บทสุดท้าย
ชั่วชีวิตอย่าได้คิดไปจากข้า
แสงอรุณยามเช้าสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างหลัวถิงจือขยับตัวพาร่างกายที่ปวดเมื่อย ร้าวระบบลงจากเตียงนอนอย่างช้าๆ ก่อนจะหลบไปล้างตัวแต่งกายแล้วออกไปจากเรือนของมู่หรงเหยาอย่างเงียบๆ
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ล้วนเป็นเพราะมู่หรงเหยาคิดว่านางคือฮูหยินที่แต่งเข้ามา หากเขารู้ความจริงแน่นอนว่าต้องไม่ปล่อยนางไว้ เพื่อไม่ให้บุตรีต้องมาเดือดร้อนจากการกระทำของตน หลัวถิงจือจึงคิดจะออกไปจากตระกูลมู่อย่างเงียบๆ โดยไม่ลืมแวะเข้าไปลาบุตรีที่เรือนก่อน
“หรูอี้บอกข้าว่าท่านแม่มาขอพบ มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”
หลี่อันถิงที่เนื้อตัวมีแต่รอยรักเอ่ยถามมารดาด้วยสายตาห่วงใย หลัวถิงจือวางมือลงบนหลังมือของบุตรสาวแล้วกล่าวลาสั้นๆ เพียงสองประโยคก็จากไป
“หรูอี้ ให้คนไปแจ้งเรือนนายท่านมู่ ว่าท่านแม่ของข้าจะกลับไปบ้านเดิมแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
มู่หรงเหยารู้สึกตัวตื่นก็พาดมือไปบนฟูกข้างเตียง
