เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ กรกฎก็จับร่างบางเขย่าจนหัวสั่นคลอน ก่อนจะเค้นเสียงเหน็บแนมแกมตำหนิอย่างคนโมโหจัด
“เจ็บหรือครับ ผมบีบต้นแขนคุณเพียงแค่นี้ไม่น่าจะเจ็บเท่ากับคุณล้มครั้งแล้วครั้งเล่าไปบนลานน้ำแข็ง ทำไมข้าวฟ่าง คุณจะหยุดพักเล่นสเก็ตสักเดือนสองเดือนไม่ได้หรือยังไงกัน ทำไมคุณต้องฝืนเล่นทั้งๆ รู้ว่าร่างกายของคุณยังไม่พร้อมๆ ที่จะเล่นมัน”
‘ก็เพราะข้าวฟ่างต้องการลืมคุณกรกฎยังไงล่ะคะ ข้าวฟ่างถึงต้องลุกมาซ้อมสเก็ตเพื่อให้หัวใจไม่ว่าง ไม่ต้องคิดว่าคุณกำลังพรอดรักอยู่กับคุณธัณวดี’
กาญต์พิชชาอยากให้ตนเองมีความกล้าหาญในการตะโกนตอบ และตัดพ้อต่อว่ากรกฎเช่นนี้ ทว่าสิ่งที่เธอทำในต้อนนี้คือการจ้องมองกรกฎเขม็ง เรียวปากอิ่มกัดเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง จากนั้นก็ปล่อยถ้อยคำออกมาต่อว่าให้กรกฎต้องโกรธมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า
“คุณกรกฎมายุ่งกับข้าวฟ่างทำไม คุณจะห่วงข้าวฟ่างทำไม คนที่คุณควรห
