ไม่สนใจ
1485 คำ
"ไคโร.." เสียงของฉันเอ่ยเรียกชื่อของเขาแผ่วเบาเมื่อศีรษะของเขาซบลงตรงบ่าของฉันจากทางด้านหลัง
เส้นผมที่ยังคงเปียกชื้นทำให้เสื้อตัวบางของฉันเปียกได้ไม่ยากนัก
"ขออยู่แบบนี้อีกแปปนึง" เขาตอบเสียงอ่อนฉันเลยยอมยืนนิ่งๆให้เขาได้ซบศีรษะลงมาเป็นที่พักพิง
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า ดูนายไม่เหมือนเดิมเลยนะ" ฉันเอ่ยถามแม้เขาจะยังไม่เงยน้าขึ้นมามองฉันก็ตาม
"ไม่รู้ดิ เธอคิดว่าฉันเป็นไหมล่ะ"
"นายไม่พูดฉันจะรู้ไหม" ฉันถามกลับอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขาไม่ยอมพูดออกมาตรงๆสักที
"เสื้อเธอเปียกหมดแล้วโรซิน" แทนที่ไคโรจะยอมตอบคำถามของฉันเขากลับเปลี่ยนเรื่องแทน
"เพราะนายไม่ใช่เหรอไง" ฉันหันไปถามเมื่อคนตัวโตยอมผละออกไปแล้วยืนมองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว
"งั้นถอดดีไหม?"
"ไม่ต้อง ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องฉันเอง" ฉันว่าพลางก้าวเท้าจะออกไปจากห้องเขา แต่ทว่ามือหนาของไคโรกลับคว้าข้อมือของฉันเอาไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวดิ เธอมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า" ไคโรเลิกคิ้วถามเพียงเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของฉันอยู่ดี
"ก็เคาะเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนายไม่เปิดประตูสักที คิดว่านายไม่สบายซะอีก"
"เป็นห่วงฉันเหรอ" มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจทันที
"ก็คงงั้นมั้ง ถ้านายป่วยในบ้านฉันแล้วเกิดตายขึ้นมาฉันก็แย่สิ" ฉันตอบตามความจริง ยังไงนี่ก็บ้านฉันจะให้ใครมาป่วยตายในบ้านได้ไง
"....."
"งั้นฉันไป อื้อ~" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยคริมฝีปากหยักหนาก็ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว
เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจกับการกระทำของร่างสูงตรงหน้า ฉันยืนนิ่งราวกับคนถูกสาปปล่อยให้ไคโรดูดเม้มกรีบปากบางอย่างละเมียดละไม
ดวงตาสีเทาเข้มสบตามองเข้ามานัยน์ตาของฉันในขณะที่เขายังคงมอบรสจูบให้อยู่อย่างไม่ลดละ
ตุบ~
มือบางยกขึ้นทุบลงบนอกแกร่งเปลือยเปล่าของไคโรอย่างแรงเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการขาดอากาศหายใจ
แฮก~ แฮก~
ฉันกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดราวกับเวลาเมื่อครู่นี้ใกล้จะตายอยู่รอมร่อ
"จูบแรกเหรอ" ไคโรเอ่ยถามเสียงเรียบทว่าในแววตาเขากำลังส่อประกายความดีใจอยู่
"รู้แล้วจะทำไมยังไงนายก็ขโมยไปแล้วหนิ" ฉันตอบเสียงกร้าวไม่พอใจที่เขาฉกฉวยจูบแรกไปแบบนี้
"ก็อยากทำอีก" ไคโรเอ่ยตอบเสียงเรียบทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่น
มือหนาของเขายกขึ้นลูบแก้มเนียนของฉันแผ่วเบาไอร้อนจากฝ่ามือของเขาทำให้ใบหน้าของฉันเห่อร้อนไปตามการกระทำของไคโร
"ฉันจะกลับห้องแล้ว" ฉันบอกแล้วปัดมือของเขาออกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"ทำไมรีบ"
"แล้วจะให้ฉันอยู่ทำไม"
"อยู่กับฉันไง" ไคโรตวัดท่อนแขนดอบเอวบางเข้าหาตัวจนหน้าของฉันแทบจะปะทะเข้ากับอกของเขาอยู่แล้ว
"....."
"อีกนิดเดียวก็ยังดี" เสียงทุ้มเอ่ยบอกแกมขอร้อง นิ้วโป้งหนาลูบวนลงบนเรียวปากอิ่มก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะก้มลงมาฉกฉวยริมฝีปากของฉันอีกครั้ง
น่าแปลกที่ฉันไม่คิดจะผลักไสเขาออกไปกลับยืนนิ่งในอ้อมกอดของเขาแล้งเหงนหน้าตอบรับจูบของไคโรอยู่อย่างนั้น
พรึ่บ!
เสื้อยืดตัวบางถูกถอดออกจากร่างกายของฉันอย่างรวดเร็วจนฉันตกใจรีบผละอกแกร่งของไคโรให้ออกห่าง
"เดี๋ยวสิฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้" ฉันบอกเสียงด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้มันกำลังเลยเถิดไปไกลแล้ว
"เธอต้องการแบบไหน"
"ฉันจะกลับห้อง" ฉันตวัดตามองเขาไม่ชอบใจเลยที่ตัวเองไร้การควบคุมแบบนี้
"ก็ได้"
"....."
"เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนแล้วกลับห้องเธอ" ไคโรเดินไปหยิบเสื้อยืดสีเทาเข้มของเขามายื่นให้ฉัน
"ฉันจะใส่เสื้อของฉัน" ฉันเถียงกลับเรื่องอะไรที่ต้องใส่เสื้อของเขาออกไปด้วย
"มันเปียกแล้ว เธออยากเดินออกไปด้วยเสื้อที่เปียกจนเห็นบราหรือไง" ดวงตาคมไล่มองลงมายังหน้าอกอวบที่มีบราเซียปกปิดเอาไว้อยู่
ฉันก้มลงมองตามสายตาของเขาก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้อย่างหวงแหน ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเห็นไปแล้วก็ตามเถอะ
"ใส่ไปก่อนเถอะดีกว่ากันเยอะ" ไคโรเดินเข้ามาใกล้แล้วสวมเสื้อของเขาให้ฉันที่ยังคงใช้มือปิดของสงวนอยู่
"ไว้ฉันจะคืนให้" ฉันบอกเขาเบาๆแล้วสวมใส่เสื้อของเขาที่ใหญ่กว่าตัวฉันมากๆแล้วเดินออกมาจากห้องของไคโร
แกร๊ก!
ทันทีที่เปิดประตูออกมาจากห้องของไคโรฉันก็หมุนตัวเดินไปยังทางที่เป็นห้องของฉัน ทว่ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงของพรินซ์กำลังยืนอยู่ที่ทางเดินไปห้องของฉัน แต่ว่าสายตาของเขากลับมองเลยฉันไปยังด้านหลังด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง
ฉันมองตามสายตาที่ก่อนหน้านี้มันดูน่ารักขี้อ้อนของเขากลับทอประกานความน่ากลัวออกมาราวกับเป็นคนละคน
"หึ~" น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเป็นการเยาะเย้ยดังขึ้นจากด้านหลังของฉันก็เห็นว่าไคโรกำลังกอดอกพิงกรอบประตูห้องตัวเองจ้องหน้าพรินซ์แล้วแค่นหัวเราะออกมา
"พรินซ์นายจะมาหาฉันเหรอ" ฉันตัดสินใจเดินไปหาพรินซืที่ยืนกำหมัดอยู่เพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะของพวกเขา
"อืม โรซินเธอหายไปไหนมาฉันรอนานมากเลย" สีหน้าที่เดือดดาลเมื่อครู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นขี้เล่ยตามเดิม
พรินซ์ฉีกยิ้มกว้างแล้วเข้ามากอดแขนของฉันเอาไว้แน่นใช้ศีรษะของตัวเองถูไถไปมากับหัวไหล่มนของฉันราวกับแมวน้อยขี้อ้อน
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องรอฉันด้วย" ฉันยกมือบางขึ้นสัมผัสเส้มผมนุ่มสีน้ำตาลของพรินซ์ที่ยังคงถูไถไหล่ฉันไม่เลิก
"ไปเที่ยวกันไหม" คนตัวสูงยกศีรษะขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี
"เอ่อ.. ไม่รู้สิพรินซ์ฉันไม่ชอบออกนอกบ้านเท่าไหร่น่ะ" ฉันตอบตามความจริงฉันเป็นคนที่เข้าสัวคมไม่เก่งเพื่อนก็ไม่มี เซฟโซนที่ดีที่สุดของฉันก็คือบ้านหลังนี้ฉันแทบจะไม่มีความคิดเลยด้วยซ้ำว่าจะออกไปเดินเล่นเที่ยวห้างอย่างคนอื่นเขา
"ไม่เป็นไรโรซินตอนนี้เธอมีฉันนะ เธอไม่ได้ไปคนเดียว"
"แต่ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี"
"ถือว่าฉันขอนะ นะๆฉันอยากไปเที่ยวกับเธอบ้าง"
"นี่นายกับฉันสนิทกันถึงขั้นไปเที่ยวเล่นด้วยกันแล้วงั้นเหรอ" ฉันหรี่ตาถามแต่ยังไงฉันก็เริ่มมองพวกเขาในแง่ดีขึ้นมา1%ละนะ
"แล้วกับไคโรเธอสนิทกับมันเหรอ" พรินซ์ถามด้วยรอยยิ้มสดใสทว่าน้ำเสียงของเขากลับแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
"ไม่เห็นจะสนิทหนิ" ฉันบอกปัดแล้วหลบสายตาของพรินซ์หันกลับไปมองไคโรก็ไม่พบว่าเขาอยู่ตรงนั้นแล้ว สงสัยจะเข้าห้องไปแล้วนั่นแหละ
"งั้นเหรอ แต่เธอไม่เคยเข้าห้องฉันเลยนะโรซิน"
"....."
"ฉันน้อยใจนะ ฉันแค่อยากสนิทกับเธอเอง" พรินซ์เบะปากตอบอย่างน้อยอกน้อยใจ
"นายมันขี้ใจน้อยกับทุกคนหรือไง" ฉันถามเสียงแข็งกับไอ้ท่าทีน้อยใจราวเด็กๆของเขา แต่ในวินาทีต่อมาจากสายตาที่ฉันมองเขาอย่างเอือมระอาต้องเปลี่ยนเป็นรู้สึกผิดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของเขา
"ฉันน้อยใจที่เธอไม่สนใจฉันบ้างเลย ฉันทำตัวแบบนี้แค่กับเธอนะโรซิน"
"....."
"ถ้ามันดูน่ารำคาญมากนักเธอก็ช่วยมองผ่านมันได้ไหม แต่อย่าทำเป็นไม่สนใจฉันก็พอ"
- ผู้เขียน
