ทาสรักของจอมมาร

เริ่มรู้หัวใจตัวเอง

เทพธิดาเจียลี่ตื่นเต้นเพลิดเพลินกับทัศนียภาพตรงหน้ามากเมื่อเสี่ยวชิงพาออกมาเดินเล่นภายนอก สถานที่แห่งนี้ช่างสวยงามดั่งกับว่าถูกนิรมิตบันดาลขึ้นมา

ทะเลสาบที่ถูกรายล้อมไปด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจีและทุ่งดอกไม้หลากสีติดกับเนินเขาข้างๆปราสาทในเผ่าวิหคที่นางถูกจับมาขังไว้ในตอนนี้คงไม่เรียกว่าถูกขังแล้วกระมังเพราะจ้าววิหคอนุญาตให้นางไปได้ทุกที่ของแดนวิหคแล้ว

อันที่จริงถึงจะถูกนิรมิตมาก็ไม่แปลกกระไรเพราะพลังของจ้าววิหคผู้แก่กล้านั้นสามารถจะทำกระไรก็ย่อมได้อยู่แล้ว ขนาดกระทำมิดีมิร้ายกับตนเอง ก็ยังทำจนสำเร็จถึงตอนนี้คงไม่ใช่เพียงแต่ร่างกายแล้วกระมังดูเหมือนว่าจิตใจของนางก็เหมือนจะถูกจ้าววิหคขโมยไปด้วย

"เจ้าเป็นใคร?"

ปรากฏร่างของแม่นางเผ่าวิหคผู้หนึ่งต่อหน้าเทพธิดาเจียลี่ สายตาที่จับจ้องมามีแววของความพิโรธโกรธขึ้งอยู่ไม่น้อย

"เรียนแม่นางเลี่ยงรุ่ยแม่นางผู้นี้คือนายหญิงของข้า"

เสี่ยวชิงกล่าวแนะนำให้เลี่ยงรุ่ยรู้แจ้ง เลี่ยงรุ่ยเป็นแม่นางที่แต่งตัวคล้ายบุรุษ ถึงกระนั้นหน้าตาของนางก็ดีมิใช่น้อยถึงจะนิยมใส่ชุดสีดำหรือสีแดงสดอยู่ตลอดเวลา นางคือสมุนอีกผู้หนึ่งของจ้าววิหค

แต่ทว่าความจริงแล้วนางคิดหวังจะเป็นราชินีของจ้าววิหคอยู่ตลอดเวลาเพราะเลี่ยงรุ่ยผู้นี้หลงรักจ้าววิหคเฉินฟานอี้เสียเต็มหัวใจ จึงมิพอใจแม่นางผู้ใดที่คิดจะมาเป็นคู่แข่งทางหัวใจของตน

"เหตุใดเจ้าจึงมีนายหญิงนอกจากนายท่านแล้ว..นางมีสถานะเป็นกระไรกับจ้าววิหค?"

เลี่ยงรุ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มมิพอใจเป็นอันมากดั่งคนหวงสิ่งของก็ไม่ปาน เจียลี่ทอดถอนลมหายใจออกมาเบาๆแต่มิกล่าววาจาใดออกมา พรางครุ่นคิดแม่นางเลี่ยงรุ่ยผู้นี้คงจะเป็นภริยาอีกคนหนึ่งของเฉินฟานอี้เป็นแน่ ถึงได้แสดงท่าทางหึงหวงออกมาเช่นนี้ ท่านจ้าววิหคคงจะมีฮูหยินไปทั่วเผ่าวิหคเป็นร้อยเป็นพันคนกระมัง ยิ่งคิดความเจ็บแปลบก็พุ่งเข้ามาในหัวใจ

"นางเป็นของข้าเองเลี่ยงรุ่ย"

ทันใดนั้น!เสียงของจ้าววิหคก็โพล่งขึ้นมาในทันทีทันใด พร้อมๆกับร่างงามสง่าในชุดสีดำตัดสีแดงปรากฏกายขึ้นมาต่อหน้าทุกคน

"คาราวะนายท่าน...ข้าน้อยขอภัยเจ้าค่ะ..ข้าน้อยล่วงเกินแล้ว"

เลี่ยงรุ่ยรีบกำนับท่านจ้าววิหคพร้อมกับกล่าวคำขออภัยในทันที เพราะไม่คิดว่าจ้าววิหคจะมาปรากฏกายต่อหน้าในตอนที่ตนแสดงกิริยาไม่ดีออกมาเช่นนี้ และคิดไม่ถึงว่านางคือฮูหยินของจ้าววิหค

"ถ้าข้าเห็นเจ้าแสดงกิริยากล่าววาจาแบบนี้ต่อหน้าฮูหยินของข้าอีก...ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย!"

ไม่เพียงแต่ขู่เท่านั้นแต่ประกายตาของเจ้าวิหคดั่งไฟที่พร้อมจะแผดเผาเลี่ยงรุ่ยให้มลายกลายเป็นเถ้าธุลีได้ในชั่วพริบตาเดียว

"ห๊ะ!...ท่านจ้าววิหค..อย่าถึงขั้นนั้นเลยเจ้าค่ะ...นางมิทันจะกระทำอันใดข้าเลย.."

เทพธิดาเจียลี่รีบห้ามปรามทันทีที่คิดว่าเรื่องกำลังจะไปกันใหญ่ถึงขั้นจะฆ่าแกงกันง่ายดาย ซึ่งบนเผ่าเทพสวรรค์ของตนมิกระทำกันแบบนี้ ก่อนจะให้ผู้ใดตายต้องทำความผิดมหันต์เสียก่อนถึงจะถูกตัดสินโทษโดยราชาสวรรค์ผู้ปกครองสูงสุดของสวรรค์ชั้นฟ้า

"นับว่าคราวนี้เจ้ารอดไป..ข้าจะมิเอาเรื่องเจ้าเลี่ยงรุ่ย..กลับกันเถิดฮูหยินของข้า.."

"ฮูหยินของข้า..คือกระไร?"

เทพธิดาเจียลี่กระซิบถามออกมาเบาๆ

"เจ้าจงหุบปากให้เงียบถ้าอยากจะอยู่รอดปลอดภัยตอนที่มิมีข้าคอยปกป้องคุ้มครอง..เล่นไปตามบทบาทที่ข้าบอกก็พอ.."

จ้าววิหคกระซิบกระซาบแจ้งความกระจ่างแก่ใจให้เทพธิดาเจียลี่รู้ในขณะที่กำลังโอบกอดร่างบางของเจียลี่อยู่แสร้งกระทำว่ารักนางเสียมากมาย

ถึงแม้นว่าภายในใจนางจะพึงใจต่อการกระทำแบบนี้แต่ทว่าได้แต่ย้ำต่อตนเองว่าจ้าววิหคเฉินฟานอี้แค่เสแสร้งแกล้งแสดงออกมาเพียงเท่านั้น

เลี่ยงรุ่ยมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวดพร้อมกับเก็บความแค้นเอาไว้ภายในจิตใจ และครุ่นคิดหาวิธีที่จะกำจัดแม่นางเจียลี่ผู้นั้นออกจากเผ่าวิหค

ถึงกระนั้นก็นึกแปลกใจที่นายท่านของตนมีใจให้กับแม่นางผู้นี้เพราะว่าหลายหมื่นปีมานี้จ้าววิหคเฉินฟานอี้ถึงแม้นจะชอบเสพสุขกับสตรีก็มิเคยมอบหัวใจรักให้สตรีนางไหนแม้แต่คนเดียว คิดได้ดังนั้นก็ยิ่งเพิ่มความอิจฉาริษยายิ่งขึ้นไปอีก

"ท่านปล่อยข้าได้แล้วกระมัง"

เมื่อเข้ามาถึงหอนอนของตนเอง เทพธิดาเจียลี่ก็บอกจ้าววิหคให้ปล่อยนางในที เพราะรู้สึกว่าวงแขนนั้นจะรัดแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิมไปอีก

"ถ้าข้าไปมิทันเจ้าได้เจ็บตัวเป็นแน่..ข้ายังมิมีความดีให้เจ้าต้องขอบคุณสักคำเชียวหรือ?"

"ทำไมข้าต้องขอบคุณท่านด้วย..ในเมื่อท่านปล่อยให้ฮูหยินคนที่เท่าไหร่ของท่านออกมารังแกข้า..เช่นนั้นแล้ว..มันก็คือความผิดของท่านมิได้เป็นความดีความชอบแต่อย่างใดเจ้าค่ะ"

เจียลี่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันนิดๆ เพราะรู้สึกน้อยใจจ้าววิหคเฉินฟานอี้จริงๆ

"ฮูหยิน...เจ้าหมายถึงเลี่ยงรุ่ยเช่นนั้นหรือ?"

"เช่นนั้นเจ้าค่ะ...ฮูหยินของท่านคงจะเต็มเผ่าวิหคไปหมด...เห็นทีข้าคงต้องระวังตัวยิ่งกว่าเดิมเสียแล้ว เพราะย่างก้าวไปทิศทางใดก็คงจะเจอภริยาของท่านเต็มไปเสียหมด!"

กล่าวประชดประชันพรางนั่งหันหลังให้จ้าววิหคเพราะบัดนี้น้ำตาเจ้ากรรมกำลังจะไหลซึมออกมา เนื่องจากเกิดความน้อยใจเสียใจอย่างที่มิทันรู้ตัว

"เจ้าอย่าได้กังวลเลย..ทันทีที่ข้าประกาศว่าเจ้าเป็นของข้า..ก็จะมิมี..ฮูหยินหรือสนมคนใดย่างกรายเข้ามาทำร้ายเจ้าเป็นแน่..จงเชื่อใจข้าเถิด..ลี่เอ๋อร์"

จ้าววิหคกล่าวออกมายิ่งย้ำให้นางรู้ว่าตนนั้นมีภริยาเยอะจริงๆ ทำให้เจียลี่ถึงกับแอบหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดออกมาเบาๆ

"ท่านไปเสียเถิด...ข้าอยากอยู่คนเดียว"

"เจ้าเป็นกระไร...โกรธอันใดข้าอีก...ข้าก็บอกแล้วไงว่ามิมีผู้ใดจะมาทำร้ายเจ้าได้"

จ้าววิหคจับไหล่ของเทพธิดาเจียลี่ให้หันหน้ามาหาตนแต่นางขัดขืน เฉินฟานอี้ได้แต่ทอดถอนใจออกมาเบาๆ เพราะมิเข้าใจกับท่าทางของนางว่าขุ่นเคืองตนเรื่องอันใด

"ได้ข้าไปก็ได้!..งั้นข้าจะมาหาเจ้าคืนนี้"

กล่าวเสร็จร่างของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ก็หายวับไปทันทีพร้อมกับไอสีดำพวยพุ่งออกไป เทพธิดาเจียลี่หันมองตามไอดำนั้นไปทันที

"นี่ท่าน!..."

เทพธิดาเจียลี่ไม่คิดว่าจ้าววิหคจะไปจริงๆทั้งๆที่นางยังขุ่นข้องเคืองใจอยู่เช่นนี้ แต่ทว่า!เมื่อได้สติขึ้นมา ก็รู้ตัวในทันทีว่าตนเองนั้นกำลังหึงหวงจ้าววิหคเฉินฟานอี้ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ตนมิควรจะรู้สึกแบบนี้ ต้องย้ำในใจซ้ำไปซ้ำมาว่าตนเองคือเทพธิดาแห่งเผ่าเทพสวรรค์ที่ไม่ถูกกับเผ่าวิหค ตนกับจ้าววิหคเฉินฟานอี้เป็นเส้นขนานที่มิอาจมาบรรจบกันได้

"แต่ว่าเหตุใดพอคิดได้เช่นนี้...ข้าถึงได้ปวดใจยิ่งนัก.."

น้ำตาแห่งความสับสนและเจ็บปวดค่อยๆหยดลงมาบนใบหน้างามทันที อนึ่งคือตอนนี้เทพธิดาเจียลี่เริ่มจะรู้ใจตนเองว่าหลงรักจอมมารร้ายไปเสียแล้ว ถึงแม้นว่ามันจะเป็นสิ่งที่มิควรที่เทพธิดาแห่งเทพสวรรค์ชั้นฟ้าอย่างตนจะมาหลงรักจอมมารร้ายที่จะฆ่าตนเองตายวันไหนก็มิอาจรู้ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทุกอณูส่วนในร่างกายจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดมิได้

จากไรท์:ฝากกดติดตาม กดคอมเมนต์กันเข้ามาได้นะคะ?❤