เตะให้โดน
740 คำ
"ทะลึ่ง!" ฉันต่อว่าลีวายเสียงเขียว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรแม้แต่น้อย
"อย่าไปใสใจมันเลยโรซิน ทำหน้าแบบนี้ไม่สวยเลยนะ" พรินซ์กอดคอฉันเอาไว้หลวมๆแล้วใช้นิ้วเรียวยาวของเขาจิ้มลงบนแก้มของฉันเบาๆ
"นายอย่ามาจับฉันซี้ซั้วได้ไหม" ฉันถลึงตาถามแล้วใช้ศอกกระทุ้งไปยังสีข้างของพรินซ์เต็มแรง
"โหดร้าย" เขาปล่อยแขนออกจากต้นคอของฉันแล้วตีหน้าเศร้าขึ้นทันที
"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่ที่นี่ห้ามล้ำเส้นกันนั่นก็หมายถึงห้ามแตะต้องตัวฉันด้วย" ฉันชี้หน้าออกคำสั่งกับพวกเขาทีละคน
"นั่นมันออกจะยากสักหน่อย" ไคโรที่นั่งอยู่ก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปากขึ้นบางๆ
"เอาน่าโรซินคนกันเองอย่างหวงตัวกันสิ"
"อย่าเหมารวมฉันเข้ากับพวกนายสิ" ฉันตอกกลับลีวายที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ไม่ยอมละใบหน้าออกไปจากหน้าจอโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย
"นายคนแรกเลยลีวายที่ฉันจะขีดเส้นแบ่งไม่ให้เข้าใกล้" ฉันพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเป็นคนที่ดูจะอันตรายมากกว่าพรินซ์หรือไคโรอีก
"เธอแบ่งเส้นไว้แค่ไหนล่ะ"
"....."
"ฉันเดินข้ามไปเอง แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายละกัน" คนตัวโตยกยิ้มขึ้นจางๆแล้วเก็บโทรศัพท์เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงหยัดกายลุกเดินเข้ามาหาฉัน
"นายคิดจะทำอะไร ฉันเตือนไว้เลยว่าอย่ามายุ่งกับฉัน"
"เธอคิดอะไรล่ะ.. เพื่อฉันจะได้ทำ" ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้จนปลายจมูงโด่งของเขาแทบจะชนเข้ากับจมูกของฉัน ใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์กำลังอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงคืบ
"ใกล้ไปแล้ว" ไคโรดันหน้าฝากของลีวายให้ออกห่างจากฉันอย่างแรง
นี่เขาลุกมาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย
"เหอะ แล้วยังไงวะ" ลีวายแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วหมุนตัวเดินออกไปอีกทางอย่างไม่ใส่นักกับสายตาดุดันของไคโรยามที่จ้องมองเขา
"ไม่ต้องใส่เธอก็เหมือนแมวอยู่แล้ว" ไคโรดึงที่คาดผมหูแมวออกจากศีรษะของฉันจากนั้นจึงส่งคืนให้กับพรินซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ดูดีออก" พรินซ์ยิ้มตาหยีแล้วรับที่คาดผมจากไคโรขึ้นมาใส่ยังศีรษะของเขาเอง
มันจะมีคนปกติสักคนบ้างไหม?
"เป็นไงฉันน่ารักหรือเปล่า" พรินซ์กระพริบตาปริบๆถามหน้าซื่อ ทำราวกับว่าตัวเองเป็นแมวน้อยน่ารักอยากได้ความเอ็นดู
"ไม่อ่ะ" ฉันปฎิเสธเสียงแข็งแล้วมองหูแมวที่ตั้งอยู่บนศีรษะเขาด้วยสายตาเอือมๆ
"ไม่อยากเลี้ยงฉันหน่อยเหรอ ฉันเอาใจเก่งนะ แล้วก็ขี้อ้อนมากด้วย" ไม่ว่าเปล่าพรินซ์ยังใช้ศีรษะของเขามาถูไถกับไหล่ของฉันอย่างอ้อนๆอีกต่างหาก
"ฉันไม่นิยมรักสัตว์ โดยเฉพาะกับนาย" ฉันบอกเสียงนิ่งแล้วสะบัดตัวออกให้เขาได้หลุดจากไหล่ของฉันก่อนจะกระแทกเท้าเดินขึ้นไปยังขึ้นบน ขืนอยู่ต่อมีหวังฉันได้สติแตกแน่
มีแต่พวกบ้ามาสิงสถิตอยู่ในบ้านจะให้ฉันใจร่มๆเหมือนแม่พระก็คงไม่ได้
ก๊อกๆ~
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ฉันล้มตัวลงนอนไปกับเตียงนุ่มก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างไว
"ไม่มีใครอยู่" ฉันกระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์จะให้ต้องพูดอีกกี่ครั้งตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกนี้เข้ามาในบ้านฉันก็ไม่มีความสงบสุขเลยสักนิด
"อ้าวจริงดิ งั้นที่ตอบมาไม่ใช่คนงั้นสินะ"
"ไปไกลๆเลยนะก่อนที่ฉันจะออกไปเตะนาย"
"แน่จริงก็มาดิ" น้ำเสียงท้าทายทำเอาเลือดนักสู้มันทำงาน ฉันลุกออกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังบานประตูก่อนจะกระชากเปิดมันออกอย่างหงุดหงิด
หมับ!
"เตะให้โดนสิ ถ้าเธอมั่นใจว่าจะหลุดออกจากกอดฉันได้"
- ผู้เขียน
