียคนที่เป็นที่รักของนางที่สุดในชีวิต แต่ครานี้หนักหนากว่าคราก่อนนัก องค์ชายมองภาพตรงหน้าด้วยดวงใจที่เจ็บปวดแทนนางยิ่งนักที่มิอาจจะช่วยอันใดได้เลย

ทันใดนั้น!

บนท้องนภาก็ปรากฏแสงสีทองสว่างไสวอีกครั้ง

"เหว่ยหลี่หยาง"

เสียงเยียบเย็นที่ดังก้องกังวานอยู่เบื้องบนพร้อมร่างอันงามสง่าของเทพราชาที่มีแสงสีทองเปล่งประกายอยู่รอบๆนั้น

"ห้ะ!เสด็จพ่อ"

ปรากฏร่างขององค์ราชาสวรรค์ พร้อมกับเหล่าเทพสวรรค์อีกสิบองค์พร้อมเพรียงกันบนท้องนภา เทพธิดาเจียลี่เมื่อเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นมาถวายการคาราวะทันที

"ถวายบังคมองค์ราชาสวรรค์"

"ถวายบังคมเสด็จพ่อ"

ทั้งสองคุกเข่าลง สายตามองขึ้นไปบนท้องนภาที่มีแสงสีทองอร่ามพร้อมองค์เทพทั้งหลายยืนอยู่บนก้อนเมฆ

"ภารกิจของเจ้าสำเร็จแล้วองค์ชายรัชทายาท...กลับเผ่าสวรรค์เถิด..."

องค์ราชาสวรรค์ยกมือขวาขึ้นปรากฏแสงสีทองสว่างไสวบนฝ่ามือที่แผ่ออกมานั้น สิ้นแสงสีทองก็ปรากฏเป็นร่างบุรุษหนุ่มรูปงามในชุดสีขาวลอยละล่องลงมาจากท้องนภา องค์ชายเหว่ยหลี่หยางรีบไปรับร่างที่ไร้สติของเขามาวางราบลงไปบนพื้นหญ้าทันที

"ห่ะ!เฉินฟานอี้.."

เทพธิดาเจียลี่รีบวิ่งไปหาร่างหมดสตินั้นในทันทีด้วยความดีใจยิ่ง

"เขามิใช่จ้าววิหคเฉินฟานอี้หรอก..แท้จริงแล้วคือองค์ชายหลินหยางพี่ชายของเจ้า..ที่หายสาบสูญไปเมื่อหนึ่งแสนปีก่อนข้าสัมผัสดวงจิตของเขาได้ถึงมาช่วยไว้ได้ทันเวลา องค์ชายหลินหยางถูกเจ้าวิหคคนเก่าผนึกความทรงจำไว้และเลี้ยงดูเขาให้เป็นมารเพื่อกลับมาทำลายเผ่าของตนเอง บัดนี้ร่างมารถูกทำลายแล้วก็กลับคืนร่างจริงของเทพเซียนแล้ว แต่ทว่า ร่างกายขององค์ชายหลินหยางบาดเจ็บถึงแก่นเซียน เจ้าจงพาพี่ชายของเจ้ากลับสวรรค์ชั้นฟ้าเถิด...พวกเจ้าทั้งสองมีความดีความชอบกับเผ่าเทพครั้งนี้เป็นอย่างมาก เรื่องนี้ข้าจะตอบแทนพวกเจ้าเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับสวรรค์กันก่อนเถิด.."

"รับบัญชาพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ"

สิ้นเสียงรับคำบัญชาขององค์รัชทายาทเหว่ยหลี่หยาง ร่างทองขององค์ราชาสวรรค์และเหล่าเทพก็มลายหายไปทันที

เทพธิเจียลี่กอดร่างของอดีตจอมมารเฉินฟานอี้ไว้แนบอกด้วยความเป็นห่วงและคนึงหาอย่างที่สุด

"ถึงหน้าตาเขาจะเหมือนเฉินฟานอี้แต่ว่าบุรุษผู้นี้คือท่านพี่ของข้าที่หายไปหนึ่งแสนปี...ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเขาคือคนที่ข้าเกือบจะฆ่าตาย"

"ข้าว่าเรารีบไปกันเถิดองค์ชาย...ข้าเป็นห่วงจ้าววิหค...เอ่อ...องค์ชายหลินหยางเพคะ!"

"อืม...ไปกันเถิด"

แล้วร่างทั้งหมดก็มลายหายไปทันที กลับสวรรค์ชั้นฟ้าตามคำสั่งขององค์ราชาสวรรค์หรือองค์เทียนจวิน

หลายวันผ่านไปณ.เผ่าเทพสวรรค์ชั้นฟ้า

ตำหนักองค์ชายหลินหยาง

บัดนี้ร่างที่หมดสติขององค์ชายหลินหยางค่อยๆลืมตาตื่นฟื้นคืนมา สายตาขององค์ชายกวาดไปรอบๆห้องในตำหนักของตนเอง ก็ต้องสะดุดกับหญิงงามนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆตนเองพร้อมกับจับมือของเขาไว้แน่น

"เจ้าเป็นผู้ใด?"

เทพธิดาเจียลี่รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

"ท่าน...ท่านจำข้ามิได้..."

องค์ชายหลินหยางหรือว่าอดีตจ้าววิหครีบชักมือออกมาจากการเกาะกุมของนางทันที สร้างความงุนงงสับสนแก่นางยิ่งนักที่คนอันเป็นที่รักจำนางมิได้

"มิแปลกอันใดหรอกว่าองค์ชายจะจำท่านมิได้"

เทพไฉ่เหอผู้ดูแลรักษาอาการขององค์ชายหลินหยางกล่าวขึ้นมา

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นท่านเทพไฉ่เหอแล้วนางเป็นผู้ใด?"

"ถวายบังคมองค์ชาย...ข้าน้อยดีใจนักที่ผ่านไปหนึ่งแสนปีแล้วพระองค์ยังจำข้าน้อยได้"

"หนึ่งแสนปีหมายความว่าอย่างไร?"

องค์ชายหลินหยางลุกขึ้นมานั่งทันที องค์ชายหลินหยางในชุดบรรทมสีขาวผมเผ้าปล่อยยาวสยายใบหน้านั้นขาวซีด เนื่องจากยังมีอาการบาดเจ็บอยู่มาก

"องค์ชายถูกจ้าววิหคแดนมารจับตัวไปขอรับ"

"เดี๋ยวนะ!...ข้าพอจะจำอะไรได้บ้างแล้วเรื่องในตอนนั้น..."

องค์ชายหลินหยางหันมามองเทพธิดาเจียลี่เหมือนกับอึดอัดที่จะเล่า เทพธิดาเจียลี่เมื่อรู้ตัวว่าเป็นส่วนเกินในการสนทนาก็ขอตัวออกไปในทันที

"หม่อมฉันขอตัวทูลลาเพคะ.."

ร่างงามระหงในชุดสีชมพูอ่อน ค่อยๆเดินออกมาจากตำหนักขององค์ชายหลินหยางอย่างช้าๆด้วยอาการที่สับสนที่เรื่องราวทั้งหมดกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ องค์ชายหลินหยางจำตนเองมิได้ ก็ไม่ต่างกับจ้าววิหคเฉินฟานอี้ได้จากนางไปแล้วอย่างถาวร ความเจ็บปวดในตอนนี้มิต่างกับตอนที่เขาตายจากไปจริงๆแม้แต่นิด

'เอาเถิดอย่างน้อยท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้นว่าข้าจะทำได้เพียงแค่เฝ้ามองท่านอยู่ห่างๆก็ตาม นับแต่นี้ต่อไปข้าจะไม่มากวนใจท่านอีก'

ไรท์:คอมเมนต์ติชมกันมาได้นะคะ...ยินดีน้อมรับทุกคำติชมค่ะ....รักคนอ่านที่น่ารักทุกคน