กว่าคนที่หายพาตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำจะกลับออกมาอีกครั้งก็กินเวลานานร่วมชั่วโมงเต็มเห็นจะได้ ขวัญชีวาต้องแสร้งทำเป็นไม่เห็นร่างสูงโปรงที่กำลังก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างองอาจทั้งๆ ที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอวแกร่งเอาไว้อยู่เท่านั้น
แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดังทรยศต่อทุกสิ่ง เพราะว่ามันมักจะคอยเหลียวไปมองแผ่นหลังที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามของเขาบ้างเป็นครั้งคราว เขาที่ในตอนนี้นั้นดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเดิมค่อนข้างมากเลยทีเดียว นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าวันเวลาทำให้คนเราเติบโตขึ้นและดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าครั้งแรกที่ได้พบเจอกันเป็นไหนๆ
แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปคนเดียวเสียเมื่อไหร่กัน เธอเองก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน มากเสียจนเธอแทบจะจำผู้หญิงโง่ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเชื่อมั่นใจทุกๆ น้ำคำที่เขาพูดอย่างไม่คิดเอะใจ จนสุดท้ายเมื่อความจริงปรากฏก็กลายเป็นผู้หญิงโง่เง่าคนนั้นที่ทรมานจวนใจจะขาด เธอในตอนนี้จึงไม่ต่
