มันเป็นใคร
1491 คำ
อืออ~
ฉันลืมตาตื่นในเช้าวันใหม่แสงแดดที่สาดส่องเข้าจากทางหน้าต่างที่แง้มม่านออกเพียงเล็กน้อย
ทว่ามันก็ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรจนกระทั่งสายตาของฉันไปโฟกัสกับท่อนแขนกำยำของใครบางคนที่พาดอยู่บนหน้าท้องของตัวเอง
"พวกนาย!" ฉันตะโกนเสียงดังเมื่อกวาดสายตามองไปทั่วทั้งเตียงก็พบกับร่างสูงของทั้งสามคนที่นอนล้อมรอบฉันอยู่
"อ่า เสียงดังชิบ" ไคโรที่งัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆทั้งๆที่ตาของเขายังคงปิดสนิทอยู่
"ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะพวกนาย นี่มันห้องของฉันพวกนายจะมานอนที่นี่ไม่ได้" ฉันบอกอย่างจริงจังแล้วทุบลงบนต้นแขนของไคโรด้วยความโมโห
"เรานอนกันทั้งคืนแล้วต่างหาก" ลีวายหยัดตัวลุกนั่งพิงหัวเตียงแล้วเสยผมที่ลงปรกหน้าของเขาขึ้นช้าๆ
"แล้วทำไมพวกนายไม่กลับไปนอนห้องของตัวเองกันห้ะ"
"นอนด้วยกันอบอุ่นดีหนิโรซินเธอยังกอดฉันได้ทั้งคืนเลย" ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายวิบวับของพรินซ์เอ่ยบอกเสียงสดใสเสียจนฉันต้องเอามือบางไปปิดปากของเขาเอาไว้
"หยุดพูดเลยนะ ฉันไม่เห็นจะรู้ตัวเลยสักนิด" ฉันถลึงตาใส่พรินซ์ที่ยังคงยิ้มผ่านสายตามาให้ก่อนจะสำรวจตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา
ฮู้วว~ ยังโชคดีที่เสื้อผ้าของฉันและของพวกเขายังอยู่ในสภาพเดิมและไม่มีหลุดลุ่ยเลยแม้แต่นิด
"ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ เมื่อคืนเธอนอนซบฉันทั้งคืนฉันยังไม่ว่าอะไรเลย" ไคโรดึงมือฉันที่ปิดปากของพรินซ์อยู่ในออกจากปากของพรินซ์ให้เป็นอิสระ
"อย่ามาพูดมั่วๆนะไคโรใครเขาซบนายกัน"
"ต้องมีหลังฐานเหรอ" ไคโรดังมือของฉันไปแนบแก้มของเขาแล้วเลิกคิ้วถาม
"ไม่ต้อง ฉันมั่นใจว่าฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่" ฉันเชิดหน้าเถียงอย่างไม่ยอมแพ้แม้ว่าลึกๆแล้วจะไม่ค่อยมั่นใจกับตัวเองเท่าไหร่ก็ตาม
"รู้งี้จับขย่มตั้งแต่แรกก็จบถ้าตื่นมาจะไม่รู้เรื่องรู้ราวขนาดนี้" ลีวายมองมาอย่างเจ้าเล่ห์พลางเลียริมฝีปากตัวเอง
"นายออกไปคนแรกเลยลีวายก่อนที่ฉันจะพาดนายกับไม้เบสบอล"
"หึ โหดจริง" ไคโรหัวเราะในคอหนาแล้วหยัดกายลุกออกจากเตียงยืนกอดอกจ้องหน้าฉันไม่วางตา
"เธอน่ารักนะโรซินเวลาโกรธ" พรินซ์ท้าวคางมองก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้นยืนออกไปจากเตียงเช่นเดียวกันกับไคโรและลีวาย
"อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินอะไรข้างล่างด้วย" ลีวายพูดขึ้นเมื่อเขาทั้งสามพากันเดินออกไปยังหน้าประตู
ออด~ ออด~
เสียงออดยังหน้าประตูรั้วหน้าบ้านทำคิ้วบางขดเข้าหากันเป็นปม ปกติออดบ้านฉันแทบจะไม่ส่งเสียงเลยด้วยซ้ำมันน่าแปลกที่อยู่ๆก็มีใครมากดออดเอาในเวลาตอนเช้าแบบนี้
"ใครมา?" ไคโรเลิกคิ้วหนาขึ้นเป็นคำถามเมื่อฉันเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อที่จะเปิดประตูออกไปดู
ฉันก็อยู่ในบ้านด้วยกันกับเขาฉันจะไปรู้ไหมล่ะ ฉันไม่ตอบคำถามของไคโรแล้วเลือกที่จะเดินออกไปดูด้วยตัวเอง
เมื่อมาถึงหน้าบ้านร่างสูงของใครบางคนก็ยืนอยู่พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโต
"มาหาใคร..."
"Oh My Darling~"
"ห้ะ!" ฉันผงะถอยหลังอัตโนมัติเมื่อคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรั้วบ้านฉีกยิ้มหวานแล้วเอ่ยออกมาเสียงดังลั่น
"มีอะไร?" ไคโรเดินมาโอบไหล่ฉันเอาไว้แล้วจ้องหน้าถามชายตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"มึงเป็นใครมาดอบไหล่Babyกูได้ยังไง" ชายคนเดิมชี้หน้าถามไคโรแล้วมองฉันสลับกับไคโรราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"มึงนั่นแหละเป็นใครมาเห่าเสียงดังอยู่ได้" ลีวายที่เดินเข้ามาสมทบอีกคนโน้มตัวลงมาหอมแก้มฉันแล้วยักคิ้วถามอีกฝ่ายกวนๆ
"babyเธอมีชู้เหรอ" ชายคนนั้นหันมามองฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อยแล้วเอามือปิดปากราวกับเขาเสียใจนักหนา
ไอ้บ้านี่หลุดออกมาจากโรงบาลไหน
"นายเป็นใครถึงได้มาพูดปาวๆอยู่หน้าบ้านฉันกับเรื่องไร้สาระ" ฉันถามเสียงแข็งเริ่มจะหมดความอดทนกับไอ้คนตรงหน้าเต็มทน
"ฉันก็เป็นแฟนเธอไงbabyเธอจะลืมฉันชั่วข้ามคืนได้ยังไง"
"พูดเป็นเล่นฉันกับนายเราเคยเจอกันหรือไง"
"เธอคงลืมคืนแรกของเราแล้วสินะ" เขาตอบกลับหน้านิ่งเสียงเครือราวกับฉันทิ้งเขามาหาแฟนใหม่ยังไงยังงั้น
"คืนแรก?" พรินซ์ที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนเอ่ยเสียงเรียบขึ้นทันที
"นายเชื่อเหรอพรินซ์" ฉันหันไปถามพรินซ์ที่ยังคงจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งอยู่
"ไม่เชื่อหรอกโรซินของฉันออกจะรักนวลสงวนตัวแม้แต่หอมแก้มยังไม่ยอมเลย" พรินซ์ตอบกลับเสียงนุ่มแล้วส่งยิ้มกว้างตามฉบับผู้ชายขี้เล่น
"babyเป็นของกูต่างหาก เธอจะยอมกลับไปกับฉันไหมbaby"
"โทษนะแต่บ้านฉันอยู่นี่"
"มันเป็นบ้าหรือไง" ไคโรถามเสียงเรียบแล้วดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มราวกับเขากำลังสงบสติอารมณ์อยู่อย่างนั้นแหละ
"ถ้าไม่บ้าก็โง่เต็มทีแล้วถึงได้มาแหกปากอยู่แบบนี้" ลีวายพูดเสริมเห็นด้วยกับความคิดของไคโร
"พวกมึงไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องbabyของกูนะเว้ย ถ้าอยากได้babyของกูนักก็ข้ามศพกูไปก่อน"
"จะไปหยิบมีดมา" พรินซ์เอ่ยบอกแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านตามด้วยลีวายที่เดินตามไปพร้อมกับพุโเสริมขึ้นอีกคน
"กูเอาเชือกมัดมันไว้เอง"
"กูรอกระทืบแม่งเอง ตามนั้น" ไคโรตอบเสียงเหี้ยมแล้วยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
"นี่ นี่มันผิดกฎหมายนะเว้ย" ชายคนนั้นชี้หน้าแล้วเอ่ยบอกเสียงสั่น
"แล้วไงวะ" ไคโรแสระยิ้มตอบไม่ได้เกรงกลัวกับคำพูดของอีกฝ่าย
"มึงกล้าเหรอวะ"
"มึงจะลองไหม?" ไคโรถามกลับเสียงเย็นเป็นจังหวะเดียวกันกับพรินซ์และลีวายที่เดินตามกันออกมา
"หมาหมู่เหรอพวกมึง"
"จะตัวๆก็ได้ถ้ามึงกลัวจนตัวสั่นขนาดนี้" ลีวายยักไหล่ถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแทบจะวิ่งหนีอยู่รอมร่อถ้าไม่ติดว่าประตูรั้วยังคงปิดกั้นระหว่างเขากับพวกเราอยู่
"ใครบอกว่ากูกลัว"
"ก็ไม่รู้สินะ คงมีหมาแถวนี้ที่สั่นจนหางจุกตูดอยู่ใกล้ๆนี่แหละ" พรินซ์เอ่ยขึ้นนิ่งๆแล้วมองเงาสะท้อนของตัวเองที่มีดคมวาววับราวกับฆาตกรโรคจิตในหนังสยองขวัญ
"เธอจะต้องเสียใจbaby"
"ไม่มีวันนั้นหรอก" ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ต้องคิดทำเอาสามหนุ่มข้างกายหัวเราะกันครืน
"แล้วฉันจะทำให้เธอกลับมาเป็นของฉันbaby" อีกฝ่ายพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป แต่ทว่าเขากลับเดินย้อนกลับมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ฉันผ่านประตูรั้ว
"เอากลับไป" ไคโรเอ่ยเสียงเย็นจนมือที่ยื่นผ่านรั้วประตูเข้ามาชะงักแทบจะทันที
"กูไม่ได้ให้มึง.."
"เอากลับไปก่อนที่กูจะปักมีดลงบนมือนั่นดีกว่า" พรินซ์เดินเข้าไปใกล้พร้อมกับง้างมีดขึ้นจนอีกฝ่ายชักมือกลับแทบไม่ทันแล้ววิ่งกลับไปทันที
"เฮ้ออ~" ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นวิ่งไปจนลับสายตาแล้ว
"เสน่ห์แรงใช่ย่อยหนิแม้แต่คนบ้าก็ไม่เว้น"
"ตลกเหรอลีวาย" ฉันถลึงตาใส่ลีวายที่พูดแซวขึ้นอย่างติดตลก
"ก็ไม่เท่าไหร่" ลีวายตอบกลับแล้วใช้มือหนาโยกศีรษะฉันเล่นเบาๆก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาเอ่ยบอกเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
"....."
"แต่ช่วยลดเสน่ห์ลงหน่อยก็ดี ถ้ายังมีแมลงมาป้วนเปี้ยนใกล้เธอบ่อยๆแบบนี้ฉันชักจะเก็บเธอเอาไว้แค่คนเดียวซะแล้วซิ"
- ผู้เขียน
