โกรธเหรอ

837 คำ
ไคโรสวมกอดฉันเอาไว้แน่นจากด้านหลังแล้วเกยคางลงบนบ่าเล็กเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกวนๆ "ปล่อยฉันเลยนะ" ฉันพยายามกระโดดและกระทืบเท้าให้ลงบนเท้าของไคโคแต่หมอนี่กลับเบี่ยงเท้าหลบได้ทุกครั้ง "เคยบอกหรือยังว่าเธอเหมือนแมว?" "ไม่รู้ไม่สนใจปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะกัดนายจะดีกว่านะไคโร" "อ่า.. นั่นมันหมาแล้วแหละโรซิน" เขาเอ่ยตอบอย่างติดตลก ทว่าปลายจมูกโด่งกลับกดหอมลงบนต้นคอของฉันเล่นเอาร่างกายทุกส่วนแข็งทื่อตกใจกับการกระทำของเขา "....." "หอมว่ะ เธอใช้น้ำหอมอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเบาใกล้ใบหูทำให้ฉันต้องเบี่ยงหน้าไปด้านอื่นเดี๋ยวอะไรๆมันจะโดนตัวฉันไปมากกว่านี้ "อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำนะไคโร ปล่อยฉัน" ฉันกดเสียงต่ำเป็นการขู่อย่างไม่พอใจ "หึๆ ก็แค่หยอกเล่นเองโกรธเหรอ?" ไคโรปล่อยวงแขนออกให้ฉันได้เป็นอิสระแล้วกอดอกพิงกรอบประตูถามหน้าตาเฉย "ใครว่าฉันโกรธ ฉันเกลียดเลยต่างหาก" "ได้ยินแบบนี้ฉันก็เสียใจแย่ดิ" ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแต่ใบหน้าของเขากลับกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่ปิดบัง ไอ้หมอนี่มันเป็นพวกหน้าหนาไม่พอตีสองหน้ายังจะเก่งอีกเหรอ "เรื่องของนายสิรับไม่ได้ก็ย้ายออกไปเลยไหม" ฉันเชิดหน้าถามแล้วยกยิ้มท้าทาย เผื่อว่าเขาจะไม่พอใจจนเก็บของย้ายออกไปให้พ้นหน้าฉัน "ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอผิดหวัง ฉันไม่ไปหรอกเธอคงต้องทนเห็นหน้าฉันไปอีกนานเลย" "แค่นี้ฉันก็เอียนจนจะอ้วกอยู่แล้ว" "แค่มองตากอดกันแค่นี้ก็ท้องแล้วเหรอ ของฉันมันโคตรดีเลยนี่หว่า" "อยากตายนักใช่ไหมห้ะ! ปากนายมันมีหมาอยู่หรือไงกันฉันจะเอามีดมาง้างปากนายดูหน่อยแล้วว่ามีเป็นตัวหรือมีเป็นฝูกกันแน่" "ไม่จำเป็น อยากรู้เดี๋ยวฉันจะทำให้ดูเอง" ไคโรโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าของเขาแทบจะชิดกับใบหน้าของฉันจนฉันเองที่เป็นฝ่ายถอยหนี "เล่นมุกแบบนี้ฉันก็ต้องหามุกใหม่แล้วสิ" น้ำเสียงสดใสพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของพรินซ์เดินเข้ามายื่นหน้าระหว่างฉันกับไคโร "เล่นมุกบ้าอะไรของนายกันพรินซ์ พวกนายมันโรคจิต" ฉันถลึงตามองคนที่ยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า "โรซินไม่อยากเล่นกับฉันบ้างเหรอ ฉันน้อยใจนะถ้าเธอจะเล่นกับไคโรไอ้หมาล่าเนื้อนี่คนเดียว" พรินซ์เบะปากถามพร้อมกัยเดินเข้าใช้นิ้วจิ้มลงบนแขนของฉันราวกับเด็กต้องการความสนใจ "นายเป็นเด็กสามขวบเหรอพรินซ์" ฉันกรอกตาถามกับท่าทีน่าตีน่าตบของพรินซ์ "ถ้าเธอชอบฉันจะเป็นเด็กดีของเธอก็ได้นะ" "ฉันไม่ได้รักเด็กไม่ต้องพยายาม" "ใจร้ายมากเลย" พรินซ์ยิ่งเบะปากทำท่าจะร้องไห้มากกว่าเดิม ขนาดไคโรที่ว่านิ่งแล้วยังส่ายหัวให้กับพรินซ์ในตอนนี้เลย "ไปงี่เง่ากันไกลๆหน่อยก็ดีนะ ทางที่ดีอย่ามาเรียกอย่ามายุ่งกับฉันจะขอบคุณมาก" "คิดว่าพวกฉันเป็นคนเชื่อฟังขนาดนั้นเลย?" ไคโรย่นคิ้วถาม ไอเท่าทีกอดอกแล้วถามหน้านิ่งนี่มันเป็นคาแรกเตอร์​ประจำตัวเขาไปแล้วหรือไง "พวกนายต้องฟังฉัน ทีนี่ฉันใหญ่สุด" "อะไรใหญ่เหรอ.. ก็ไม่ขนาดนั้นนะ" ลีวายเดินเข้ามาใหม่อีกคนพร้อมกับใช้สายตาสีย้ำตาลเข้มของเขาจับจ้องมาที่หน้าอกของฉันแล้วพูดออกมาเสียงดัง "ทะลึ่งเหรอลีวายเก็บลูกตานายไปไว้ตรงอื่นเลยนะ" ฉันยกสองมือมาปิดหน้าอกเอาไว้เมื่อสายตากรุ้มกริ่ม​ของลีวายยังไม่ยอมเบือนหนีไปทางอื่น "แค่พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันโกหกก็ให้ฉันพิสูจน์​ดูสิ" "ไอ้โรคจิต สมองมีแต่เรื่องนี้หรือไง" "ใจเย็นๆซิโรซินดูสิเขินจนหน้าแดงแล้ว" พรินซ์ใช้มือของเขาพัดไปมาตรงหน้าฉันเพื่อส่งไอเย็นมายังใบหน้า "ฉันโกรธโว้ย" "โกรธได้รุนแรงชะมัด หึๆ" ไคโรหัวเราะออกมาเบาๆราวกับมันเป็นเรื่องสนุก แค่ไคโรคนเดียวฉันก็จะเป็นประสาทตายอยู่แล้ว แต่นี่พวกเขาเล่นมารุมฉันอยู่คนเดียวไม่ใช่แค่เป็นโรคประสาทหรอกฉันอาจจะเป็นฆาตกรฆ่าพวกเขาไปเลยก็ได้ ​​​​​ ​​​​​​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม