ทาสรักของจอมมาร

การสิ้นชีพของจอมมาร

จ้าววิหคเฉินฟานอี้กอดนางไว้แนบอกที่ในขณะนี้กำลังมีเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ

"เจ้าร้องไห้เพราะเหตุอันใดกัน?.."

"ข้ากลัว"

"กลัวเรื่องอะไรกัน?"

"กลัว..กลัวท่านจะเป็นอะไรไป.."

กล่าวพรางสะอื้นไปด้วย ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาจะเป็นอันใดไป เฉินฟานอี้โอบกอดนางไว้ลูบหลังเบาๆอย่างปลอบประโลมด้วยความอ่อนโยน ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นมาในจิตใจแต่มิสามารถอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้

"มิเคยมีผู้ใดกลัวข้าตายสักคน..ผู้คนในหกแดนนี้ต่างก็อยากให้ข้าตายทั้งสิ้น...เจ้าเป็นคนแรกกระมังที่มิอยากเห็นข้าตาย..ลี่เอ๋อร์"

"ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่..ท่านสัญญากับข้าได้หรือไม่?"

"เรื่องอะไรกันหืม.."

"ท่านจะไม่จากข้าไปไหนจะอยู่กับข้าตลอดไป"

กล่าวพรางเงยหน้าขึ้นไปสบตาของเฉินฟานอี้ ในดวงตานั้นยังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา จมูกโด่งเล็กนั้นแดงไปหมดเนื่องจากร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก

มือของจ้าววิหคยื่นมาปาดน้ำตาบนแก้มนวลออกไป ก่อนจะโอบกอดร่างบางเอาไว้แนบอกเช่นเดิมเขาหลับตาพริ้ม พอจะรู้ตัวเองแล้วว่ารู้สึกอย่างไรกับนางในตอนนี้

"ข้าสัญญาว่าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป"

"ข้าเกิดมาบนโลกนี้ด้วยความโดดเดี่ยวไม่มีแม้แต่พี่น้องหรือผู้ใดเลย ข้าเป็นเพียงดอกไม้ที่เกิดขึ้นเองบนตำหนักของเผ่าสวรรค์ เพราะได้รับไอเซียนขององค์เทพเทืยนซือหลายร้อยปีข้าเลยกลายร่างถือกำเนิดเป็นเซียนน้อยและมีองค์เทพเทียนซือซึ่งข้าเรียกว่าอาจารย์คอยปกป้องคุ้มครองข้าอยู่เสมอ แต่ ทว่าวันหนึ่งอาจารย์ของข้าดับขันธ์ไปเพราะสงคราม ข้าเลยเหลือตัวคนเดียวแถมยังโดนรังแกอยู่บ่อยๆ"

เสียงสั่นพร่าที่กล่าวออกมานั้นเบาหวิวดั่งสายลมพริ้ว เมื่อนึกถึงผู้เป็นอาจารย์ผู้ล่วงลับไปแล้ว หยดน้ำตาก็เริ่มจะเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

"ต่อไปนี้มิมีผู้ใดรังแกเจ้าได้อีกแล้ว...เพราะเจ้าคือของข้า..ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต"

"ถ้าเป็นเช่นนั้นท่านหยุดทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้ได้หรือไม่?...หยุดรุกรานเผ่าเทพสวรรค์เพื่อข้าได้หรือไม่?"

"ถ้าเป็นเรื่องนี้...ข้าคงทำให้เจ้าไม่ได้"

"เพราะในใจของท่านมิได้มีข้าเลย...เพราะในใจของท่าน..เห็นข้าเป็นเพียงสิ่งของที่เป็นของท่านใช่หรือไม่?"

"ข้า....."

"เผ่าเทพสวรรค์คือที่ที่กำเนิดของข้า...คือที่ที่ข้าเคยใช้ชีวิตอยู่..เคยมีอาจารย์ของข้าคอยปกป้องไว้ด้วยชีวิต"

"ถ้าหากข้าไม่รุกรานเผ่าสวรรค์เจ้าคิดว่า เผ่าเทพสวรรค์ของเจ้าจะไว้ชีวิตข้าเช่นนั้นหรือ?"

เทพธิดาเจียลี่ผละออกมาจากอ้อมแขนแกร่งนั้น แต่สายตาของนางยังคงจับจ้องสลับไปมาที่ดวงตาคมของจ้าววิหคเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นของเขาว่ามีนางอยู่บ้างหรือไม่ ประกายตาของเจียลี่แฝงแววความผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าจ้าววิหคมิได้มีนางในหัวใจเลย

"ช่างมันเถิดข้าคงขอท่านมากเกินไป...จอมมารอย่างท่านจะรักข้าได้อย่างไรกัน..ข้าคงคิดหวังมากจนเกินไป..ช่างน่าขันเสียจริง"

เทพธิดาเจียลี่หันหลังจะเดินออกมาจากตรงนั้นเพราะตอนนี้ความเจ็บปวดกำลังทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของนางเต็มทน ท้องฟ้ากำลังจะใกล้สว่าง สายลมเย็นยะเยือกที่พัดมาโดนใบหน้าของนางตอนนี้ไม่เท่ากับความเย็นเชียบในหัวใจของจ้าววิหคเฉินฟานอี้แม้แต่นิด

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าในใจของข้ามิได้มีเจ้า?"

เทพธิดาเจียลี่หยุดชะงัดทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะหันกลับไปหาจ้าววิหคอีกครั้ง

"ข้ารักเจ้า...ข้ารักเจ้า...ลี่เอ๋อร์..ข้ารักเจ้า!"

เสียงบอกรักที่ดังกังวานนั้นทำให้รอยยิ้มค่อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง เทพธิดาเจียลี่วิ่งเข้าไปสู่อ้อมกอดที่กำลังเปิดอ้ารับนางอยู่อีกครั้งในทันที

"ได้...ข้าจะกลับเผ่าวิหค...ข้าจะไม่ไปหาดาบวิเศษนั้นอีกแล้ว..แต่เจ้าต้องไปกับข้าดีหรือไม่...ดีหรือไม่ลี่เอ่อร์?"

น้ำตาของจอมมารใหลหลั่งรินลงมาทันทีเมื่อรู้ว่าในหัวใจของตนต้องการสิ่งใด ในหกแดนนี้เขาค้นพบแล้วว่าเขาต้องการแค่เจียลี่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

"ข้าก็รักท่าน...เฉินฟานอี้ข้าก็รักท่าน ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไป"

แต่ทว่าขณะนี้นั้น!บนท้องฟ้าเหนือแผ่นน้ำบนทะเลสาบ เกิดลมพายุพัดแรงขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับแสงสีทองอร่ามเต็มท้องฟ้า ปรากฏดาบสีทองเล่มหนึ่งหมุนเคว้งอยู่กลางอากาศ พร้อมส่องประกายสีทองออกไปทั่วบริเวณ ก่อนที่พายุนั้นจะเริ่มสงบลงเหลือเพียงสายลมที่พัดแรงจนกิ่งไม้ต้นไม้ที่กระทบเสียดสีกันเสียงดัง

วู้ดด~

วู้ววว~

ดาบเล่มนั้นยังคงลอยเด่นอยู่กลางอากาศพร้อมกับแสงสีทองที่หมุนไปรอบๆกำลังดูดกลืนไอสีดำ เสียงหวีดร้องของภูตผีปิศาจดังกังวานโหยหวนไปทั่วบริเวณ ฟังแล้วเย็นยะเยือกวังเวงในใจ

หวีดดดด! วี้ดดดด~

จางจิ้งกับองครัชทายาทเหว่ยหลี่หยางวิ่งออกมาในทันทีพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือแผ่นน้ำนั้น

"ดาบเหินฟ้าทลายปฐพี!"

"เฉินฟานอี้เจ้ารีบหนีไป ดาบเล่มนั้นเป็นดาบทำลายมารมันจะดูดกินไอมารและทำลายดวงจิตของเจ้า เจ้าหนีออกไปเฉินฟานอี้!"

องค์ชายเหว่ยหลี่หยางตะโกนออกมาเสียงดัง เพราะบัดนี้ตนนั้นมิอยากให้เฉินฟานอี้ต้องตายอีกต่อไปแล้ว

"มันเรื่องอะไรกันเพคะองค์ชาย!?"

เทพธิดาเจียลี่ตะโกนถามออกมาด้วยความตื่นตระหนก

"ดาบเล่มนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฆ่ามารและภูตผีปิศาจ...เจ้าหนีไปเฉินฟานอี้!"

"ห้ะ!"

"จางจิ้งเจ้าหนีไปไม่ต้องห่วงข้า...กลับแดนวิหคไปเดี่ยวนี้ นี่คือคำสั่งของข้า!"

เมื่อจ้าววิหคเห็นว่าทุกอย่างไม่ทันการณ์อีกแล้วเพราะบัดนี้แสงสีทองมาถึงตัวของตนแล้ว ก็รีบบอกให้จางจิ้งหนีไปในทันที

"นายท่าน...ข้าจะไปรอท่านที่แดนวิหค"

ร่างขององครักษ์จางจิ้งหายวับไปทันที ลำแสงของดาบเริ่มดูดกลืนร่างของจ้าววิหคเฉินฟานอี้เข้าไป

"จับมือข้าไว้...เฉินฟานอี้...อย่าปล่อยมือข้า!"

"มิเป็นไร...มิเป็นไร...ลี่เอ๋อร์...เจ้าจงใช้ชีวิตต่อไปให้ดีนะ....ข้ารักเจ้า.."

กล่าวเสร็จร่างของจ้าววิหคก็ถูกดูดเข้าไปในลำแสงที่ส่องลงมาจากท้องฟ้าในทันที

"อ๊ากกกก!"

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ดังขึ้น บัดนี้พลังมารถูกทำลายจนหมดสิ้น!ร่างของเขาก็หายวับไปเช่นกันเร็วปานสายฟ้าฟาด เสียงร้องของเทพธิดาเจียลี่ดังขึ้นมาด้วยความสะเทือนใจที่เห็นคนรักถูกพรากไปต่อหน้าต่อตา

"ไม่นะ!ไม่ๆๆองค์ชายท่านช่วยหน่อยองค์ชายท่านช่วยจ้าววิหคด้วย"

ไม่รอช้าเทพธิดาเจียลี่พาร่างของตนเองเหาะตามขึ้นไปกลางอากาศเพื่อตามหาร่างของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ทันที แต่ทว่ามิทันแล้วทุกอย่างหายไปจนหมดสิ้นแม้แต่ดาบเหินฟ้าทลายปฐพีก็หายไปเช่นกัน

"เจียลี่!"

องค์ชายรัชทายาทเหว่ยหลี่หยางเหาะตามขึ้นไปรับร่างที่หมดสติของเทพธิดาเจียลี่ ซึ่งขณะนี้ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ

"เจียลี่! เจี่ยลี่!"

ไรท์ร้องไห้แล้วนะ...คอมเมนต์กันมาได้นร้าาา