บทที่ 5.2
เจ้าคือฮูหยินของข้า
“แต่ข้าจะทำ!”
กล่าวจบคนโมโหก็ขยับเอวสอบ กดกระแทกสอดแก่นกายเข้ามาในกายสาวอย่างรุนแรงจนสุดทางในครั้งเดียว
“อร๊าย!”
หลัวถิงจือร้องลั่นห้อง แม้นางไม่ใช่หญิงพรหมจรรย์ แต่ตอนนี้ร่างกายของนางยังไม่ทันเตรียมพร้อม การถูกตัวโตจู่โจมอย่างรุนแรงจึงยากจะตั้งรับด้วยอาการสงบ
“นายท่านข้าเจ็บ อ่ะ...”
“อ่า... แน่นขนาดนี้ เป็นของข้าที่ใหญ่เกินไป หรือเพราะบุรุษที่ผ่านมาของเจ้ามันเล็กกันแน่”
“หยาบคาย! ปล่อยข้านะ!”
ถึงแม้ว่าหลัวถิงจือจะมีใจชื่นชมนายท่านมู่ผู้นี้อยู่ไม่น้อย ทว่าการที่เขากล่าววาจาดูแคลนเช่นนี้ออกมาก็ยากที่นางจะยอมรับได้ ดังนั้นจึงเอ่ยปากตำหนิและลุกขึ้นดิ้นรนขัดขืนเขาในทันที
“ข้าไม่ปล่อย!”
เสียงเข้มตวาดก้องพร้อมกับกดเอวสอบรุนแรง ยิ่งเห็นท่าทางดิ้นรน และปกป้องบุรุษอื่นของนางยิ่งทำให้หัวใจของมู่หรงเหยาไม่ยินยอม ที่ผ่านมานายท่านมู่อย่างเขา เพียงแค่เอ่ยปากสตรีห
