ทาสรักของจอมมาร

เจ้าคือของข้า

เทพธิดาเจียลี่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตนเอง แต่ทว่า ข้างๆนั้นมีจ้าววิหคเฉินฟานอี้นอนหลับอยู่เคียงข้างด้วย นางเผลอแอบจ้องมองจดจ่อไปที่ใบหน้าอันงดงามหล่อเหลา แม้เฉินฟานอี้จะเป็นจอมมารร้ายที่เล่าขานกันบนสวรรค์ชั้นฟ้าว่ามีหน้าตาที่น่าเกลียดน่ากลัวมีจิตใจโหดร้ายอำมหิต แต่ว่าตัวเป็นๆของเขาช่างรูปงามยิ่ง และในบัดนี้ตนก็ตกเป็นของจอมมารไปแล้วถึงสองครั้งสองครา ในภายหน้านั้นก็มิอาจรู้ได้ว่าจะรักษาชีวิตของตนเองไปได้จนถึงเมื่อใด

เพียงแค่ตกเป็นของจอมมารร้ายก็คงเป็นที่น่าเวทนาน่าอัปยศอดสูยิ่งของเทพธิดาอย่างเช่นนางและหลังจากนี้คงมิคิดจะกลับไปเผ่าสวรรค์อีกแล้ว ชีวิตนี้รอเพียงโดนจอมมารฆ่าตายเพียงเท่านั้น เทพธิดาเจียลี่ยังคงจ้องมองใบหน้าของเฉินฟานอี้ไม่วางตา สักพักเฉินฟานอี้ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างมิทันตั้งตัว! สายตาสบสายตาดั่งกับว่าเจียลี่นางจะโดนมนต์สะกดเข้าเสียแล้ว

สายตาคมกริบปานเหยี่ยวคู่นั้นที่จ้องมองมาไม่กระพริบเช่นกันทำให้จิตใจของนางสั่นหวั่นไหวปั่นป่วนไปหมด จนรู้สึกได้ว่าหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย พวงแก้มสีขาวนวลบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีเลือดจางๆ

"แอบมองข้างั้นหรือ?"

เสียงทุ่มน่าฟังนั้นถามขึ้นมาอย่างเบาหวิว

"ท่าน!"

เจียลี่รีบพลิกหันหลังให้เฉินฟานอี้ในทันทีเมื่อรู้ว่าโดนจับได้ว่าแอบเพ่งมองใบหน้าของเขาและอีกอย่างหนึ่ง เพราะสู้สายตาคมกล้าดั่งจะแผดเผานางให้มลายกลายเป็นเถ้าธุลีคู่นั้นไม่ได้อีกแล้ว

ทำไมท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดถึงเพียงนี้นี่ตนเป็นอันใดไป และเหตุใดต้องมาชื่นชมหน้าตาของเขา ทั้งๆที่โดนกระทำมิดีมิร้ายไปถึงสองครั้งสองครา ควรจะโกรธแค้นหรือไม่ เทพธิดาเจียลี่ได้แต่ถามตนเองเบาๆในใจซ้ำๆไปมา

มือแกร่งนั้นเลื่อนมาโอบเอวคอดเข้าไปกกกอด ความรู้สึกอบอุ่นแปลกประหลาดบังเกิดขึ้นมาในจิตใจ

ไม่สิ!

'ข้าจะรู้สึกอะไรกับจ้าววิหคแห่งเผ่ามารร้ายนี้มิได้ ถึงอย่างไรเสียข้าก็คือเผ่าเทพ..ต่อให้ข้าจะรู้สึกดีถึงเพียงใดก็ตาม แต่..เฉินฟานอี้นั้นมีสตรีมากมายนัก..คงไม่แคล้วต้องทุกข์ระทมขมขื่นเป็นแน่'

ร่างแกร่งนั้นยิ่งกอดกระชับแน่นขึ้นจนนางรู้สึกได้ ใจของเจียลี่ยิ่งสั่นระรัวเร็วดั่งกับว่าจะกระโดดออกมาข้างนอกเสียให้ได้อย่างไรอย่างนั้น ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นในทันทีเพราะคงนอนอยู่ต่อมิได้อีกต่อไป แต่ถูกวงแขนแข็งดั่งเหล็กนั่นตรึงไว้แน่น

"จะรีบไปไหน..ยังไม่สว่าง"

"เหตุใดท่านต้องมานอนห้องข้า?"

"เจ้าคือของข้า..ข้าจะนอนกับเจ้าตอนไหนก็ได้"

เสียงเข้มนั้นกล่าวออกมาด้วยอารมณ์ที่คล้ายโดนขัดใจ วงแขนของเฉินฟานอี้ยังคงตรึงร่างของนางไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน เทพธิดาเจียลี่ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ปล่อยให้จ้าววิหคเฉินฟานอี้กอดต่อไปอย่างมิได้ขัดขืนอีก เพราะถ้าทำให้เขาโกรธ เฉินฟานอี้อาจจะลงโทษนางอีกครั้ง พอคิดถึงบทลงโทษอันอ่อนหวานนั้นแก้มของนางก็แดงปลั่งขึ้นมาอีกครั้ง

"คิดอันใดอยู่..?"

จ้าวิหคกระซิบถามขึ้นมาข้างๆหูเสียงแผ่วเบา ทำเอาเจียลี่ขนลุกซู่

"ข้าหลับแล้ว..."

"หลับแล้วงั้นหรือ? ทำไมยังกล่าววาจาได้"

"ข้าหลับแล้วจริงๆ"

เทพธิดาเจียลี่เอามือปิดใบหน้าของตนเองก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับลง จ้าววิหคเฉินฟานอี้ยิ้มออกมาเบาๆอย่างลืมตัวกับการกระทำของนาง จ้าววิหคเฉินฟานอี้รอจนนางหลับไปจริงๆถึงจะยอมออกไปข้างนอกเพราะบัดนี้มีเรื่องหารือกับองครักษ์คนสนิทอย่างจางจิ้ง

ปรากฏร่างจ้าววิหคในห้องลับห้องหนึ่งที่ไว้สำหรับเจรจาหารือเรื่องงานเป็นการส่วนตัวกับจางจิ้งองครักษ์คนสนิท

"จางจิ้ง..ข้าว่าจะไปเมืองมนุษย์เพื่อชิงกระบี่เหินฟ้าทำลายปฐพีมาเป็นของเผ่าวิหคเราให้ได้..เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"

"เรียนนายท่าน...ข้าไปสืบเรื่องนี้มาแล้ว...บัดนี้กระบี่วิเศษเล่มนั้นยังมิได้ตกอยู่ในมือของผู้ใด..หากนายท่านจะไปเมืองมนุษย์ข้าจางจิ้งจะตามไปรับใช้นายท่านด้วยขอรับ"

จ้าววิหคพยักหน้าให้องครักษ์จางจิ้งก่อนจะคิดใคร่ครวญเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างก่อนจะออกเดินทาง

"ข้าจะพาเซียนน้อยไปด้วย.."

"เอ่อ...คือว่าไม่ดีกระมังขอรับ"

จ้าววิหคเฉินฟานอี้นิ่งคิดใคร่ครวญอีกครั้ง

จางจิ้งรู้สึกแปลกใจช่วงนี้นายของเขามีท่าทีที่สุขุมขึ้น มิได้กราดเกรี้ยวดั่งเก่าก่อนจนจางจิ้งรู้สึกได้ ปกตินายท่านมิค่อยถามความเห็นเรื่องงานเท่าใดนัก

"เอาเถิด..เรื่องนี้ค่อยว่ากันอีกที..เจ้าไปแจ้งแก่หัวหน้าจอมมารในทิศต่างๆให้รู้แจ้ง...ภายในสองถึงสามวันนี้ข้าจะออกเดินทาง..มิต้องพากันมาพบข้า..ให้ดูแลเขตพื้นที่ในปกครองตนให้ดี..แล้วงานคัดเลือกสนมที่จะจัดปีนี้...รอข้ากลับมาจากเมืองมนุษย์ก่อนค่อยว่ากันอีกที"

"ข้าจะไปทำตามบัญชาของนายท่านทันทีขอรับ"

ร่างมารขององครักษ์จางจิ้งก็แปรเปลี่ยนเป็นไอสีดำพวยพุ่งหายวับไปในทันทีที่ได้รับคำสั่ง จ้าววิหคกำลังใคร่ครวญคิดถึงเรื่องที่จะนำเทพธิดาเจียลี่ติดตามไปด้วย เพราะตนมิไว้ใจนางให้อยู่ในเผ่ามารหากมิมีตนคอยปกป้องคุ้มครอง อย่างไรเสียก็จะต้องนำพานางเดินทางไปด้วยอยู่ดี

รุ่งอรุณของวันใหม่ในเผ่าวิหค

เทพธิดาเจียลี่ตื่นขึ้นมาอีกครา ก่อนจะสำรวจตนเองว่าโดนกระทำอะไรหรือไม่ตอนที่เผลอหลับไป แต่ทว่า..มิได้เป็นกระไรทั้งสิ้นก็ยิ้มกว้างออกมา สักพักเสี่ยวชิงสาวรับใช้ส่วนตัวของตนเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่นให้นางล้างหน้า

"นายหญิงท่านหายไปที่ใดเมื่อวานข้าเกือบโดนนายท่านฆ่าตาย...คราวหลังอย่างทำเช่นนั้นอีกนะเจ้าคะ?"

เสี่ยวชิงวางอ่างใส่น้ำอุ่นขนาดเล็กไว้ข้างๆก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจนิดๆ

"ข้าลืมไปเลยว่าเจ้าจะต้องเดือดร้อน..ข้าขออภัยเจ้าด้วยนะเสี่ยวชิง...เจ้าอย่าโกรธเคืองข้าเลยนะ"

เสี่ยวชิงสาวใช้ยิ้มออกมาทันทีกับท่าทีสดใสและน้ำเสียงอ่อนหวานของผู้เป็นนาย พรางคิดสตรีเผ่าเทพผู้นี้ช่างงดงามและมีจิตใจที่ดียิ่ง นางสัมผัสได้จากแววตาของเทพธิดาเจี่ยลี่

"นายท่านอนุญาตให้ท่านออกไปเดินเล่นได้..ข้าจะพาท่านไปเจ้าค่ะ"

"จริงหรือไม่...ข้ารู้สึกอุดอู้พอดีเลย..ไปกันเลยดีหรือไม่เสี่ยวชิง?"

"ท่านต้องรับอาหารเช้าเสียก่อนเจ้าค่ะ...และต้องสัญญากับข้าว่าจะไม่คิดหนีไปอีก..แล้วข้าจะพาท่านไป"

"ข้าสัญญา...จริงแท้แน่นอน"

เทพธิดาเจียลี่ยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับชูนิ้วสามนิ้วสัญญากับเสี่ยวชิงด้วยรอยยิ้มสดใส ดั่งกับว่าโลกใบนี้มีผีเสื้อบินวนไปมาเต็มท้องฟ้าเพราะรอยยิ้มอันงดงามนั้น สมกับเป็นเทพธิดาบนสวรรค์ชั้นฟ้ายิ่งนัก