บทที่ 3 หลักฐานสีแดง 2
1616 คำ
ธัญญ์หยิบแก้วเหล้ามากระดกรวดเดียวจนหมด ก่อนจะฝังจมูกลงบนสองเต้าอวบที่ท้าทายสายตา แสงสว่างในห้องนอนเผยให้เห็นรอยจาง ๆ ที่เขาฝากเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน และเมื่อเขาสบตากับสาวสวยตรงหน้า เธอก็รีบแก้ตัวอย่างรีบร้อนทันที
“ฝีมือของคุณนะคะ แก้มไม่ได้ยุ่งกับใครที่ไหนจริง ๆ” ปัณณิกาไม่ได้พูดต่อ เพราะเนื้ออ่อน ๆ ของเธอถูกฝากรอยหวามเพิ่มเติมเสียแล้ว
ริมฝีปากหยักประทับลงบนยอดสีสวย เรียกเสียงครางของคนไร้ประสบการณ์ได้เป็นอย่างดี แต่พอถูกขบเม้มดูดดึงรุนแรงมากเข้า ปัณณิกาก็เริ่มที่จะขยับตัวออกห่าง เพราะความรู้สึกเร่าร้อนพุ่งสูงเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ไหว
คนที่ชำนาญเรื่องบนเตียงมากกว่าอาศัยจังหวะนั้นใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงขาสั้นและแพนตี้ลงไปกองที่ข้อเท้าเล็ก ๆ ขยับอีกนิดเดียว ทั้งปัณณิกาและตัวเขาก็เปลือยเปล่าไม่ต่างกัน
“จำที่ทำวันนั้นได้ไหม”
“จำได้ค่ะ” ปัณณิกาเสมองไปทางอื่น เธอเคยสัมผัสความใหญ่โตของเขาแล้ว แต่พอเห็นชัด ๆ กลับทำใจมองไม่ได้
ทว่าธัญญ์กลับไม่ยอมให้แม่สาวหน้าหวานมองไปทางอื่น เขาจับคางของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากัน ก่อนจะกระซิบบอกด้วยประโยคที่ฟังแล้วร้อนรุ่มหัวใจสาวเป็นที่สุด
“ฉันชอบแบบคืนนั้น” สิ้นเสียงกระซิบของธัญญ์ มือน้อย ๆ ก็กลับมาทำหน้าที่อย่างที่ควรจะทำตั้งแต่แรกทันที
เธอปล่อยให้เขาประทับรอยทั่วร่าง เว้นแต่ริมฝีปากเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกจับจอง มือใหญ่บีบเคล้นสะโพกสวยที่เขาตั้งใจเอาไว้ว่าจะขอให้เธอหันหลังเพื่อที่จะมองมันชัด ๆ ให้สมใจ
“ทำช้า ๆ หน่อย” ในขณะที่พูดแบบนั้น เขาก็ส่งนิ้วสากเข้าสำรวจช่องทางสวาท เธอสะดุ้งไม่ต่างจากครั้งแรก ทว่าคราวนี้ชุ่มฉ่ำจนเขาไม่อยากจะเสียเวลารออะไรอีก
“หันหลัง”
“อะไรนะคะ?” ปัณณิกาละมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่อย่างไม่เข้าใจนัก
“ทำตามที่ฉันสั่งสิแก้มหวาน” พอเธอหันหลังให้ ธัญญ์ก็รีบเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวมอย่างรวดเร็ว ถึงใบรับรองแพทย์จะยืนยันว่าเธอสะอาด ทว่าเขาก็ไม่เคยคิดที่จะเสี่ยง
มือหนาฟาดลงบนบั้นท้ายอวบเบา ๆ เรียกเสียงร้องของสาวสวยที่ยังไม่รู้เรื่องราวว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นได้เป็นอย่างดี
“คุณจะให้แก้มทำต่อเลยไหมคะ”
เธอถามเสียงสั่น ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกสั่งให้นั่งเฉย ๆ ทว่าพอมือหนาจับสะโพกเธอยกขึ้นสูง ปัณณิกาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเขาคิดจะทำอะไร
ทว่าเธอยังไม่ทันจะได้ร้องห้าม บั้นท้ายสวยก็ถูกกดลงจนสุดความยาวใหญ่ในเสี้ยววินาที!
เสียงกรีดร้องเบา ๆ หลุดจากปากของปัณณิกา น้ำตาของเธอไหลพรากเพราะความเจ็บที่ถูกมอบให้อย่างกะทันหัน ส่วนอีกฝ่ายนั้นกำลังพอใจกับความคับแน่นที่ตอดรัดเบื้องล่าง จนถึงขั้นส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ
“ขยับหน่อยสิแก้มหวาน”
“ค่ะ” เสียงสั่นเครือของปัณณิกาทำให้คนฟังรู้สึกสงสัยอยู่ในใจลึก ๆ แต่ก็สรุปเอาเองว่าเธอคงจะแค่จุกเพราะถูกรุกหนักโดยไม่ทันตั้งตัว ทว่าพอบั้นท้ายงามงอนนั่นไม่ยอมขยับ ธัญญ์ก็จะเริ่มที่จะหงุดหงิดเพราะเขาเองก็ต้องการจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
“แก้มหวาน ทำไมเธอยังไม่ยอมทำหน้าที่ของตัวเองอีก”
“แก้ม…”
“อะไรอีก!” เขาไม่ซ่อนความรำคาญ ไม่ชำนาญเขาไม่เคยว่า แต่ถ้าปล่อยให้อารมณ์ค้างแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“แก้มเจ็บค่ะ…”
“ทำไมยังเจ็บอยู่อีก”
น้ำเสียงของธัญญ์ทำให้คนที่กำลังเจ็บต้องกัดฟันสู้ เขาจ่ายค่าตัวเธอแพงและสมควรได้สิ่งที่คุ้มค่ากลับไป
ปัณณิกาข่มความเจ็บและค่อย ๆ ยกสะโพกขึ้นสูง เธออ่านเจอว่าต้องยกสะโพกให้สูงและเคลื่อนตัวลงมาเต็มแรงอีกฝ่ายจึงจะพอใจ แต่พอเอาเข้าจริง แค่ขยับนิดเดียวเธอก็แทบจะขาดใจตายแล้ว
“ชักช้าจริง!” ธัญญ์อารมณ์เสียหนัก เพราะรู้สึกไม่สนุกดั่งที่ใจหวัง มือหนาจึงเริ่มจัดการขับเคลื่อนทุกอย่างด้วยตัวเอง เขายกสะโพกของเธอขึ้นลงแรง ๆ อยู่หลายครั้ง และพอทุกอย่างเริ่มจะเป็นไปตามที่ต้องการ เขาก็สั่งให้เธอหันกลับมามองหน้ากัน
“แก้มหวาน ฉันบอกให้หันมา!” เสียงตะคอกส่งผลให้มือเรียวยกขึ้นระดับเดียวกับใบหน้า เพื่อจัดการหลักฐานที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว
ท่าทางคล้ายกับคนกำลังปาดน้ำตา กอปรกับเสียงสะอื้นเบา ๆ ทำให้ธัญญ์ตระหนักได้ว่ามีเรื่องบางอย่างที่ไม่ปกติ เขาถอนตัวออกจากเร่งรีบ ก่อนจะพลิกร่างนุ่มนิ่มให้นอนราบลงบนเตียงกว้าง
ธัญญ์ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีก็พบหลักฐานสีแดงบนผ้าปูเตียงและนั่นทำให้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมแก้มหวานจึงไม่ทำตามคำสั่งอย่างที่เคย
ของเล่นของเขายังบริสุทธิ์อยู่ อย่างน้อยก็เมื่อห้านาทีที่ผ่านมานี่เอง!
“ทำไมเธอไม่บอกฉัน!”
“แก้มทำได้ค่ะ คุณทำต่อเถอะนะคะ” เธอฝืนยิ้มให้กัน ทั้ง ๆ ที่ดวงตากลมโตยังคงแดงก่ำและมีน้ำตาคลออยู่หน่อย ๆ
“อวดเก่ง เจ็บจนร้องไห้ยังบอกว่าทำได้อีก!” ธัญญ์ตั้งใจว่าจะยุติทุกอย่าง ทว่าคนที่อยู่ใต้ร่างกลับดึงแขนเขาไว้แน่น
“คุณอย่าไปได้ไหมคะ แก้มขอร้อง” เธอต้องการจ่ายคืนให้คุ้มค่า ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองติดค้างอะไรในภายหลัง
“ฉันไม่อยากทำเธอเจ็บ”
“แก้มไม่เจ็บแล้วค่ะ”
“แน่ใจนะ” ปัณณิกาพยักหน้า ก่อนจะขยับตัวขึ้นมาทำอย่างเขาเคยทำ ริมฝีปากบางจูบซับบริเวณต้นคอและเลื่อนขึ้นไปยังใบหู เสียงครางต่ำของธัญญ์ทำให้เธอหายกลัวและรู้สึกอยากจะเอาชนะ
“ถ้าทนไม่ไหว เธอบอกฉันนะแก้ม”
“แก้มไหวค่ะ แก้มอยากนอนกับคุณ”
คำพูดซื่อ ๆ ของปัณณิกาทำให้ธัญญ์ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ไหวอีก แต่คราวนี้เขารู้แล้วว่าจะต้องอ่อนโยนกว่าเดิมให้มาก ทุกอย่างจึงจะผ่านไปได้ด้วยดี
หนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดส่งนิ้วสากเปิดทางเตรียมพร้อมอย่างที่ควรจะทำตั้งแต่ทีแรก พอสัมผัสเน้น ๆ ลงบนจุดกระสัน ร่างบางก็ดิ้นพล่านพร้อมกับส่งเสียงครางหวานจนคนฟังหัวใจเต้นแรง เขาเพิ่มนิ้วที่สองอย่างร้อนใจ พอเห็นว่าเธอไม่บ่นอะไรจึงขยับเข้าออกรัวถี่ จนคนใต้ร่างกรีดร้องและกระตุกเบา ๆ
ดวงหน้าหวานของปัณณิกาแดงก่ำ เย้ายวนคนมองให้หลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น เขาเปลี่ยนไปสวมอุปกรณ์ป้องกันชิ้นใหม่ ก่อนจะค่อย ๆ แทรกตัวอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อนจนเรียกน้ำตาของสาวสวยที่อยู่ใต้ร่างของเขาอีก
“คุณคะ”
“ฉันจะทำไม่รุนแรง ฉันสัญญา” ธัญญ์ขยับตัวเคลื่อนผ่านความคับแน่น โดยไม่ลืมสังเกตสีหน้าของสาวสวยที่เขาเพิ่งจะพรากพรหมจรรย์ด้วยท่วงท่าที่ไม่ทะนุถนอมกันอย่างที่สุด
เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ ราวกับจงใจยั่วให้เขาคลั่ง ดวงหน้าสวยจัดเผยอารมณ์หวานเสียว เสียงร้องครางของเธอทำหน้าที่ไม่ต่างจากน้ำมันที่ราดเข้ากองเพลิงแห่งความปรารถนาที่กำลังโหมกระหน่ำ
“คุณคะ แก้มจะไม่ไหวแล้ว”
ดวงตาหรี่ปรือเชื้อเชิญให้ธัญญ์ขยับเอวสอบให้อยู่ในจังหวะที่เขาและเธอเองต่างก็ต้องการ เสียงเนื้อกระทบเนื้อกระตุ้นความครัดเคร่งเบื้องล่าง ผลักดันให้มันดึงดันเข้าออกรุนแรงจนสุดทาง จนร่างของปัณณิกาสั่นสะท้านและส่งเสียงร้องหวานออกมาเบา ๆ
“แก้ม…” แรงตอดรัดทำให้ธัญญ์ทนต่อไปไม่ไหวอีก เขาส่งตัวเองเข้ารัวถี่ ก่อนจะคำรามเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทั้งตัวเขาและเบื้องล่างกระตุกแรง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนสองเต้าอวบอิ่มที่ฝากรอยเอาไว้ก่อนหน้า
“แก้ม…” ธัญญ์ยกศีรษะของตัวเองขึ้น ก่อนจะเอ่ยเรียกของเล่นชิ้นใหม่ที่ทำให้เขารู้สึกสนุกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในรอบหลายปี
“คะ” เธอตอบรับเขาอย่างกระตือรือร้น
“ฉันขออีกรอบได้ไหม” กระทั่งตัวของธัญญ์เองก็ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินเสียงตัวเองออดอ้อนออกไปแบบนั้น
“ได้ค่ะ คุณอยากทำกี่รอบก็ได้ แก้มทำได้ค่ะ”
ปัณณิกายิ้มหวาน ทั้ง ๆ ที่ยังแสบร้อนกลางกายเพราะความดุเดือดที่เพิ่งจะจบลงไปได้ไม่ถึงนาที แต่ในเมื่อเขาจ่ายหนัก เธอก็ควรตอบแทนให้คุ้มค่า หลังจากสัญญาจบแล้วจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจ
อีกสองเดือนเศษเท่านั้นที่ปัณณิกาต้องอดทนและเมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้มเพื่อใครอีก…
- ผู้เขียน
