สมาชิกใหม่

781 คำ
เสียงอึกทึกครึกโครมยังชั้นว่างทำให้เช้าอันสดใสของฉันต้องพังทลาย ฉันทึ้งศีรษะของตัวเองราวกับคนใกล้บ้าแล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองภายในห้องน้ำก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่างที่เป็นที่มาของเสียงน่ารำคาญในตอนเช้า "กูเอาไม่ไหม้" "มึงจะทำเองไหม?" "อ้าว โรซินตื่นแล้วเหรอ" ไอ้คนที่เอ่ยถามราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ถามไถกัน แต่เดี๋ยวก่อนนายเป็นใครกันห้ะ! "พวกนายเป็นใคร?" ฉันปาดตามองอย่างไม่เป็นมิตรเมื่อมีใครก็ไม่รู้อีกสองคนเข้ามานั่งที่โซฟากลางบ้าน แถมไคโรคนเมื่อคืนก็ยังไม่หายหัวไปอีก "เออจริงด้วย ฉันพรินซ์" คนที่แนะนำตัวส่งยิ้มพร้อมขยิบตาให้ เขามีใบหน้าที่หล่อไม่ต่างจากไคโรมากนักจะต่างกันก็ตรงที่เขามีเส้นผมสีดำขลับ และมีลักยิ้มยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้อีกเท่าตัว "ฉันลีวายไม่นึกว่าจะเจอเธอในสภาพนี้ ต้อนรับได้แจ่มสุดๆ" คนที่ทักฉันว่าตื่นแล้วเหรอก่อนหน้าเอ่ยแนะนำตัวอีกคนก่อนที่สายตานั่นจะไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สีผมของเขาออกสีน้ำตาลเข้มรับกับสีนัยน์ตาน้ำตาลเข้มเฉี่ยวคมได้เป็นอย่างดี "กูเจอยิ่งกว่านี้อีก" ไคโรเดินเข้ามาแล้วกระตุกยิ้มบอกอย่างเหนือกว่า "พวกนายหัดมีมารยาทกันบ้างได้ไหมนี่มันบ้านของฉันที่ส่วนตัวของฉัน" ฉันตวัดสายตามองพวกเขาสามคนอย่างไม่พอใจ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาเสวนาและยินดีปรีดากับแขกผู้มีเกียติหรอกนะ ฉันต้องการความเป็นส่วยตัวที่สุดถึงที่สุด "แล้วยังไง?" ไคโรยักไหล่ไม่ต่างจากอีกสามคนที่ทำท่าทางไม่ต่างกันกับเขานัก "ก็หมายความว่าให้พวกนายออกไปจากบ้านฉันไง" "โทษทีนะโรซินแต่คุณอาเป็นคนอนุญาตเอง" พรินซ์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มตามด้วยลีวายที่พยักหน้าหงึกหงักเป็นการเห็นด้วย "คนเดียวที่จะไล่พวกเราไปได้ก็คือพ่อของเธอนะโรซิน" ลีวายพูดเสริมขึ้นอีกคนแล้วเอนตัวไปกับพนักเก้าอี้ท่าทางสบายใจ ผิดกันกับฉันที่แทบจะเป็นเดือดเป็นร้อนกับความหน้าด้านหน้าทนของสามคนนี้ "ถ้าพวกนายจะอยู่ก็ควรจะต้องรู้ว่านี่คือที่ของฉัน ฉันต้องการอยู่อย่างสงบห้ามก้าวก่ายรบกวนกัน" "ตกลงฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน" พรินซ์ตอบกลับเสียงหนักแน่น "โอเค" ลีวายกระดิกเท้าตอบแม้ว่าสายตาของเขาจะจับจ้องไปยังหน้าจอทีวีมากกว่าก้ตามแต่ยังไงก็ยังถือว่าเขาหูดีอยู่ "ตามนั้น" ไคโรยักคิ้วกวนตอบเสียงเรียบก่อนที่เขาจะกัดขนมปังเข้าปากไปคำโต "เอาหน่อยไหมหน้าบูดแบบนี้ไม่สวยเลยนะ" พรินซ์ยื่นแผ่นขนมปังปิ้งที่ยังร้อนๆอยู่ให้ฉันด้วยรอยยิ้มสดใส "ไม่เอา" ฉันกระแทกเสียงตอบอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหมุนตัวเดินกลับไปยังชั้นบนในทันที เวลาต่อมา.. ฉันเดินลงมาชั้นล่างด้วยชุดเสื้อยืดสีขาวตัวบางกับกางเกงขาสั้นใส่อยู่บ้านปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเมื่อฉันเดินลงแล้วกลับเจอแต่ผู้ชายสามคนที่เดินผ่านไปมาราวกับที่นี่เป็นพื้นที่สนามหลวง "เฮ้ โรซินฉันว่าอันนี้มันเหมาะกับเธอดีนะ" พรินซ์เดินเข้ามาใกล้แล้วสวมไม้คาดผมหูแมวสีดำบนศีรษะของฉันแล้วยืนฉีกยิ้มกว้างราวกับกำลังชื่นชมผลงานที่ตัวเองปั้นมากับมือ "ฉันไม่ชอบ" ฉันกรอกตามองแล้วเอ่ยบอกอย่างใจเย็นก่อนที่ฉันจะคว้าใบหน้าหล่อๆนั่นมาข่วนให้เกิดรอยเล็บ "ทำไมอ่ะ เหมาะกับเธอดีออกว่าไหมลีวาย" ชื่นชมคนเดียวไม่พอพรินซ์ยังหันไปถามความคิดเห็นของลีวายอีกคน "เออ เหมือนแมวน้อยไร้เดียงสาดี" ลีวายกระตุกยิ้มตอบแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้ "นายจะถ่ายรูปฉันทำไมลบเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันสั่งเสียงกร้าวแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง "น่ารักดีออก เก็บไว้ดูก็ไม่เสียหาย" "ฉันเสียหาย" "ตรงไหน?" "....." "ถ้าฉันสัมผัสเธอต่างหากถึงเสียหาย ว่าแต่จะให้จับตรงไหนล่ะส่วนบนหรือส่วนล่างดี"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม