บทที่3 ในนี้มืดจังเลยนะฮะ

938 คำ
บทที่3 ในนี้มืดจังเลยนะฮะ ผมขึ้นมาที่ชั้น31ชั้นนี้เป็นห้องนอนและห้องทำงานของผมแต่ผมดันลืมหยิบคีย์การ์ดมาจากบ้าน จะโทรให้เด็กเอาขึ้นมาให้ก็เสียเวลาผมเลยต้องลงลิฟต์มาที่ชั้น27 ชั้นนี้ตอนนี้มีคนอยู่แค่3ห้องคือห้องผมที่นานๆ จะมานอนและห้องของลูกบ้านที่เป็นอาจารย์แพทย์ซึ่งนานๆ จะกลับมานอนเหมือนกันและห้องริมติดห้องผมก็คือสมาชิกใหม่ที่พึ่งย้านเข้ามา ผมเปิดประตูห้องเข้ามาก็ได้ยินเสียงไลฟ์สดของยัยเด็กตัวเปี๊ยกข้างห้องดังเข้ามาในห้องผม ตอนนี้เธอกำลังไลฟ์ขายชุดนอนอยู่ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข่าวสารทางธุรกิจแต่ไอ้ก้องภพมันดันแชร์ไลฟ์ของยัยตัวเปี๊ยกผมเลยเห็นเธอในชุดกระต่ายน้อย หืมมม อยากเป็นเสือเลยกู (ที่รักขา ชุดนี้S M ใส่ได้ S Mใส่ได้ค่ะ งานป้ายเนื้อผ้าดีมากรับประกันว่าใส่สบายไม่บาดผิวที่สำคัญมีระบายตรงน้องสาวด้วยนะคะ) ผมนั่งดูคลิปไลฟ์สดเธอเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็หัวเราะตอนเธอใส่ชุดกลับด้านขนาดเธอกับเพื่อนๆ ยังหัวเราะแล้วคนดูจะเหลือเหรอ เด็กคนนี้พูดจามีเสน่ห์ขายของเก่งใช่ย่อยผมอยากจะช่วยอุดหนุนเธออยู่หรอกแต่ผมไม่รู้จะเอาชุดพวกนั้นมาทำไม “จะว่าไปหน้าเธอก็คุ้นๆ นะแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก” ผมตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่กำแพงห้องน้ำผมมันคงบางไป ผมได้ยินเสียงของเธอหัวเราะคิกคักกับเพื่อนๆ ทิ้งตัวลงนอนก็ยังนึกถึงเสียงแจ๋วๆ ของเธอ “นี่กูเป็นอะไรวะทำไมไม่นอนสักที” วันต่อมา สรุปแล้วเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยเพราะเสียงการแพ็คของดึงเทปกาวของเธอดังมาถึงห้องของผม เสียงดังแบบนี้ผมควรจะเตือนเธอหน่อย “นายพอดีวันนี้น้องคนสวยต้องไปเรียนผมเลยอาสาพาน้องเขาไปส่งด้วย นายช่วยนั่งเงียบๆ หน่อยนะหรือไม่ก็....” “ไอ้ก้องมึงจะมากเกินไปแล้วนะ ติดหอยจนลืมหน้าที่ของตัวเองกูจะไล่มึงออกคอยดู” “นายอย่าใจร้ายกับน้องเขานักเลย เด็กกำลังโตแถมยังขยันรู้จักทำมาหากินนอนดึกตื่นเช้าไม่เคยขาดเรียนถ้าหากเราไม่ไปส่งน้องเค้า บางทีน้องเค้าอาจจะไปสอบไม่ทันหมดอนาคต ถ้าเป็นแบบนั้นนายจะดูเป็นคนเลวมากเลยนะครับ” “มึงพูดมาตรงๆ เลยไอ้ก้อง -_-!” “แฮร่ๆๆ นายอะแสนรู้ที่สุดเลย เมื่อคืนน้องเค้าทักมาหาผมว่าเสียงอาจจะดังนิดนึงเพราะเธอขายของหมดทุกอย่างเลย ผมเลยบอกน้องเค้าไปว่าเต็มที่เลยครับ” “กูว่าแล้วไง ไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมึงนี่เอง” “นะนายนะ” “เรื่องของมึงเถอะ!” “นี่ครับ” “อะไร” ผมมองกุญแจรถในมือของเลขาคนสนิทอย่าบอกนะว่า.... “นายขับผมจะนั่งกับน้องเค้าเอง หากนั่งกับนายเดี๋ยวคนจะหาว่าเธอเป็นเด็กของนาย” “มึงนี่มันเหลือเกินเลยไอ้ก้อง!” “ขอบคุณครับ นั่นไงน้องมาพอดีเลยผมขอตัวก่อนนะครับ” “สวัสดีค่ะคุณก้องภพแล้วก็คุณพร้อม^^” “น้องโมจิครับเดี๋ยววันนี้ผมจะไปส่งเองนายผมใจดีวันนี้ลงทุนขับรถให้เราด้วย น่ารักอ่ะ!” อาการกระมิดกระเมี้ยนของไอ้ก้องผมเห็นแล้วอยากกระโดดถีบให้หงายท้องจริงๆ ผมหยิบกุญแจรถจากไอ้ก้องภพแต่พอผมจะก้าวขึ้นรถมันก็รีบเรียกผมจนผมต้องหันไปมอง “นายยย” “อะไรของมึงอีก!” “เปิดประตูให้ผมด้วยครับ ^^” “อะ ไอ้ก้อง!” “เอ่ออ ไม่เป็นไรค่ะคุณก้องภพ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” โมจิรีบเปิดประตูขึ้นมานั่งตามด้วยก้องภพที่แสดงออกนอกหน้าว่าเขานั้นสนอกสนใจเธอเป็นพิเศษ ระหว่างทางพร้อมแอบมองเธอผ่านกระจกหลังตลอดเวลาเขายิ่งเห็นหน้าเธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเข้าไปใหญ่ “คุณลุงมองหนูหลายรอบแล้วมีอะไรหรือเปล่าคะ” ลุงพ่องงง “ฉันไม่ใช่พี่ชายพ่อเธออย่ามาขึ้นหน้า” “นาย! พูดอะไรของนายขอโทษน้องโมจิเดี๋ยวนี้เลยนะครับ” “มากไปและไอ้ก้องนี่กูเป็นเจ้านายมึงนะช่วยให้เกียรติกูหน่อยเถอะ” “ผมบอกให้ขอโทษน้องโมจิเดี๋ยวนี้ครับไม่งั้นผมจะไล่นายออก!” “ไม่เป็นไรค่ะคุณก้องภพ หนูไม่ถือสาหรอกค่ะ” “ไม่ได้ครับ เจ้านายผมเป็นพวกปากไม่ค่อยปกติชอบพูดจาขวานผ่าซาก” เอี๊ยดดดด!! ผมนี่ขึ้นเลยไอ้ก้องมึงพูดแบบนี้สมควรโดนไล่ออกที่สุด ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความโมโหแค่ยอมขับรถให้ก็เกินพอแล้วปากมึงนี่มันน่าตบให้เลือดกบปาก “ในนี้มืดจังเลยนะฮะ” ก้องภพรีบยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆ แต่เจ้านายของเขากลับหน้าถอดสี “ไอ้เวร ให้ส่งที่ไหนฉันมีธุระต่อ!” “ส่งข้างหน้ามหาลัยก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเองพอดีเพื่อนรออยู่ร้านกาแฟ” “อืม!” ---------------------------------------- อิพร้อมแกกลัวอะไรฮะ ฮ่าาา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม