บทที่2.เก็บอาการแทบไม่มิด...แม่คุณเอ๋ย!!......
1565 คำ
“ไม่เข้าใจค่ะ แล้วก็ไม่ได้กลัว...เมย่ามามาดริดเพราะอยากเที่ยว... ไม่ใช่มาถูกจับใส่กรงเป็นหมาหงอย ลุงอย่ามาห้ามเลย ไม่ฟังย่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ เธอมาเพราะอยากเที่ยว และวางแผนมาเป็นอย่างดี ไม่มีทางยอมอยู่เฉยๆ แน่สถานที่เที่ยวบรรจุเต็มหัวสมองเล็กๆ นี่ หากคาลิกซ์โต้ยอม...เธอจะไปเอง
“คาลิกซ์!! อย่ามาเรียกลุงให้ได้ยินอีกนะ...ฉันไม่ได้แก่หง่อมขนาดนั้นหรอก...”
ยัยนี่เรียกเขาเสียแก่เกินรับ...เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องบิดาของเธอก็จริง แต่เมยานีเรียกขานเขาแบบประชดประชัน เรียกขนานนามว่าลุง...คนอายุเยอะกว่ารับไม่ได้...มันเสียเซลฟ์เล็กๆ
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังแผ่วๆ หล่อนกลั้นขำเสียจนสั่นไปทั้งร่าง มันกระตุ้นต่อมความโกรธเขาเป็นอย่างดี และเขาจะไม่ยอมให้เจ้าหล่อนมาลู่เกียรติเขาเด็ดขาด เขาจะปราบพยศเจ้าหล่อนให้ได้...ให้มันรู้ไปสิว่าเสน่ห์ของเขามันจะไม่สามารถมัดใจหล่อนได้จริงๆ
“ก็ได้ค่า... คาลิกซ์ ก็คาลิกซ์ จะไม่เรียกลุง!! ให้ได้ยินอีก นับตั้งแต่วันนี้”
เมยานีพูดกลั้วเสียงหัวเราะ คนแก่อารมณ์ขึ้นก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ใบหน้าขึ้นสีจัด ตั้งแต่โหนกแก้มจนถึงใบหู...นี่เธอแตะโดนอะไรกันนี่ เขาถึงโกรธได้ปุบปับขนาดนี้ เอ...หรือว่า...เขาไม่ยอมรับความจริง เรื่องตัวเองอายุเยอะ!! หญิงสาวเอียงคอมองใบหน้าคาลิกซ์โต้ ริมฝีปากยื่นออกมานิดๆ เมื่อต้องกัดกระพุ้งแก้มเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องปล่อยก๊าก!!ออกมาแน่ๆ
“ก็ดี...” ชายหนุ่มข่มใจแทบแย่ เขาตอบเสียงขุ่น “เพราะหากฉันได้ยินเธอเรียกฉันว่าลุงอีกคำเดียวนะเมย่า...คนแก่คนนี้ที่เธอว่านักว่าหนา จะจูบเธอให้ตัวละลาย...” เสียงที่หรี่ลงจนแผ่วหวิว เขากระซิบขู่เธอด้วยคำพูดที่ฟังแล้วยังสะดุ้ง ไอ้จูบของเขาน่ะ!! มันน่ากลัวจริงเสียด้วย แค่แตะโดนแผ่วๆ เธอยังหมดเรี่ยวหมดแรง และหากเขาจะจูบเธอจนละลายจริง เธอคงแทบขาดใจ เพราะฉะนั้นอย่าเสี่ยงดีกว่า หญิงสาวจึงเสก้มหน้าหนี เธอเสตักซุปข้าวโพดน้ำข้นๆ ขึ้นใส่ปาก พยายามไม่สนใจผู้ชายตรงหน้า ที่นั่งวางท่าคุกคามเธออยู่
“ฉันมีงานทำช่วงเช้า ถ้าหากจะไปเที่ยว...คงต้องรอตอนบ่าย...ฉันจะเป็นคนพาเธอไปเอง”
ชายหนุ่มถอนใจเฮือกๆ เขาตัดใจทิ้งงานมาเทคแคร์เจ้าหล่อน ไม่ได้หวงเฟ้ย!! แค่ไม่อยากถูกเมฆาตำหนิ ไหนๆ ก็รับปากแล้ว แค่นี้คงไม่ทำให้เสียงานเสียการเท่าไรหรอก
“ไม่!! เมย่าจะไปเอง...คุณทำงานไปเถอะคาลิกซ์ แค่เรื่องจิ๊บๆ เมย่าทำเองได้สบายมาก”
ชายหนุ่มกระแทกมือกับหน้าขา ยัยนี่ดื้อด้านกว่าที่คิด...มันจะตายหรือยังไงหากจะรอจนกว่าเขาจะทำงานเสร็จ ไอ้นิสัยแบบนี้ขอซื้อได้ไหม? มันน่ารำคาญ เขาชอบผู้หญิงว่าง่ายมากกว่า ชอบให้มาคลอเคลียพะเน้าพะนอ ไม่ใช่ดื้อหัวชนฝาแบบนี้
“บอกแล้วใช่ไหม? เมย่า ถ้าดื้อฉันจะจับเธอยัดใส่เครื่องบิน เอาไปปล่อยที่สุวรรณภูมิ”
“เอะ!! บอกว่าไปเองได้ ทำไมไม่เชื่อกันบ้างล่ะคะ แล้วก็ไม่ต้องมาขู่ด้วย...ไม่กลัว!! ป๊ายังไม่เคยชนะเมย่าเล๊ย คุณเป็นใครคาลิกซ์ แค่ขู่แค่นี้... คิดว่าเมย่าจะกลัวเหรอ?”
“เฮียตามใจเธอจนจะเสียคน...แต่อย่ามาทำนิสัยเด็กดื้อที่นี่ล่ะ อย่าลืมสินี่มาดริด!! ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่นี่ฉันใหญ่ และหากเธอไม่เชื่อฟัง ฉันก็ต้องจัดการตามวิธีของฉัน...” ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อสูท เขาขยับตัวอย่างคุกคามเต็มที่ ยัยเด็กนัยน์ตาใสนี่คิดว่าทำตาแบ๋วใส่แล้วเขาจะอ่อนยวบยาบเหรอ ชิ!! เขาไม่ใช้เมฆา ที่นั่งหน้าตูมอยู่นี่ชื่อคาลิกซ์โต้...
“ชิ!! ก็ได้จะรอ แต่ถ้าเกินเวลา เมย่าจะไปเองนะ”
นัยน์ตาคมดุโชนแสง มันไม่เหมือนดวงตาของบิดาที่มีแต่ความอ่อนโยน เมยานีรีบรับปาก เธอไม่ลืมหรอกว่าที่นี่คือสเปน และเขาใหญ่!!
“ทำตัวน่ารักว่าง่าย ใครๆ ก็รัก...เพราะถ้าดื้อนักไม่มีใครชอบหรอก”
“ชิ!! ใครอยากให้คุณรักล่ะ ไปรักสาวๆ ของคุณนู้น!!” หญิงสาวก้มหน้าลง เธอบ่นอุบอิบ... เบ้ปากบิดปากเบี้ยว เมื่อชายหนุ่มพูดเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อย
“ไปล่ะ เดี๋ยวบ่ายๆ กลับมารับ...ไปส่งที่รถหน่อยเร็ว”
คาลิกซ์โต้ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอักๆ เขาเสียเวลาไปกับเรื่องยุ่งยากของเมยานีนานเกินควร จนทำให้เวลาที่เขาควรจะไปทำงานเลื่อนออกไป...
ห่ะ!! หมอนี่บอกให้เธอทำอะไรน่ะ เมยานีวางช้อนในมือลงในชามซุป เธอเงยหน้าขึ้น และขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม เหมือนกลับถามกลายๆ
“อะไรนะคะ?”
“ไปส่งหน่อย จะไปทำงานแล้ว สายแล้วด้วย” ชายหนุ่มลงมือกลัดกระดุมสูท มือฉวยกระเป๋าเอกสารมาถือและพูดเสียงยานคางซ้ำอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ยืนผงาดง้ำ แต่ไม่ยักกับขยับก้าวเดิน ทั้งที่ปากเร่งยิกๆ
“ก็ไปสิ!! ใครไปรั้งไว้ล่ะ...” เมยานีฉวยช้อนมาถือไว้ และก้มหน้าทานซุปต่อ เธอไม่ได้สนใจสักนิดว่าคาลิกซ์โต้จะยืนรอ มันไม่ใช่หน้าที่แขกที่มาอาศัยนอนในบ้านของเขา นั่นมันหน้าที่เมีย!! แล้วจะให้เธอไปทำ บ้าเหรอ?
“เร็วๆ มันสายแล้วน่า”
“ก็ไปสิ...”
“เมย่าพูดไม่รู้เรื่องเหรอไง บอกให้ลุกไปส่งหน่อย” ชายหนุ่มเร่งอีกครั้ง
“เอะ!! ทุกวันคุณเคยไปยังไงคาลิกซ์ มีคนอุ้มคุณไปส่งที่รถเหรอคะ แล้ววันนี้ทำไม? ถึงอยากให้เมย่าทำแบบนั้น” มือเรียวกระแทกช้อนในมือกับขอบชามแก้ว เธอเงยหน้าขึ้นและตอบกลับเสียงขุ่น มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ กับการที่จะต้องเดินไปส่งชายหนุ่มที่รถยนต์...
“ก็ไม่ได้ถึงขนาดอุ้ม แต่อยากให้ไปนะ แค่นี้ทำไม่ได้ไง?”
เขาลดเสียงลง บังคับคนเอาแต่ใจอย่างเมยานี เท่ากับยุให้เธอแข็งข้อ คาลิกซ์โต้เลยเปลี่ยนวิธี เขาลดเสียงพูดลงและยืนรออย่างอดทน ไม่รู้สิ...แค่อยากให้เธอเดินไปส่ง...รู้สึกแค่นั้นจริงๆ
“ก็ได้ค่ะ...ไปส่งก็ไปส่ง...อย่าลืมล่ะคาลิกซ์ เมย่าจะรอแค่เวลาที่คุณบอก หากเกินนั้น เมย่าจะไปเอง”
แค่เดินไปส่งที่รถยนต์เอง ทุกเช้าเธอทำหน้าที่นั้นทุกวัน เดินไปส่งบิดาที่รถยนต์ ก่อนท่านจะออกไปทำงาน...สงสัยหมอนี่คงเหงา เอาเถอะ!! จะช่วยสงเคราะห์ให้ แค่นี้ไม่ได้ยุ่งอยากอะไรนี่
“ไม่ลืมหรอก ทำตัวดีๆ ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกดมุมปากโค้งลงเหมือนจะยิ้ม เขาเดินนำหน้า โดยมีเมยานีเดินตาม วันนี้ทำไมเขารู้สึกว่าอากาศรอบตัวสดชื่น มันมีความสุขจนอยากจะยิ้ม แต่ต้องรีบเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้ยัยเด็กดื้อเหลิงเกินไป...
“ปีนี้เมย่า21แล้วนะคาลิกซ์...ไม่ใช่เด็กจะได้ซน”
“รู้แล้วว่าเป็นสาว ก็...” ชายหนุ่มเว้นคำตอบไว้ เขาไม่ได้พูดออกมา แต่ใช้สายตาแทนคำพูด เขากวาดสายตาขึ้นลงตามเรือนกายระหง เมยานีใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ คนสวย ไม่ว่าจะใส่อะไรก็ดูดีไปหมด...หญิงสาวเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้าที่หวานจัด!! รอคอยให้มีคนหยิบมาชิม และเขาอาสาเป็นคนๆ นั้นเอง...
เมยานีถอยหลังออกห่างคาลิกซ์โต้ สองถึงสามก้าว...สายตาของเขาบอกอะไรหลายๆ อย่างที่น่ากลัวจนขนลุก...แววตาประหลาดแบบนี้ ไม่มีใครใช้มองเธอ เพราะมีแต่คนเกรงกลัวอำนาจของบิดา จนไม่มีใครใช้สายตาโลมเลียแบบนี้ เพราะหากท่านเห็นผู้ชายคนนั้นต้องโดนควักนัยน์ตาแน่ๆ แต่หมอนี่กล้า!!
คาลิกซ์โต้โน้มตัวลงมาใกล้ๆ เขากดปลายจมูกโด่งแหลมกับผิวแก้มใสของเมยานี พร้อมทั้งสูดลมหายใจแรงๆ
“อืม...ชื่นใจ!!” ชายหนุ่มถอยหลังกลับไป ภารกิจที่ตั้งใจไว้ลุล่วงไปด้วยดี
หญิงสาวเบิกตากว้าง เธอยกมือขึ้นกุมพวงแก้ม และถลึงตาใส่ชายหนุ่ม ใบหน้าแดงก่ำ ใบหูร้อนจี๊ด!! เมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
“คุณ...คุณ!!”
“ไปล่ะเมย่า...เดี๋ยวบ่ายมารับ บะบาย...”
คาลิกซ์โต้เปิดประตูรถยนต์ตอนหลังขึ้นไปนั่ง เขากดกระจกให้เลื่อนลงมาฉีกยิ้มให้เมยานี โบกมือลาหญิงสาวที่ยืนกระทืบฝ่าเท้าเร่าๆ ใบหน้าแดงจัด...แต่น่ารักชะมัดยาด...
- ผู้เขียน
