ทาสรักของจอมมาร

เจ้ามิมีสิทธิ์ขัดขืนข้า Nc

"ปล่อยข้าเถอะ"

กล่าวพรางผลักไปตรงอกแกร่งนั้นหลังจากที่เฉินฟานอี้ถอนรอยจูบออกมาปล่อยให้ตนได้หายใจ

"เจ้ามิมีสิทธิ์ขัดขืนข้า...เจ้าเป็นของข้า.."

ถึงจะโดนผลักแต่ก็มิอาจต้านทานร่างแกร่งของจอมมารได้ ถึงกระนั้นเขาก็ยังทำตามที่ใจตนปรารถนาอยู่เช่นเดิม

"ข้ารู้ตัวดีว่าข้าเป็นผู้ใด...ท่านหาต้องย้ำข้าบ่อยๆก็ได้กระมัง"

"หากรู้ตัวเช่นนั้นแล้วก็ต้องรู้ไว้ด้วย..ผู้ใดที่อยู่ภายใต้อานัสของข้า...ไม่มีสิทธิ์ขัดใจข้าได้ทั้งนั้น"

คำกล่าวที่เยียบเย็นของเฉินฟานอี้ทำเอาเจี่ยลี่ถึงสะท้านเข้ามาถึงจิตใจ บางครั้งนางก็ลืมนึกไปว่าเขาคือจอมมารร้ายผู้มิมีหัวจิตหัวใจ นางมิควรคาดหวังอะไรกับจ้าววิหคเฉินฟานอี้ผู้นี้ว่าเขาจะนึกเมตตาปราณีถึงแม้บางคราดูเหมือนว่าจะเอาใจนางก็ตาม...แต่ความจริงแท้เขาก็คือจอมมารร้ายอยู่ดี

จูบของจ้าววิหคยังคงซุกไซร์อยู่ตรงซอกคอขาวเนียน เจียลี่หลับตาพริ้มปล่อยให้เขาทำไปตามใจที่ปรารถนา บัดนี้บนเรือนร่างของนางมิมีเหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว มือแกร่งนั้นลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างปากก็จูบไปทั่วทุกพื้นที่ของร่างเพรียวขาวโพลน

ประทุมถันเต่งตึงที่ไร้พันธนาการ กำลังอวดสายตาของเฉินฟานอี้อยู่ในขณะนี้ เขาเริ่มใช้ปากเข้ามาดูดงับโลมเลียตรงยอดสีชมพูอย่างหิวกระหาย พร้อมกับบีบคลึงอย่างเร่าร้อน

"โอว~"

เสียงครางที่เผลอหลุดออกมาจากลำคอระหง เมื่อถูกลิ้นร้อนโลมเลียดูดดื่ม ทำให้ทุกอณูบนเรือนร่างซ่านสยิวรัญจวนไปทุกที่ ถึงแม้นว่าคราแรกนั้นจะดูเหมือนกับว่ามิเต็มอกเต็มใจ แต่อารมณ์ปรารถนาที่ถูกปลุกออกมาในขณะนี้นั้นมิอาจจะต้านทานไหว

ร่างแกร่งเปลือยเปล่าคร่อมขึ้นมาทาบทับผนึกกับร่างของนางอย่างเต็มที่ เจียลี่เผลอกอดลูบไล้ไปบนแผ่นหลังกำยำนั้น เขาค่อยๆเลื่อนริมฝีปากลากลิ้นลงไปเรื่อยๆ ดั่งกับว่าหิวกระหายนางไปทุกๆที่บนเรือนร่าง

ขาเรียวถูกแยกออกจากกันอีกครั้ง

"ข้าคงไปมิได้หากมิได้ดื่มน้ำหวานของเจ้า.."

จ้าววิหคมองไปตรงร่องสวาทที่มีน้ำหวานไหลออกมาเจิ่งนอง มุมปากยกขึ้นยิ้มอ่อนเล็กน้อยพอใจที่ตนทำให้นางมีความปรารถนาถึงกับหลั่งน้ำสวรรค์ออกมามากมายเพียงนี้

เฉินฟานอี้มิรอช้ารีบก้มหน้าเข้าไปตรงกลางระหว่างกลีบนั้น เขาเอานิ้วมือแหวกกลีบชมพูออกก่อนจะตามไปด้วยลิ้นสาก ปาดไปมาตรงรูร่องพร้อมกับดูดเลียดื่มด่ำกับน้ำหวานจนไม่เหลือแม้เพียงสักหยด

"อาส์~...ท่านกำลังทรมานข้า"

เจียลี่ที่ตอนนี้บิดร่างไปมาด้วยความเสียวอย่างสุดขีด เมื่อโดนลิ้นเข้าไปตรงจุดนั้น กายที่เอ่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ความปรารถนาที่แรงกล้าในตอนนี้ขอแค่เพียงจ้าววิหคปลดปล่อยนางเสียที

"ช่วยข้าด้วยเถิด"

"อยากให้ข้าช่วงสิ่งใดก็กล่าวมา"

"เอา..อูย~...เอามันเข้ามา...เอาสิ่งนั้นเข้ามาในร่างของข้า.."

"ได้.."

จ้าววิหคเฟินฟานอี้ผละออกมาจากจุดนั้น แล้วนอนราบลงไปบนเตียงกว้าง ก่อนจะอุ้มร่างขาวโพลนของนาง ขึ้นมานั่งบนร่างกำยำ เขาลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับอุ้มร่างของเจียลี่เอามังกรที่กำลังแข็งชูชันสอดแทรกลงไประหว่างกลีบนั้นในท่านั่ง

สวบ~

"โอว~..."

สะโพกผายนั้นโดนมือหนาจับขย่มลงมาอย่างเป็นจังหวะ

ฉึกๆ!

เสียงดังจากการกระแทกของอวัยวะแรงระรัวออกมาตามจังหวะหฤหรรษ์ แขนเรียวเริ่มคล้องกอดบนรอบๆลำคอของจ้าววิหค พร้อมกับขย่มบังคับจังหวะเสียเอง นางเริ่มเร่งจังหวะที่แรงขึ้น

"อ่าส์~"

"เจ้าเก่งขึ้นมาก..ลี่เอ๋อร์..โอว~"

เฉินฟานอี้จับนางนอนราบลงไปบนเตียงก่อนจะเป็นฝ่ายบังคับจังหวะเองบ้างเนื่องจากความเสียวกระสันที่มิอาจทานทนได้อีกต่อไป หลังจากที่นางนั้นตอดรัดเจ้ามังกรไปหลายรอบแล้ว

"ข้าเอง.."

จ้าววิหคขยับสะโพกของนางให้เข้ามาอีกเพื่อกระชับท่อนมหึมานั้นให้พอดีกับรูร่องแล้วเร่งมือกระแทกกระทั้นลงไปอีกครั้ง

ตั่บ!ตั่บ!

จังหวะที่รุนกว่าครั้งใดๆ เพราะดูเหมือนว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่ต้องการแล้ว

"โอว...พอได้แล้ว..พอเถอะท่านจอมมารข้ามิไหวแล้ว"

เสียงสั่นเครือนั้นร้องขอให้จ้าววิหคหยุดเสียที เพราะเหมือนเขาจะรุนแรงขึ้น

"อ่าส์~"

ตั่บๆๆ!

สิ้นเสียงกระแทกสองสามครั้ง น้ำรักขาวขุ่นก็ฉีดเข้าไปในรูร่องของนางในทันทีแล้วร่างกำยำนั้นก็ล้มลงนอนข้างๆเทพธิดาเจียลี่

น้ำตาใสๆเริ่มไหลซึมออกมาบนแก้มนวล ความรู้สึกเจ็บปวดสะสมแปรเปลี่ยนออกมาเป็นหยาดน้ำตาใสๆอย่างมิรู้ตัว เพราะบัดนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าต้องการความรักตอบจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นจอมมารร้าย

"ร้องไห้เพราะเหตุอันใด"

"ท่านไปเถิดอย่าได้ใส่ใจข้า.."

"ได้...เจ้าคงมิพึงพอใจที่ข้าอยู่ใกล้ๆสินะ..ข้าจะไปเดี๋ยวนี้..ไปตามที่เจ้าต้องการ"

น้ำเสียงที่กล่าวออกมานั้นเกรี้ยวกราดพอสมควรอย่างมิพอใจเพราะสาเหตุใดนางถึงมิพึงใจตนอยู่ร่ำไป

เมื่อไอมารพวยพุ่งหายวับออกไปจากห้อง เทพธิดาเจียลี่ก็ปล่อยโฮออกมาทันที ช่างน่าขันน่าสมเพชตัวเองเสียเหลือเกิน ที่ไปหลงรักจอมมารร้ายที่เป็นจ้าววิหคของเผ่าวิหคดินแดนที่รวบรวมเหล่ามารร้ายไว้เช่นนี้

พรางคิดขึ้นมาได้ว่าจ้าววิหคเฉินฟานอี้จะไปทำอันใดที่แดนมนุษย์ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาในทันที

"ข้าจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้...ต้องไปเผ่ามนุษย์..ไปขวางจ้าววิหคมิให้นำกระบี่วิเศษไปได้.."