เตะให้โดน

740 คำ
"ทะลึ่ง!" ฉันต่อว่าลีวายเสียงเขียว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรแม้แต่น้อย "อย่าไปใสใจมันเลยโรซิน ทำหน้าแบบนี้ไม่สวยเลยนะ" พรินซ์กอดคอฉันเอาไว้หลวมๆแล้วใช้นิ้วเรียวยาวของเขาจิ้มลงบนแก้มของฉันเบาๆ "นายอย่ามาจับฉันซี้ซั้วได้ไหม" ฉันถลึงตาถามแล้วใช้ศอกกระทุ้งไปยังสีข้างของพรินซ์เต็มแรง "โหดร้าย" เขาปล่อยแขนออกจากต้นคอของฉันแล้วตีหน้าเศร้าขึ้นทันที "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่ที่นี่ห้ามล้ำเส้นกันนั่นก็หมายถึงห้ามแตะต้องตัวฉันด้วย" ฉันชี้หน้าออกคำสั่งกับพวกเขาทีละคน "นั่นมันออกจะยากสักหน่อย" ไคโรที่นั่งอยู่ก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปากขึ้นบางๆ "เอาน่าโรซินคนกันเองอย่างหวงตัวกันสิ" "อย่าเหมารวมฉันเข้ากับพวกนายสิ" ฉันตอกกลับลีวายที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ไม่ยอมละใบหน้าออกไปจากหน้าจอโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย "นายคนแรกเลยลีวายที่ฉันจะขีดเส้นแบ่งไม่ให้เข้าใกล้" ฉันพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเป็นคนที่ดูจะอันตรายมากกว่าพรินซ์หรือไคโรอีก "เธอแบ่งเส้นไว้แค่ไหนล่ะ" "....." "ฉันเดินข้ามไปเอง แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายละกัน" คนตัวโตยกยิ้มขึ้นจางๆแล้วเก็บโทรศัพท์เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงหยัดกายลุกเดินเข้ามาหาฉัน "นายคิดจะทำอะไร ฉันเตือนไว้เลยว่าอย่ามายุ่งกับฉัน" "เธอคิดอะไรล่ะ.. เพื่อฉันจะได้ทำ"​ ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้จนปลายจมูงโด่งของเขาแทบจะชนเข้ากับจมูกของฉัน ใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์กำลังอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงคืบ "​​ใกล้ไปแล้ว" ไคโรดันหน้าฝากของลีวายให้ออกห่างจากฉันอย่างแรง นี่เขาลุกมาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย "เหอะ แล้วยังไงวะ" ลีวายแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วหมุนตัวเดินออกไปอีกทางอย่างไม่ใส่นักกับสายตาดุดันของไคโรยามที่จ้องมองเขา "ไม่ต้องใส่เธอก็เหมือนแมวอยู่แล้ว" ไคโรดึงที่คาดผมหูแมวออกจากศีรษะของฉันจากนั้นจึงส่งคืนให้กับพรินซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ "ดูดีออก" พรินซ์ยิ้มตาหยีแล้วรับที่คาดผมจากไคโรขึ้นมาใส่ยังศีรษะของเขาเอง มันจะมีคนปกติสักคนบ้างไหม? "เป็นไงฉันน่ารักหรือเปล่า" พรินซ์กระพริบตาปริบๆถามหน้าซื่อ ทำราวกับว่าตัวเองเป็นแมวน้อยน่ารักอยากได้ความเอ็นดู "ไม่อ่ะ" ฉันปฎิเสธเสียงแข็งแล้วมองหูแมวที่ตั้งอยู่บนศีรษะเขาด้วยสายตาเอือมๆ "ไม่อยากเลี้ยงฉันหน่อยเหรอ ฉันเอาใจเก่งนะ แล้วก็ขี้อ้อนมากด้วย" ไม่ว่าเปล่าพรินซ์ยังใช้ศีรษะของเขามาถูไถกับไหล่ของฉันอย่างอ้อนๆอีกต่างหาก "ฉันไม่นิยมรักสัตว์ โดยเฉพาะกับนาย" ฉันบอกเสียงนิ่งแล้วสะบัดตัวออกให้เขาได้หลุดจากไหล่ของฉันก่อนจะกระแทกเท้าเดินขึ้นไปยังขึ้นบน ขืนอยู่ต่อมีหวังฉันได้สติแตกแน่ มีแต่พวกบ้ามาสิงสถิตอยู่ในบ้านจะให้ฉันใจร่มๆเหมือนแม่พระก็คงไม่ได้ ก๊อกๆ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ฉันล้มตัวลงนอนไปกับเตียงนุ่มก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างไว "ไม่มีใครอยู่" ฉันกระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์​จะให้ต้องพูดอีกกี่ครั้งตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกนี้เข้ามาในบ้านฉันก็ไม่มีความสงบสุขเลยสักนิด "อ้าวจริงดิ งั้นที่ตอบมาไม่ใช่คนงั้นสินะ" "ไปไกลๆเลยนะก่อนที่ฉันจะออกไปเตะนาย" "แน่จริงก็มาดิ" น้ำเสียงท้าทายทำเอาเลือดนักสู้มันทำงาน ฉันลุกออกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังบานประตูก่อนจะกระชากเปิดมันออกอย่างหงุดหงิด หมับ! "เตะให้โดนสิ ถ้าเธอมั่นใจว่าจะหลุดออกจากกอดฉันได้"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม