“ไม่ดิ้นต่อแล้วเหรอครับ”
ท่ามกลางความเงียบงันภายในลิฟต์อลันพูดทำลายความเงียบในที่สุด เขาจ้องมองใบหน้าเรียวสวยที่เคยสัมผัสผ่านไปทั่วอย่างตั้งอกตั้งใจ นี่มันเหมือนกับความฝันไม่มีผิด ความฝันที่เขาเคยหวังเล่นๆ ว่าถ้าหากสักวันได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้งก็คงจะดีไม่น้อย และให้ตายเถอะ ฝันของเขาเป็นจริงแล้วในตอนนี้
“ดิ้นไปก็เท่านั้น! สู้ฉันเก็บแรงเอาไว้ฆ่าคุณเมื่อมีโอกาสยังจะดีเสียกว่า!!” วาจาของที่เธอเลือกใช้โต้ตอบกลับมานั้นมันช่างเฉือนใจคนฟังอย่างถึงที่สุดแต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังยิ้มรับมันแต่โดยดีพร้อมกับเอ่ยตอบกลับไปบ้าง
“ผมเห็นด้วยนะครับกับความคิดของคุณที่ว่าดิ้นไปก็เท่านั้น แต่แทนที่จะเก็บแรงเอาไว้ฆ่าผมสู้เก็บแรงของคุณเอาไว้รำลึกความหลังร่วมกันจะดีซะกว่า..” รอยยิ้มที่ยกสูงขึ้นชวนทำให้รู้สึกโมโหมากเป็นเท่าตัวยิ่งนักจึงทำให้หญิงสาวไม่อาจที่จะทนอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป
