กรกฎและรณกรเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมา ทันทีที่ทราบว่ากาญต์พิชชาพักรักษาตัวอยู่ห้องไหน ชายหนุ่มก็เร่งฝีเท้าก้าวเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งตรงไปยังห้องพักฟื้นคนไข้ในทันที พอเปิดประตูห้องพักคนไข้ออกกว้างเห็นร่างบางระหงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ขนาดใหญ่ส่งผลให้กาญต์พิชชาดูตัวเล็กถนัดใจ อีกทั้งบนหน้าผากมนมีผ้าพันแผลเลือดซึมพันอยู่โดยรอบ ตรงต้นแขนก็มีผ้าพันไว้เช่นเดียวกัน ชายหนุ่มก็ถึงกับครางออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาสงสารยอดดวงใจจับใจ
“พระเจ้า...ข้าวฟ่าง...”
กรกฎเข้าไปยืนชิดขอบเตียง ยกมือใหญ่ขึ้นไปแตะแผ่วเบาตรงบาดแผลที่เห็นบนหน้าผากมน ก่อนจะเอื้อมมาแตะแผ่วเบาตรงต้นแขนเล็กของกาญต์พิชชาอีกครั้ง จากนั้นก็กดริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนเรียวปากซีดด้วยกริยาแผ่วเบา โดยไม่สนใจโค้ชซองซูและรณกร ซึ่งเฝ้าจับจ้องมองสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อกาญต์พิชชาในขณะนี้
พอผละริมฝีปากออกช้าๆ แล้ว ชายหนุ่มก็หันมามองโค้ชซอง
