ไปเที่ยว
1485 คำ
สุดท้ายฉันก็ต้องจำยอมออกมาข้างนอกอยู่ดี เพราะสีหน้าอย่างกับหมาเศร้าของพรินซ์แต่ที่เพิ่มเติมมาด้วยคือไคโรและลีวาย
"ไม่รู้พวกมันจะมาด้วยทำไม" พรินซ์ยู่หน้าเอ่ยออกมาด้วยท่าทีหงุดหงิด
"นายจะอารมณ์เสียทำไม คนที่ควรจะอารมณ์เสียควรเป็นฉันไม่ใช่เหรอ" ฉันกรอกตามองบนไอ้คนที่น่าจะหงุดหงิดที่สุดมันต้องเป็นฉันสิ
"ไม่อารมณ์เสียสิเธอควรจะมีความสุขมากกว่าใครนะโรซิน" คำพูดที่ดูจริงจังของพรินซ์ทำให้ฉันชะงักขึ้นทันที
นั่นสิฉันก็ควรจะมีความสุขบ้างไม่ได้เหรอ?
"คิดอะไรอยู่" นิ้วเรียวยาวของไคโรจิ้มลงยังตรงกลางระหว่างหัวคิ้วที่ฉันเผลอขมวดเข้าหากัน
"เปล่าหนิ" ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจนักแต่ก็ยังแอบคิดอยู่ว่าทำไมฉันถึงลืมเรื่องที่ตัวเองควรจะมีความสุข มันเหมือนฉันไม่ได้พบเจอกับเรื่องราวที่นำพาความสุขมาให้ตัวเองมานานมากแล้ว
"มีอะไรก็บอกกันสิ เก็บไว้คนเดียว" ลีวายโยกศีรษะฉันเบาๆแล้วส่งยิ้มมาให้
"ไม่มีเรื่องไหนให้ฉันหนักใจเท่ากับพวกนายแล้วล่ะ"
"ว้าว ภูมิใจจังที่เธอคิดเรื่องของฉันด้วย" ลีวายยิ้มกวนๆแล้วกอดอกด้วยท่าทีภูมิใจเสียเต็มประดา
ฉันเลิกให้ความสนใจกับพวกเขาสามคนแล้วเดินไปยังทิศทางที่น่าจะมีอาหารขาย แต่ในห้างนั้นของกินแทบจะน้อยไปซะหมดหรือเพราะฉันไม่ได้ออกมาเดินเล่นนานเลยทำให้ดูน่าเบื่อไปซะทุกอย่างแบบนี้
"จะไปซื้อชุดหน่อยไหม ลองเปลี่ยนแปลงอะไรใหม่ๆดูบ้าง" ลีวายเอ่ยขึ้นแล้วชี้ไปยังร้านเสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกล
ฉันก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่เป็นเสื้อแขนยาวรัดรูปสีครีมกับกางเกงยีนส์ขาสั้นแต่งขาดเท่านั้น
"ไม่ต้องคิดเยอะแล้วไปลองดูก่อนดีกว่า" มือหนาของลีวายคว้ามือของฉันเอาไว้แน่นแล้วออกแรงดึงให้เดินตามไปยังร้านที่เขาชี้ไปเมื่อสักครู่
ฉันกวาดสายตามองในร้านที่ตกแต่งได้หรูหราพอสมควรจนกระทั่งพนักงานเข้ามาต้อนรับฉันจึงละสายตามาจดจ่ออยู่กับการบริการของพนักงานตรงนี้
"คุณลูกค้าสนใจชุดไหนเป็นพิเศษไหมคะ"
"เอาชุดที่สวยที่สุดในร้านมาให้ลองหน่อย" ลีวายตอบกลลับพนักงานคนเดิมเธอจึงพนักหน้ารับอย่างสุภาพแล้วหมุนตัวเดินไปหยิบชุดที่แขวนอยู่มาให้ฉันดู
"นี่เป็นชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่ทางร้านได้มานะคะ" เธอบอกด้วยรอยยิ้ม
ฉันเหลือบมองชุดเดรสสีน้ำทะเลที่ไล่ระดับสีดูสวยงานกับประกายกากเพชรบนชุดดูวาววับ
"ไปลองสิ" ลีวายรับชุดมาแล้วจูงมือฉันไปยังห้องลองชุดที่อยู่ใกล้ๆ
"ไม่ลองได้ไหมจะลองไปทำไมยังไงฉันก็ไม่จำเป็นต้องใส่อยู่ดี"
"ลองๆไปเถอะ เดี๋ยวค่อยว่ากัน"
"ไม่เอา.."
"อยากถอดชุดออกเองหรือให้ฉันถอดให้กันล่ะ"
"....."
"แต่ถอดแล้วไม่รับประกันนะว่าจะได้ลองชุดหรือลองอย่างอื่นกันแน่" ลีวายโน้มตัวลงมาใกล้แล้วกระซิบบอกใกล้ใบหูเล็ก
"ลีวาย! นายนี่มัน" ฉันแทบจะกรี๊ดออกมาเมื่อคนตัวโตตรงหน้าดันงับลงที่ติ่งหูของฉันอย่างแรงจนสะดุ้งตกใจ
"หึๆ อยากลองอันไหนก่อนกันดีโรซินแต่ให้ฉันเลือกฉันชอบอย่างหลังนะในห้องลองชุดฉันก็ไม่ติด"
"สมองนายมันมีแต่เรื่องใต้หว่างขาหรือไงกัน" ฉันกระแทกเสียงใส่หมั่นไส้กับความมั่นหน้าของลีวาย
"เธอหมายถึงจิ๊มิเหรอ?"
"....."
"หรือว่าลีวายจูเนียร์ของฉันล่ะ" คนเจ้าเล่ห์ยิ้มพรายออกมาพร้อมกับปลายจมูกโด่งของเขาที่ไล้ลงมาจากกรอบหน้าของฉันมาหยุดอยู่ที่ปลายจมูกโด่งรั้นของฉันแล้วถูไถไปมาก่อนที่เขาจะผละออกแล้วยืดตัวเต็มความสูงตามเดิม
"นายมันลามกไม่เลือกที่เลยจริงๆ"
"แค่มีเธอกับฉันทุกที่ก็ไม่ต่างจากสวรรค์แล้วละ"
"นรกมากกว่ามั้ง" ฉันคว้าชุดในมือของเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องลองชุดอย่างช่วยไม่ได้
ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาอย่างหวั่นๆ เอาจริงๆใช่ว่าฉันไม่เคยใส่ชุดเดรสเสียหน่อยแต่เพราะมันมานมากแล้วที่ฉันไม่ได้หันมาใส่ใจกับเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง
"ดูดีใช้ได้เลย" คนแรกที่เอ่ยขึ้นก็คือไคโรที่เขานั่งรออยู่พร้อมกันกับพรินซ์และลีวาย
แชะ~
"ฉันว่าแล้วว่ามันต้องเหมาะกับเธอ" ลีวายพูดขึ้นอีกคนพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปเอาไว้ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง
"โรซินเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆเลยเธอสวยที่สุด" พรินซ์ยิ้มบอกแล้วปรบมือเสียงดังจนฉันแทบจะหมดเข้าไปในห้องลองชุดอีกรอบ
"ฉันจะเอาชุดนี้" เสียงแหลมเล็กพูดขึ้นเสียงดังวางอำนาจก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาชี้ชุดที่ฉันสวมอยู่
"ไม่มีตาเหรอวะ ว่าชุดนี้มีคนจองแล้ว" ไคโรปาดตามองแล้วกอดอกจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"ใหญ่มาจากได้ถึงคิดจะแย่งชุดที่โรซินใส่อยู่" พรินซ์ตอกกลับเสียงเรียบปกติฉันจะเห็นเขาในมุมที่ดูงี่เง่าอย่างกับเด็กเล็กๆแต่ตอนนี้สลัดคราบผู้ชายอ่อนโยนแบบนั้นไปเลย
"คิดว่าจะเอาไปได้ก็ลองดู ถ้าโรซินไม่ได้อยาหวังว่าใครจะได้เหมือนกัน" ลีวายพูดเสริมขึ้นอีกคนจนผู้หญิงคนนั้นเลือดขึ้นหน้าโมโหสุดขีด
"ฉันจะเอาชุดนี้ซะอย่างใครมันจะทำไม เอาชุดนี้ให้ฉันเดี๋ยวนี้" หล่อนหันไปสั่งกับพนักงานที่ต้อนรับฉันก่อนหน้านี้
"แต่ว่าชุดนี้.."
"อยากโดนไล่ออกเหรอ" น้ำเสียงข่มขู่ของหล่อนทำพนักงานหน้าซีดเผือดแล้วก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาของหล่อน
"ชีวิตฉันไม่เคยเตะผู้หญิงเลยสักครั้ง แต่ว่าวันนี้แม่งอยากเตะใครบางคนชิบ" ไคโรหยัดกายลุกขึ้นแล้วกอดอกปรายตามองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปยังศีรษะ
"ว่ายังไงนะรู้ไหมว่าแกพูดอยู่กับใคร"
"จะรู้ไหมวะตัวเองแท้ๆยังไม่รู้ถามคนอื่นคิดว่าจะรู้ไหม โง่" ไคโรสวนกลับหน้านิ่งแต่คำสุดท้ายของเขากลับทำฉันหลุดหัวเราะออกมา
"แกสิโง่ฉันเป็นลูกสาวของนายกเลยนะ"
"งั้นก็โง่พอกันเลย" ไคโรเหยียดยิ้มแล้วเดินไปยังพนักงานที่ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่ที่เดิม
"....."
"ฉันเอาชุดนี้ไปจัดการให้ด้วย" ไคโรยื่นแบล็กการ์ดให้กับพนักงานก่อนจะเดินผ่านหน้าของผู้หญิงคนนั้นไปอย่างไม่ใยดี
"ไปเปลี่ยนชุดเถอะโรซิน เดี๋ยวก็มีคนบ้าวิ่งไปกระชากชุดออกจากตัวเธอเอาหรอก" พรินซ์ดันไหล่ฉันให้เข้าไปในห้องลองชุดแต่ไม่วายจมูกซุกซนของเขากดหอมลงมายังแก้มนิ่มสูดเอากลิ่นหอมจากแก้มไปเต็มปอด
"พรินซ์!"
"ถือว่าให้ฉันเป็นของแถมนะโรซิน ไอ้สองตัวนั่นมันยังได้จากเธอไปเยอะเลย"
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวกลางห้องนั่งเล่นหลังจากกลับเข้ามาตอนเวลาห้าทุ่ม เล่นเอาหนังตาแทบจะปิดลงมาเสียให้ได้ยิ่งได้รับไอเย็นจากเคื่องปรับอากาศก็ยิ่งทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีต้องการการผักผ่อน
"ไม่ใช่ว่าจะหลับตรงนี้หรอกนะ" เสียงทุ้มเรียบนิ่งที่คุ้นหูน่าจะเป็นของไคโรแคชต่หนังตาฉันมันหนักอึ้งเสียจนลืมตาไม่ขึ้นมาตอบพวกเขาแล้ว
"เดี๋ยวเป็นหวัดนะโรซิน" น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังเป็นห่วงฉันคงไม่พ้นพรินซ์เป็นแน่
"อยากให้ฉันอุ้มไปนอนบนเตียงไหม" ลีวายที่น่าจะเป็นคนพูดกำลังใช้ฝ่ามือของเขาสัมผัสใบหน้าของฉันอย่างอ่อนโยน
การกระทำทุกคำพูดของพวกเขาฉันได้ยินมันชัดเจนแต่มันกลับไม่ได้ช่วยความเหนื่อยล้าของวันนี้ได้เลย จนกระทั้งฉันเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
- ผู้เขียน
